Το ημερολόγιο μιας γκαντέμως

''Όλα της εξόδου, δύσκολα''

Ας αλλάξουμε κλήμα (επειδή στο προηγούμενο επεισόδιο, ερμ κεφάλαιο, είχαμε αναφερθεί για συμβάν με νοσοκομεία. Σε αυτό το κεφάλαιο θα αναφερθώ σε κάτι που λίγο πολύ όλοι έχουμε περάσει. Σύμφωνα με τις στατιστικές μελέτες, τη θεωρία της σχετικότητας και τον νόμο του Μέρφη (ο έλντερ των απανταχού γκαντέμηδων) πάντα σε μια παρέα φίλων θα υπάρχει τουλάχιστον ένα άτομο (αγόρι ή κορίτσι, διακρίσεις εμείς δεν κάνουμε!) το οποίο άτομο αυτό θα τρέφει αγνά αισθήματα (γνωστά και ως καρακατακαψούρα του κερατά) για κάποιον ή κάποια μέσα στην παρέα. Και όπως όλοι γνωρίζουμε φίλοι και φίλες μου, αυτό το συγκεκριμένο άτομο (αγόρι ή κορίτσι) θα σε γειώσει τόσες πολλές φορές που και η τελευταία σταγόνα εγωισμού θα σηκωθεί να φύγει από μόνη της. Αλλά δεν πτοούμαστε! Ο επιμένον νικά! (κάποια στιγμή...; Όχι;;; Ας ελπίσουμε...). Σαν γνωστή γκαντέμω και εγώ μου συναίβει και εμένα το ίδιο ακριβώς πράγμα (το περίεργο θα ήταν να μην μου τύχαινε εδώ που τα λέμε). Θα σας μιλήσω λοιπών για τον άγνωστο Χ (όχι μην τρομάζετε δεν κάνουμε Άλγεβρα, απλά κάπως πρέπει να τον αναφέρω, δεν γίνεται να τον ονομάσω Ψιτ).

Ήταν ένα ωραίο και ήσυχο απόγευμα (λέμε τώρα ήσυχο) και εγώ είχα βγει βόλτα με την Ντένη, την Τζέλα και την Μικρή Λουλού (ξέρουν οι κιουρίες ποιες είναι) για έναν καφέ. Ξαφνικά μας ενημέρωσε η Τζέλα πως είχε πει και σε έναν φίλο της να έρθει (ο γνωστός, άγνωστος Χ). Λαμπρά της αποκριθήκαμε εμείς και συνεχίσαμε την κουβέντα. Ώσπου ξαφνικά, μέσα στον κόσμο και τη βαβούρα ξεπροβάλει ο φίλος της Τζέλας! Και εδώ είναι που πετιέται πίσω από τους θάμνους ο Γιάννης Φέρτης και αρχίζει να τραγουδάει το γνωστό άσμα ''Σαν με κοιτάς, ηλιοβασίλεμα... παρακάτω δεν θυμάμαι''. Εκεί που περιμένεις να πεταχτεί ο Σιλινός και να αρχίσει τις γκαρίδες του με το «Craaaaaaazy girl!'' από την Παριζιάνα (φοβερή ταινία όποιος δεν την έχει δει να τσακιστεί να την δει). Να μην σας τα πολυλογώ, μετά τη χαιρετούρα ήρθε η ώρα να μας συστήσει.

''Χάρηκα, άγνωστος Χ.''

Και εδώ αγαπητοί αναγνώστες/αναγνώστριες είναι που ξεχνάς πώς να μιλάς, ξεχνάς τα ελληνικά που ξέρεις και γενικά ξεχνάς μάνα, πατέρα, αδέρφια μου αλήτες, πουλιά. Με όσο κουράγιο βρήκα (καθώς προσπαθούσα να μαζέψω τη γλώσσα που είχε κρεμάσει το ντόπερμαν) έδωσα σαν καλό παιδάκι το χέρι μου και τον χαιρέτησα επιτέλους τον άνθρωπο.

''Και εγώ, Βίρνα (όχι δεν τρέχω στο Σύνταγμα μέσα στα περιστέρια).''

