''ΓΕΝΝΑΩ..'' φώναξε και πάγωσα....Την σήκωσα γρήγορα στην αγκαλιά μου και βγήκα έξω τρέχοντας...Την έβαλα στο αμάξι και την άκουσα να κλαψουρίζει...Μπήκα στην θέση του οδηγού...
''Ηρέμησε μωρό μου...Ηρέμησε και πάρε ανάσες...''Της είπα και το έκανε αμέσως...Πήρα τον Νίκο και του είπα να πάει σπίτι και να πάρει τα πράγματα και να έρθει στο νοσοκομείο....
''Κρίστιαν Πονάω γαμώτο...'' είπε και είδα τα μάτια της να δακρύζουν...Την έπιασα το ένα χέρι και με έσφιξε..
''Παίρνε πιο πολλές ανάσες και προσπάθησε να χαλαρώσεις...Θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ...''της απάντησα και την είδα να σφίγγεται...Δεν μου είχε αφήσει το χέρι αλλά μπορούσα να οδηγήσω άνετα...Μετά από τόσες μέρες νιώθω το άγγιγμα της και ας προσπαθεί να μου το σπάσει από την πίεση...
Φτάσαμε στο νοσοκομείο και την έβγαλα από το αμάξι...Όταν οι πόρτες άνοιξαν φώναξα..''ΓΕΝΝΑΜΕ'' και μια νοσοκόμα έτρεξε προς το μέρος μας...Την έβαλαν σε ένα φορείο και με τραβούσε μαζί της...Κάποιοι φώναξαν να ετοιμάσουν το χειρουργείο και να ειδοποιήσουν τον γιατρό της αφού με ρώτησαν πρώτα το όνομα του...
''Μην με αφήσεις..'' την ακούω να λέει σιγανά όταν την μεταφέρουν μέσα στην αίθουσα του χειρουργείου....
''Ποτέ..'' της λέω και πιάνω τον γιατρό της λέγοντας ότι θα μπω μαζί μέσα...Πάει να αρνηθεί αλλά δεν τον αφήνω...''Δεν σε ρώτησα απλά σε ενημερώνω..'' απάντησα και είδα την Αιμιλία παρά τον πόνο της να χαμογελάει...Της κλείνω το μάτι και μπαίνω μέσα μαζί της...
Είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και εγώ δίπλα της κρατάω το χέρι της και το άλλο το έχω βάλει στο μέτωπο της....
''Αιμιλία το παιδί βγαίνει ανάποδα...Δεν μπορώ να το πάρω..Θα πρέπει να κάνουμε καισαρική...'' ακούω τον γιατρό και γυρνάω προς το μέρος του...Βλέπω ότι η Αιμιλία ζορίζεται και πονάει...
''Κάντε ότι χρειαστεί,αρκεί να σταματήσει να πονάει...'' είπα και την ένιωσα να μου σφίγγει περισσότερο το χέρι...Γύρισα προς το μέρος της και έσκυψα από πάνω της δίνοντας της ένα φιλί στο μέτωπο...''Ηρέμησε ψυχή μου..Όλα θα πάνε καλά..Δεν θα φύγω καθόλου από δίπλα σου...'' της μιλάω σιγά και τρυφερά και βλέπω την νοσοκόμα να της κάνει μια ένεση...
''Σ'αγαπάω....'' ψέλλισε και την φίλησα...
''Και εγώ σ'αγαπάω ψυχή μου..'' απάντησα....Καθόμουν δίπλα της και κοίταγα για ώρα το πρόσωπο της...Δεν έδινα σημασία στο τι έκαναν οι γιατροί...Μόνο αυτήν κοιτούσα.Της χάιδευα το πρόσωπο και είχε γύρη μέσα στην παλάμη μου το κεφάλι της...Πόσο μου είχε λείψει δεν μπορεί να το φανταστεί με τίποτα....''Είσαι η ζωή μου,τα πάντα μου..Χωρίς εσένα η αναπνοή μου χάνεται και τίποτα στον κόσμο δεν έχει σημασία..Όλος ο κόσμος είσαι εσύ και δεν αντέχω να τον περνάω μακριά σου ψυχή μου...Σε παρακαλώ μην με αφήνεις έξω από την ζωή σου..Έλα και μαζί θα βρούμε την αλήθεια και την λύση για όλα....''της μιλούσα και αυτή με κοιτούσε στα μάτια...Δεν ήθελα να ακούει αυτά που λένε οι γιατροί αλλά και τώρα ήταν η ευκαιρία να βγάλω όλα αυτά που είχα μέσα μου..''Είσαι ο άγγελος μου,το φως στα σκοτάδια μου..Μαζί σου νιώθω ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος...Μην με εγκαταλείπεις ερωτά μου ...'' συνέχισα να της μιλάω Μέχρι που άκουσα το κλάμα της μπέμπας μας...Είδα τα μάτια της να λάμπουν και σηκώθηκα στα πόδια μου...Μας έφεραν την μικρή τυλιγμένη και την έβαλαν στα χέρια της...
