Sirene 2: Vuur en IJs

Hoofdstuk 31: Into the Woods + #ProjectFantasy

Jacksons P.O.V.

Het duurde niet lang tot we weer terug waren in het kamp van de wolven. De tent van de elfen is nog niet weg, aangezien we waarschijnlijk pas morgen gaan, maar hun spullen rondom de tent zijn opgeruimd. Charlotte is even naar Mabel toegegaan om alvast gedag te zeggen. Zelf ga ik naar Logan en Lars toe. Bijna meteen vind ik Logan in het huisje. 'Hoi, Logan,' groet ik hem. Hij is bezig met een bloederig werkje en ik herken de geur van hert. Het herinnert me aan de eerste keer dat ik hier was en ik besef dat ik eigenlijk niet veel vooruit gekomen ben met mijn krachten, of zelfbeheersing. Eigenlijk stelt me dat wel teleur. Ik had het allang geleerd moeten hebben, maar ik heb blijkbaar geen kracht om het te doen. Een vlaag van woede vlamt op en ik voel mijn ogen gloeien. Mijn huid voelt heter. 'Wow, kid,' reageert Logan verrast. Oké, ik heb Dave's ketting om, ik kan dit. Ik haal even diep adem en voel mezelf kalmeren. Als ik me ogen weer open staart Logan me aan. 'Ik hoorde van Charlotte dat je je tweede Element hebt geleerd,' zegt hij vervolgens en hij legt het mes neer. Dat is waar ook, ik heb in die droom een ander Element geleerd. Ik heb het nog helemaal niet getest in de echte wereld! 'Dus, welke is 't?' dringt hij aan na even stilte. 'Het was Elektriciteit, maar ik heb het nog helemaal niet gebruikt in de echte wereld,' antwoord ik. Logan knikt begrijpend. 'Het leek me al logisch dat je een kracht krijgt die het dichts bij je eerste kracht ligt,' zegt hij. Het is weer even stil. 'Dat is niet waarom ik hier kwam,' geef ik toe. 'Oh. Ja?' Met een verraste blik in zijn ogen kijkt hij op van het hert. 'Aphrodite, Charlotte, ik en de rest gaan morgen weg,' begin ik, 'en ik wilde alvast gedag zeggen, aangezien we bij het eerste licht vertrekken.' Hij knikt. 'Ik vermoedde al zoiets. Het is goed dat jullie al gaan. Misschien weet ik niet genoeg over de reden, maar ik vermoed dat het ernstig is,' zegt hij tot mijn verbazing. Ik had verwacht dat hij een hele preek zou geven. 'Waar gaan jullie precies heen als ik vragen mag?' Hij begon met het braden van het vlees. Buiten begon het al donker te worden. 'Floriae,' antwoord ik, 'ik kan het zelf amper geloven. Dat er een elfenwereld is, bedoel ik. Een paar weken geleden...'
'Denk niet aan wat vroeger was. Je leeft in het nu. Maar ik snap dat het moeilijk te beseffen is, zeker voor iemand zoals jij.'
'Iemand zoals ik?'

Logan glimlacht naar me, als een vader. 'Ja, iemand die gelooft in wetenschap en technologie en dat alles te verklaren is,' verklaart hij. Ik knik. 'Ach, misschien moet ik een open geest houden,' lach ik. Mijn leven is wel veranderd. 'Roep je even iedereen bij elkaar? Het eten is klaar,' commandeert Logan.

Snel loop ik naar buiten en kijk om me heen. Ik zie de elfen hun laatste voorbereidingen treffen en ga naar ze toe. Link stopt wat spullen in zijn heuptasje die er eigenlijk helemaal niet in horen te passen. Een boog, een zak met eten en een paar glazen poten met drinken. 'Is dat niet zwaar?' vraag ik verbaasd. Hij kijkt op. 'Er zit een betovering op. Het maakt niet uit hoeveel of wat ik erin stop,' antwoord hij, 'het zal niet zwaarder worden.' Verbaasd kijk ik naar het kleine leren tasje. Er staan patronen van bloemen op en hij gaat dicht met een gesp. 'Het eten is trouwens klaar. Zou je Joan en Nathaniël willen roepen? Logan wil graag met z'n allen eten,' zeg ik dan maar. Link knikt en loopt de tent in. 

Tot mijn verbazing zit Charlotte al aan de picknicktafel. Ze drukt op het scherm van haar digitale horloge met een geconcentreerd gezicht. Het ziet er schattig uit, hoe ze probeert het scherm aan te krijgen. 'Je weet dat de batterij waarschijnlijk gewoon leeg is?' opper ik lachend. Ze zucht. 'Ik probeerde mijn vrienden te bellen, voordat we morgen weggaan. Ik ben alleen de oplader kwijtgeraakt,' antwoordt ze. 'Tja, zo'n ding heb ik niet, dus ik kan je niet echt helpen,' geef ik toe. Even staren we elkaar in een ongemakkelijke stilte aan. 'Zeg, ehm. Waar kan ik Nick en Aphrodite vinden?' 
'Die zouden zo terug komen. Aphrodite ging nog even gedag zeggen tegen haar vrienden. Trouwens, Dave zoekt je. Waarschijnlijk wil hij ook gedag zeggen.' Ik kijk om me heen. 'Ik denk dat hij dan met Scott en Lars meekomt. Die waren in het bos, volgens mij,' beredeneer ik, 'we gaan zo trouwens eten.' Charlotte knikt begrijpend. 'Ik wacht wel hier,' zegt ze. Op dat moment ruik ik de vreemde geur van de vampiers al en ik zie Aphrodite en Nick aan komen lopen. Aphrodite ziet er een beetje afwezig uit. Dat moet ook wel als je net afscheid hebt genomen van je familie. Ships, mijn moeder! Wat zal ze wel niet denken? Aan de andere kant, ze mocht me niet echt toen ik wegging. Zou ze me proberen tegen te houden als ik zeg dat ik ga? Een steek van verdriet gaat door me heen, maar ik besef dat ik haar onwetend moet achterlaten. Plotseling zie ik ook andere personen uit het bos komen. De kleinste rent naar me toe. Het is Dave. 'Jackson!' roept hij en hij trekt me meteen in een knuffel. Ik knuffel ongemakkelijk het kleine jongetje terug. 'Ik hoorde dat je wegging,' begon hij een beetje stotterend, 'en ik wilde nog zeggen dat je mijn amulet mag houden. Eh...ik ga je wel missen hoor.' Even kijk ik hem verbaasd aan. Ik wist niet dat hij me zo graag mocht. 'Maar als je terugkomt moet je me wel leren hoe videogames werken!' zegt hij dan enthousiast. Ik knik lachend, maar twijfel. Hopelijk komen we wel terug. Scott en Lars komen aanlopen als Logan het eten op tafel zet. We nemen allemaal plaats en eten onze laatste maaltijd hier.