Το ημερολόγιο μιας γκαντέμως

Ο έρωτας περνά απο το συκώτι (by strega dorata)

       Ας πάρουμε τον έρωτα σαν μια απλή άσκηση χημείας (που σαι λουκούμι να με δεις!). Έχουμε το στοιχείο α , το αρσενικό (και παλιά δαντέλα) και το στοιχείο θ, το θηλυκό. Μόλις τα δύο στοιχεία αυτα συγκρουστούν, πέρα από το πελώριο καρούμπαλο, έχουμε ορμόνες σε παράκρουση, ροζ συννεφάκια που ανταγωνίζονται το Λονδρέζικο νέφος, πελώριους μαυρους κυκλους απο τα νυχτερινα τηλέφωνα και το ζαχαρο στο θεο απο τα σιροπια. Ως κλασσικό κοριτσάκι που το αιμα του βραζει (στη χύτρα) , ουκ ολίγες φορές την εχω πατησει και φέρω τα παραπάνω συμπτώματα. Το ενδιαφέρον όμως ειναι , το τι συμβαίνει οταν αυτά τα συμπτώματα τα αισθανεσαι για αλλον και ξαφνικά σε κλασματα δευτερολεπτων πας τα κουβαδακια σου σε άλλη παραλία

      Η ιστορια μας ξεκινα τέσσερα χρονια πριν (νομίζω) όταν πια μου ειχε μεινει ενα μόνο μαθημα για να παρω το (τιμημένο) πτυχίο στη ψυχολογία. Στο γνωστό πια Κυκλαδίτικο νησί, φιλοξενουσα την κολλητή μου και εναν φιλο-κολλημα (καρδια αγκιναρα, ολους τους χωρά ), ο οποίος ειχε έρθει για τον γαμο ενος συναδελφου του και επι τη ευκαιρία να κανει και διακοπές. Για να έχετε και μια εικόνα, μιλαμε για εναν τυπο με μακρύ καταξανθο μαλλί, καταγαλανο ματι και μούσι. Πιο απλα, παρε τον Κομπέιν βαλτον στο πλύσιμο και το έχουμε. Α ναι, για να μην το ξεχασω,μουσικοι του κόσμου, παρτε ηρεμιστικά και καθιστε σε μια καρεκλα :ο μπασιστας επιτέλους τα καταφερε!

     Όπως ολοι θυμόμαστε το γνωστό θεμα της Ειρηνουλας τότε ηταν ο Α. Ελα όμως που η ιστορία με τον Α. έληξε με δραματικό φινάλε και η δικιά σου ως αλλη Μάρθα Βουρτση το χα παρει κατακαρδα και eye liner δεν ελεγε να σταθεί στο μάτι. Ωστόσο εκεινο το καλοκαίρι το ειχα παρει απόφαση (δυο χρονια αργοτερα νωρις το θυμηθηκες) πως θα ελυνα την παρεξήγηση που στάθηκε αφορμή για το τέλος της σχεσης μας(ενταξει οταν σου λενε πρόσεχε πως περνας την πόρτα μην βρεις και οχι απο το μπόι, τι περιμένεις να κάνει κοπέλα μου;).

     Το καλοκαίρι εφτανε στο τέλος του και με την αμοιρη κολλητη αναμεσα στους καφέδες, τα τσιγάρα, το τουρνουά τάβλι και τα κιάλια νυχτερινης όρασης καταστρωναμε το σατανικό σχέδιο της προσέγγισης . Τι πως να τον πιασω , τι θα του πω, τι θα φοράω (πασαρελα το καναμε το ψαροχωρι). Τελικά όλο αυτο κατέληξε στο να μου μιλησει εκεινος, γιατι ειχε καταντησει γελοίο σε παραλία πεντε επι πέντε να αλλάζουμε κατεύθυνση μολις βρισκομασταν. Επισης εκανε μπαμ απο χιλιομετρα πως το εχουμε το κορμί πατριώτη (μονο πλακατ δεν μου εβγαλε ο ανθρωπος). Κανονίζουμε λοιπον να φύγουμε παρέα απο το νησι, οπότε θα τα λεγαμε στο πλοίο με την ησυχία μας. Μονο που δεν υπολόγισα μια τοσο δα μικρούλα αλλα σημαντική λεπτομέρεια :τη μάνα μου.