Ο Κρίστιαν υπέγραψε τα χαρτιά και πήρε την Αιμιλία για να πάνε σπίτι τους...Συνέχεια τις έριχνε ματιές σε όλη την διαδρομή και αυτή κοιτούσε έξω από το παράθυρο...Η Στεφανία της είχε φέρει να φορέσει ένα φορεματάκι που άφηνε τα πόδια της ακάλυπτα και κάθε φορά που την κοίταζα δεν μπορούσα να κρατηθώ...Ήθελα να την αρπάξω και να την φιλήσω,να της κάνω άγριο έρωτα,να την νιώθω να τρέμει στα χέρια μου...Πόσο μου είχε λείψει θεέ μου...'Ρε μαλάκα εδώ δεν σε θυμάται καν..Σταμάτα να σκέφτεσαι τέτοια' μάλωσε τον εαυτό του και συνέχισε την οδήγηση...
Όταν έφτασαν σπίτι ξεκλείδωσε και την άφησε να περάσει πρώτη...Την έβλεπε να επεξεργάζεται να πάντα γύρω της και της έδωσε χρόνο καθώς αυτός έκατσε λίγο πιο πίσω...
Μετά από αρκετά λεπτά το βλέμμα της έπεσε πάνω μου...''Εδώ μένουμε;;;''
''Ναι εδώ...Δεν σου αρέσει;;'' την ρώτησα και την είδα να μου χαμογελάει διστακτικά...
''Φυσικά μου αρέσει...Είναι πολύ όμορφο..'' και το χαμόγελό της έγινε πιο πλατύ...Θεέ μου αυτό το χαμόγελο...Πλησίασα τον καναπέ και έκατσα...
''Έλα εδώ..'' της είπα μαλακά και έκανε αυτό που της είπα..Την τράβηξα στα πόδια μου και έκατσε στην αγκαλιά μου...Με κοίταξε με ξαφνιασμένο ύφος...''Εδώ είναι το σπίτι μας...Είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις..Θα με ρωτάς για ότι σου έρχεται στο μυαλό ακόμα και αν είναι κάτι ασήμαντο...Δεν θέλω να αισθάνεσαι άσχημα που δεν θυμάσαι...Μαζί θα τα περάσουμε όλα...Εντάξει καρδιά μου;;''
Όταν με έβαλε να κάτσω στα πόδια του ακόμα και αν ξαφνιάστηκα,όλο μου το είναι αναστατώθηκε...Και όταν τον άκουσα να με λέει καρδιά του,η δική μου καρδιά χτύπησε γρήγορα...Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου στην ερώτηση του και τον είδα να με κοιτάει γεμάτος τρυφερότητα....
''Θα πάω να κάνω ένα ντους..Ρίξε μια ματιά τριγύρω να κατατοπιστείς λίγο...'' τον άκουσα να μου λέει και με σήκωσε από τα πόδια του καθώς σηκώθηκε από τον καναπέ....Ένιωσα λίγο κενή για να πω την αλήθεια όταν με άφησε από την αγκαλιά του και τον είδα να ανεβαίνει στις σκάλες για το μπάνιο λογικά...
Κοίταξα λίγο γύρω μου και προσπαθούσα να θυμηθώ κάτι αλλά δεν μου ερχόταν τίποτα..Ζούσα εδώ και όμως δεν αναγνώριζα κάτι..Βαθιά μέσα μου όμως όταν μπήκα στην πόρτα όλα μου φάνηκαν οικία...Γύρισα το βλέμμα μου και πάνω σε ένα ράφι μαζί με κάποιες ζώνες και μετάλλια προφανώς από το μποξ,πρόσεξα μια φωτογραφία με εμένα και τον Κρίστιαν...Γελούσα κοιτάζοντας τον φακό και αυτός με φιλούσε στο μάγουλο με κλειστά μάτια...Την πήρα στα χέρια μου και την κοίταξα..Φαινόμουν πραγματικά ευτυχισμένη...Δεν είναι κρίμα να μην θυμάμαι αν όντως ήμουν;;;;;
