Raak me niet aan!

17

1...2 rode streepjes. En een derde onder een pleister, ik mocht een pleister omdat het niet leuk was geweest. Ik zit een beetje te pruilen op de bank. Ome Theo had de nette meneer eruit gezet en mij een kruikje gegeven. Voor de pijn. Ik zuig keihard op mijn lip en druk het kruikje tegen me aan als mijn buik weer verkrampt.
"Hey, over een poosje gaan we wel oefenen, oké? Dan doet het de volgende keer geen pijn meer." Zegt ome Theo.
"De volgende keer?" Vraag ik geschrokken. Theo knikt.
"Maar dan voorzichtig." Voegt hij eraan toe.
"Auw." Mompel ik zachtjes.
"Ik beloof dat het de volgende keer geen pijn doet."
"Oké." Mompel ik. Ome Theo wrijft over mijn vlechtjes. Ik ga met mijn hoofd tegen de bankleuning zitten, ome Theo gaat door met over mijn hoofd aaien. Hij aait na een poosje ook over mijn rug. Ik voel me slaperig worden en val in slaap.
Als ik wakker word lig ik in mijn eigen bed. Een net nieuw warm kruikje ligt tussen mijn dekens. Ik kijk naar het plafond. Het gaat al beter met mijn buik dan in het begin. Onder de dekens kijk ik ernaar. Het ziet er gewoon uit. Toch doet het pijn.

Ik trek de mouw van mijn pyjama over mijn hand en spring uit bed. Ik was mijn gezichte en handen onder de kraan. Ik krom mijn tenen. Waarom in godsnaam!? Het was maar een droom. Er is niemand die echt aan mij heeft gezeten vannacht. Toch laat ik het water over mijn handen stromen. Het is beter als ik weer ga slapen, maar ik heb geen zin om nog eens te verdwalen in de wereld van Theo Hulde en zijn klanten. Niet te geloven dat er nog steeds meisjes zijn die in die wereld leven. Anna is het levende bewijs dat er nog steeds meisjes zijn die langzaam leren te gehoorzamen aan mannen die zomaar binnenstappen en besluiten hen te verkrachten of aan te randen, meisjes die langzaam leren zichzelf te verafschuwen en maar gewoon het lieve meisje te zijn dat iedereen graag wil dat ze zijn. En het allerstomste is nog wel dat de meeste daders er  gewoon mee wegkomen. Het enige wat ze moeten kunnen is een goede advocaat betalen en ze lullen zich er wel uit met een of andere smoes over 'beperkt denkvermogen' of een andere aandoening. Ik draai de kraan maar uit en zet in mijn bed nog maar weer eens een muziekje op. Ik doe mijn oortjes in en luister naar elk woord in het liedje. 'All the life she has seen, all the meanest side of me.... That's how superheroes learn to fly...'