Η Αιμιλία την κοιτούσε και εγώ καθόμουν από πάνω τους...Ένα δάκρυ έφυγε από τα μάτια μου στην εικόνα της μοναδικής γυναίκας που αγάπησα και στην όμορφη μπέμπα που μου χάρισε...Με κοίταξε και έπιασε το χέρι μου..Το έσφιξε και την φίλησα γλυκά στο μέτωπο...
''Σε ευχαριστώ Άγγελε μου...''ψιθύρισα
''Εγώ σε ευχαριστώ...'' είπε και έδωσε την μπέμπα στην νοσοκόμα για να την ετοιμάσουν...Μου είπαν να βγω έξω...
''Θα σε δω σε λίγο καρδιά μου...'' της είπα και μου έσφιξε το χέρι...''Θα περιμένω απ έξω..''έσκυψα να την φιλήσω άλλη μια φορά και σήκωσε το κεφάλι της περισσότερο για να την φιλήσω στα χείλη...Την φίλησα μαλακά και την ένιωσα να ανταποκρίνεται...Χαμογέλασα και απομακρύνθηκα σιγά από κοντά της...
Βγήκα έξω και είδα τον Νίκο με την Στεφανία να περιμένουν στον διάδρομο...
''Τι έγινε ρε μαλάκα;;''
''Όλα καλά...Γέννησε με καισαρική γιατί το παιδί έβγαινε ανάποδα..Θα την μεταφέρουν στο δωμάτιο σε λίγο...Η μικρή μου είναι πανέμορφη...Τόσο δα μικρούλι..'' είπα συγκινημένος και τους έδειξα με τα χέρια μου...
''Να μας ζήσει φίλε..'' είπε ο Νίκος και με αγκάλιασε...Το ίδιο και η Στεφανία...
Μετά από λίγο είδαμε να περνάνε την Αιμιλία από μπροστά μας και να την μεταφέρουν στο δωμάτιο..Τα μάτια της ήταν κλειστά..Μπήκα στο δωμάτιο και έκατσα δίπλα της...Της έπιασα το χέρι και μετά από λίγο πετάρισε τα βλέφαρα της...Άνοιξε τα μάτια της σιγά σιγά και με κοίταξε...
''Κρίστιαν...'' ψιθύρισε
''Εδώ είμαι ζωή μου...Πάντα εδώ...'' της είπα και την είδα να δακρύζει...''Γιατί αγάπη μου;;;'' ρώτησα καθώς σκούπισα το δάκρυ της με την αναστροφή της παλάμη μου...
''Συγνώμη...Σ'αγαπάω τόσο πολύ..''έβαλα το δάχτυλό μου απαλά στα χείλη της για να σταματήσει..
''Δεν φταις εσύ ψυχή μου...Θα το πληρώσουν αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση...Μην ανησυχείς για τίποτα...'' της είπα και εκείνη την στιγμή χτύπησε η πόρτα...Μπήκε μέσα η νοσοκόμα με την μπέμπα σε ένα μικρούλι γυάλινο κρεβατάκι....Την άφησε μπροστά μας και την πήρα προσεχτικά στην αγκαλιά μου....''Καλώς ήρθες μικρή μου πριγκίπισσα...'' είπα και της έδωσα ένα απαλό φιλάκι στο μέτωπο...Την είδα να ανοίγει τα μικρούλικα ματάκια της..''εγώ είμαι ο μπαμπάς μικρή μου..'' είπα τρυφερά και γύρισα στην Αιμιλία...''Και αυτή η μαμά..'' είπα και της έδωσα την μπέμπα...Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα...Έκατσα δίπλα της και την αγκάλιασα...
Και έτσι με την γέννηση της μικρής τους πριγκίπισσας ξέχασαν ότι τους χώριζαν και μαζί από δω και πέρα θα βαδίζουν ...ΜΑΖΙ......Μια λέξη με τέσσερα γράμματα αλλά με τόσο μεγάλη σημασία και πολύ κόπο.....
****Γλυκούλικο κεφάλαιο νομίζω...Συγκινήθηκαν και αγαπήθηκαν πάλι από την αρχή....Άχου μωρέ μου....χαχαχ...έχω χαζέψει δεν είναι τίποτα....Ελπίζω να σας άρεσε...****
