Raak me niet aan!

23

"Neeeeee!" Gil ik. Ik duw Bas van me af. "Niet aan mijn haar trekken!" Brul ik zo hard als ik kan. De juf komt erbij staan.
"Wat gebeurt er jongens?"
"Hij trekt aan mijn haar omdat hij mijn speelgoed wil!"
"Is dat waar Bas?" Bas stampt op de grond.
"Nee!"
"Jawel!" Roep ik.
"Nietes!"
Welles!" De juf pakt Bas bij zijn bovenarm en duwt hem in de richting van de bouwhoek.
"Zo, ga jij maar daar spelen en Eline, speel jij maar hier." Ik sla mijn handen over elkaar en loop mokkend weg.
****
Die middag komt ome Theo me ophalen bij school.
"Hey, Eline!" Roept hij vrolijk.
"Hoe was het?"
"Goed hoor." Glimlach ik zo breed mogelijk. Ome Theo grinnikt.
"Kom maar mee." Ome Theo zet me achterop zijn fiets. Ik zwaai naar de juffrouw.
"Hey Eline? Er komt zometeen wel iemand het geheime spelletje doen." Fluistert ome Theo als we een eindje op weg zijn. In een reflex klamp ik me vast aan ome Theo. Ik kijk sip voor me uit. "Het is maar een mevrouw. Een mevrouw kan je niet pijn doen zoals de nette meneer dat deed, mevrouwen hebben geen piemel dat weet je toch wel?"
"Jawel." Antwoord ik zacht.
"Is het dan goed?" Ik zucht.
"Oké dan." Mompel ik.
"Moeten mensen eigenlijk betalen als ze het spelletje willen spelen?" Vraag ik na een poosje als we thuis zijn.
"Ehm, ja een beetje." Knikt ome Theo. "Als je nu een lief meisje bent dan kunnen we er morgen iets leuks voor kopen." Zegt ome Theo terwijl hij me over mijn hoofd aait. Mijn gezicht licht op.
"In de speelgoedwinkel?" Vraag ik opgewekt.
"Ja als jij dat wilt." Door het raam zie ik een auto parkeren voor ons huis. Er stapt een deftige dame uit. Ze heeft haar hoofd omhoog. Net zoals Cruela de Vil, van 101 dalmatiërs. Ome Theo doet de deur open.
"Kijk dit is Eline." Zegt hij als hij ziet dat ik achter de deur mee gluur.
"Je bent net zo mooi als op de foto!" Zegt de mevrouw aardig als ik helemaal achter de deur vandaan kom. Ik glimlach naar haar.
"Zal ik u voorgaan?" Vraagt ome Theo. De mevrouw steekt haar hand naar me uit. Ik pak haar hand vast.
Ze lacht uit de hoogte terwijl ze geld geeft aan ome Theo als we voor de kamer staan die op slot kan.
"Als ik vandaag een lief meisje ben dan gaan we er morgen iets leuks van kopen." Zeg ik opgewekt.
"Echt waar?" Vraagt de mevrouw terwijl we naar binnen lopen. Als de deur op slot valt, lacht de mevrouw geheimzinnig. "Eindelijk..." verzucht ze, ik geloof tegen niemand in het bijzonder. En dan begint ze me uit te kleden.

Die middag komt Anna veilig thuis. Ik moet mijn opluchting verbergen. Ze is gewoon weer terug! Ik schenk haar een glimlach en kijk Saskia aan die bezorgd kijkt.
"We hebben hem inderdaad gezien." Zegt ze fluisterend. "De politie heeft hem nog niet te pakken. Ik denk dat het beter is als ze een poosje hier blijft."
"Dan wordt ze wel ongerust." Fluister ik twijfelend terug.
"Beter ongerust dan opnieuw in die wereld." Ik gruwel.
"Ja alles beter dan dat." Ik voel me week worden.
"Sorry" mompelt Saskia.
"Stop... Stop." Ik haal diep adem. Maar het helpt niet. Ik ga op de bank zitten en probeer niet te flippen. Ik hou me stil maar ik wordt er niet rustiger van. Ik dacht dat het beter ging sinds ik naar Fansig ga maar het minste of geringste brengt me blijkbaar van mijn stuk. Ik voel me langzaam boos worden. "Die verantwoordelijkheid en de gesprekken met Fansig hielpen." Mompel ik. "Ik kan toch niet nu een terugval krijgen!" Ik voel mijn hoofd ontploffen en ik been vlug de kamer uit voor ik Anna en alle andere mensen in de kamer laat schrikken. Boos ram ik een kussen in elkaar. "IK WIL ERVAN AF!" Brul ik.
"Vanille." Hoor ik achter de deur vandaan komen. Saskia komt binnen. "Misschien is het inderdaad beter dat je je meer gaat focussen op jezelf. Zoals je een paar dagen geleden aangaf." Ik zuig op mijn lip en het kan me niet eens schelen.
"Misschien." Snauw ik.
"Ik weet het wel zeker." Zegt Saskia. "Het leek eerst te helpen, maar het is niet de eerste keer dat je ontploft in het bijzijn van Anna en je moet haar juist het gevoel geven dat het goed kan komen. Bij jou heb ik daar de hele tijd op gelet en jij... kan er niks aan doen maar toch." Boos schop ik tegen de bureau stoel.
"Hoe lang zit ik hier nu mee!? Ik moet toch in staat kunnen zijn om me naast mezelf ook met iemand anders bezig te houden?"
"Ja bezig houden, niet het hele trauma delen, zoals ik bij jou probeerde te doen. Ik heb het onderschat, ik doe dit al jaren hè, ik was mijn eerste trauma alweer vergeten en die was zwaar." Saskia wil mijn hand pakken maar ik trek hem weg. "Raak me niet aan!" Snauw ik. "Ik ga Anna opzoeken en als jij bent gekalmeerd gaan we haar samen vertellen dat ik haar nieuwe grote begeleidster ben en dat jij er altijd voor haar zal zijn, maar niet meer haar hoofd begeleidster bent en waarom." Ik knik langzaam.
"Oké dan." Mompel ik.