Το ημερολόγιο μιας γκαντέμως

Γκαντέμω international/part 1 by strega dorata

Όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις σε αυτό το βιβλίο, η γκαντεμιά είναι ταλέντο με το οποίο γεννιέσαι. Ένα ταλέντο που κάνει τη ζωή σου λίγο πιο ενδιαφέρουσα με εσένα να αναρρωτιέσαι αν είναι η μοίρα σου σακατεμένη και τους γύρω σου να έχουν κάνει κοιλιακούς από τα γέλια (είδατε γλυτώνουμε και τα γυμναστήρια). Ένα τέτοιο ταλέντο λοιπόν δεν μπορούσε να περιοριστεί μονάχα εντός συνόρων.....

H ιστορία μας ξεκινάει πέρσι τον Νοέμβρη. Η άλλη μου κολλητή η Αμάντα, εδώ και τρια χρόνια έχει μετοικήσει στην Αγγλετέρα για ένα καλύτερο αύριο ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω της (καλά κόψε κάτι).  Μέσα στα χρόνια αυτά γνώρισε και το αγόρι της τον Κρις , αυτόν τον άγιο άνθρωπο που αντέχει όλο το μεσογειακό ταπεραμέντο και τις ελληνικότατες κρίσεις υστερίας (είμεθα μεσογειακοί τι να κάνουμε). Μέτα από δύο χρόνια σχέσης, συγκατοίκησης  και διαφόρων δραμάτων (τύφλα να έχει η Λαμψή και όλα τα σενάρια του Φώσκολου) η Αμάντα είπε να πει το πολυπόθητο ναι (την πήραμε την Πόλη) και να επισημοποιηθεί η σχέση τούτη. Φυσικά κουμπάρα δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την αφεντία μου (εγώ προειδοποίησα γκαντέμω αλέρτ αλλά δεν ακούει κανείς Χριστιανός, έστω και της Αγγλικανικής). Η απάντηση μου ήτο θετική και εδώ ξεκινά η παράνοια...

Είχα κάνει όλες τις απαραίτητες κινήσεις που έπρεπε για να μπορέσω να πάω με την ησυχία μου χωρίς να συμβεί κάποιο απρόοπτο (εδώ γελάμε) αλλά όπως φαίνεται 31 χρόνια τώρα (να τα μας....κρύβε λόγια κρύβε λόγια) το μάθημα μου δεν το έχω μάθει και προκαλώ την τύχη μου. Είχα κάνει τσεκ ιν, είχα πληρώσει υπέρβαρο προληπτικά (μισή ντουλάπα ρούχα για μια βδομάδα το λες και τίμιο), είχα ανανεώσει τη λίστα με τα τραγούδια στο κινητό (γιατί έχουμε παθούσα σε προηγούμενο κεφάλαιο) , είχα φορτίσει κινητό και λοιπά ματζαφλάρια μην ξεμείνω και με ψάχνουν (χα και ξανα χα) και ήμουν έτοιμη να ορμήσω στα duty free αν και δεν υπολόγισα μια μικρούλα αλλά σημαντική λεπτομέρεια: τον πατέρα μου.

Κουμπάρα εξ'αποστάσεως έχετε δει; Οριακά να πάρουμε την πρωτιά. Βλέπετε ο αγαπητός πατήρ είχε προθυμοποιηθεί να με πετάξει στο αεροδρόμιο για να μην παιδευτώ (για να μην χαλάσω λεφτά για να λέμε την αλήθεια). Έλα όμως που ο κυρ Μπάμπης έχει τσακωθεί με την συνέπεια και το αποτέλεσμα ήταν να τρέχω σαν τον Βέγγο μέσα στο αεροδρόμιο ενώ μπήκα μέσα στο αεροπλάνο κυριολεκτικά στην τελευταία κλήση αναχώρησης της πτήσης.  Και σε αυτό το σημείο λες πάει στα κομμάτια δεν παίζει να συμβεί τίποτα χειρότερο,όλα τα υπόλοιπα τα είχα υπό έλεγχο.