Με τα πολλά και τα λίγα αρχίσαμε να μιλάμε, ανταλλάξαμε αριθμούς (πιο μετά έγινε αυτό) και αρχίσαμε να μιλάμε συχνά πυκνά σχεδόν κάθε μέρα (χαρά η δικιά σου!). Ύστερα από άλλες δυο εξόδους ακόμα, σαν παρέα φυσικά και μετά από πολύ μα πολύ συζήτηση, πήρα την απόφαση να μιλήσω ανοιχτά! Όπως ήταν φυσικό πρώτα θα το ανακοίνωνα στα κορίτσια και μετά θα έπραττα. Αφού άρχισαν να βαράνε παλαμάκια στα αυτιά τους να δουν αν άκουσαν σωστά και μετά από πέντε λεπτά σιγής (θεωρείται επίτευγμα εγώ να ανοιχτώ σε τέτοια θέματα, απλή ενημέρωση) μου είπαν πως καλά θα κάνω και δεν έχω να χάσω τίποτα. Έτσι με την ευκαιρία που θα πηγαίναμε σε μια εκδήλωση τον προσκάλεσα και εκείνον (τον άγνωστο Χ μην ξεχνιόμαστε) και μου είπε πως θα έρθει. Εκείνη τη στιγμή άρχισα να χορεύω σαν τον James Brown στο I feel good. Αρκετές ώρες προετοιμασίας και τα σχετικά, έφτασε η ώρα να φύγουμε για την εκδήλωση. Μόλις φτάσαμε... πουθενά. Και επειδή είμαι και το πιο τυχερό άτομο στον κόσμο, not, μόλις έκανα να τον πάρω τηλέφωνο είδα πως δεν είχα κάρτα. Αποφάσισα να δώσω το πολύ μια ώρα να περιμένω (αισιοδοξία η δικιά σου) ΚΑΙΙΙΙΙΙ... δεν ήρθε. 

    Αλλά όοοοοοοοχι δεν πτοούμεθα! Ξανά κανονίζουμε να βγούμε σαν αποζημίωση της προηγούμενης φοράς. Και φυσικά πάλι δεν βγήκαμε... Εδώ ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα έλεγε ''βρε δεν πας στο διάολο εσύ και ο γρύλος σου;'' Αλλά όοοοοοχι, έπρεπε να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια. Έτσι και κανονίζουμε (με δημοκρατικές διαδικασίες) να βγούμε σε ένα καφέ κάπου στο κέντρο (το οποίο δεν έχω ακόμα ιδέα που είναι). Άντε φτου και από την αρχή να βρεις τι θα βάλεις (να θυμηθούμε και λίγο τη γυναικεία φύση μας) να κάνουμε άλλες διακόσες ώρες διαλογισμό να πάρουμε θάρρος για τα αποκαλυπτήρια (καλού κακού κλείνουμε και ένα εισιτήριο για Αλάσκα, αλέ μόνο) και πάνω από όλα επανδρώνουμε την Τζέλα και την Ντένη για βοήθεια στο βάψιμο. Δεν θα ήταν και το καλύτερο να έβγαινε ο άνθρωπο με το ΙΤ του Stephen King από το πουθενά...

''Μα δεν θέλω να βάλω φούστα, δεν με βολεύει!''

''Σκασμός, αυτά θα βάλεις πάει και τελείωσε! Δεν θα βγεις σαν τον νταλικέρη έτοιμο να αρχίσει τη βάρδια του!''

''Μααααα!''

''Είπα!'' ο αναμενόμενος διάλογος καθώς προσπαθούσα να γλυτώσω καταστάσεις αλλά που. Και αφού είχαμε επιλέξει ρούχα, είχαμε βρει το βάψιμο, είχαμε τονώσει την αυτοπεποίθηση στο φουλ, πάνω εκεί που λες φύσηξε επιτέλους ούριος άνεμος και θα πάμε στην Τροία!!... χτυπάει το τηλέφωνο και διαβάζω το εξής μήνυμα...

''Άκυρο για σήμερα.''

Ναι, και πάνω εδώ αρχίζεις και αναρωτιέσαι, αφού δεν έχει σκοπό να βγει γιατί στέλνει αλλά τα γαλλικά και το πιάνο σου έχουν μάθει να είσαι ανώτερος άνθρωπος...

Ηθικό Δίδαγμα: Αν σας ακυρώσει κάποιος δεύτερη φορά σερί να βγείτε απλά μην ασχοληθείτε άλλο, σκεφτείτε τα χρόνια που θα σπαταλήσετε στη φυλακή.