Βρίσκει η Ειρηνούλα τη θέση της με το καλό ( δίπλα από παράθυρο, πιο μακριά από το φτερό για να είμαστε safe σε περίπτωση ατυχήματος και έτοιμη να απολαύσω την θέα για τις επόμενες τρεις ώρες. Φυσικά ξέχασα ότι νυχτώνει νωρίτερα με αποτέλεσμα η "θέα" να είναι πιο μαύρη από τη μαύρη ειν η νύχτα στα βουνά (ας δώσουμε ένα χειροκρότημα για το IQ που μόλις έπεσε δέκα μονάδες)

  Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο κεφάλαιο, είμαι ελαφρώς νερόφιδο με αποτέλεσμα να πηγαίνω ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην τουαλέτα (ακράτια το λέει ο κόσμος αλλά εσύ που) έτσι λοιπόν είχα προνοήσει να έχω θέση κοντά στο μπάνιο για να μην μας βρει κανά κακό και έχουμε δώσει τη βαλίτσα (πάνες κοπελιά, τις αγαπάνε οι φίλες στα ΚΑΠΗ). Αλλά ΦΥΣΙΚΑ, είχα ξεχάσει ότι πετούσα με Αγγλική εταιρεία οπότε ΦΥΣΙΚΑ οι τουαλέτες ήταν ΑΝΑΠΟΔΑ (όλα λάθος σε αυτή τη χώρα) με αποτέλεσμα η ουρά να είναι τεράστια και οι αναταράξεις λόγω καιρού πολλές..(οριακά το γλυτώσαμε το ρεζιλίκι).

Όμως το κακό έμελλε να τριτώσει. Μετα από πολλές επισκέψεις στο μπάνιο, και την αλλαγή τοπίου από απόλυτο μαύρο , στο μαύρο με φωτάκια, πατήσαμε στο τίμιο Βρετανικό έδαφος. Άφου η κορασίδα έκανε δέκα ώρες να βρει την λατέρνα που είχε για βαλίτσα (το κάνετε και σεις αυτό να βάζετε πάνω την Άρτα με τα Γιάννενα για να την ξεχωρίζετε;) πηγαίνει στον έλεγχο διαβατηρίων για να μπορέσει να βρει την κολλητή που έκανε μαύρα μάτια και να πάνε για μπύρες. Γιατί δεν μας έφτανε το ταξίδι του τρόμου (της φούσκας) ήθελε και έξοδο να θυμηθεί τα νιάτα της η κυρία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού (για να περάσει κ λίγο η ώρα αφού η Ειρηνούλα είχε ξεχάσει ότι η ανανεωμένη λίστα της ήθελε ίντερνετ και παγιδεύτηκε στη λούπα πέντε τραγουδιών-εφιάλτης μην σας τύχει) είπε να βαφτεί να γίνει λίγο άνθρωπος. Και δώστου τα μπρόνζερ και δώστου τα σμόκυ τα άιζ (πως το μιλάς το Αγγλικό) έδωσε ψυχή σε αυτό το σάπιο σώμα. Πάει λοιπόν ολόχαρη στα αυτόματα μηχανήματα (τι είναι δα οι Βρετανοί τίποτα τυχαίοι) βάζει το διαβατήριο στο σκάνερ και περιμένει να σκαναριστεί και το πρόσωπο για να περάσει. Που όμως το μηχάνημα να κάνει μάτσινγκ (αχ πως τα μιλάτε αχ) την Βουγιουκλάκη με την αδερφή Καμίλη στο διαβατήριο;  Πρέπει να προσπαθούσα τουλάχιστον ένα τέταρτο μέχρι που με λυπήθηκε ένας υπεύθυνος (όχι τίποτα άλλο η ουρά πίσω μου μεγάλωνε και με έβριχαν σε όλες τις γλώσσες της Οικουμένης) και μου είπε ότι μάλλον δενμε αναγνώρισε το μηχάνημα γιατί είμαι βαμμένη (σαν τον καρνάβαλο) .

Να μην σας τα πολυλογώ αγαπητοί αναγνώστες αυτή ήταν η σύντομη περιπέτεια μου με το αεροδρόμιο (δεν θα σας ζαλίσω καν με το γεγονός ότι ΦΥΣΙΚΑ δεν μπορούσε κανένας να με πάρει τηλέφωνο γιατί ξέχασα να αλλάξω το δίκτυο ή την Αμάντα που φοβήθηκε ότι μάλλον έχασα την πτήση και με έψαχνε σε όλο το αεροδρόμιο, ή ότι στην Αγγλία ο καλύτερος καφές που ήπια ήταν από σταρμπαξ ή ότι την μέρα της  αναχώρησης έχασα το δρομολόγιο του τρένου και αναγκάστηκα να πάρω ταξί -60 λίρες έτσι γιατί είμαστε γυναίκες του γλεντίου- συμπαθέστατος ωστόσο ο ταξιτζής, μεγάλος φαν της Ελλάδας είχε πάει και διακοπές αμέ-ή την άλλη φορά που.... ΦΤΑΝΕΙ!!!)