Adopted By Larry Stylinson

Chapter 8

                 

{Robin her point of view}

"Waarom the fuck sla je Yaniek?!" Roept pap hard. "Omdat ze me heeft verlinkt! Ze maakt alles moeilijk!" Schreeuw ik. "Ze heeft je niet verlinkt!". "Echt wel! Wie moet het anders zijn?!" Schreeuw ik nog harder. "Weet ik veel die directeur wou het niet zeggen" zegt pap. "Nou, jammer dan! Tot die tijd is het Yaniek want dat zei hij dan ook niet he?!" Roep ik. "Ehm, nee niet nee. Maar je hoeft niet zo tegen me te schreeuwen!" Zegt pap. "Zie je wel! En jij schreeuwt ook tegen mij dus mag ik ook schreeuwen" zeg ik. "Wat? Doe niet zo brutaal!" Zegt pap. "Als ik dat wil doen doe ik dat" zeg ik. "Als je zo doorgaat he, kan je terug gaan! En adopteren we een nieuw iemand!" Schreeuwt pap. "Wat? Kan je me dat aandoen dan?" Vraag ik nu wat zachter. "Dat kan ik makkelijk. We stoppen gewoon je spullen terug en brengen je weer naar het weeshuis" zegt pap. "Maar... Dan...". "Ja, dan ben je alles kwijt" zegt pap. "Dat kun je me toch niet aandoen?!"."Oh Robin, dat kan ik best. Let maar op" zegt pap. "Wees niet zo gemeen" zeg ik. Daarna loop ik naar boven en knal de deur dicht. "We praten morgen verder!" schreeuwt pap van beneden. "Ja doe dat!" Schreeuw ik terug. Ik hoor een stoel omklappen. Ik ga op bed liggen. Wat heb ik fout gedaan? Waarom sloeg ik Yaniek eigenlijk? Ik weet het zelf niet eens... misschien ben ik te agressief geworden? Ik zucht. Ik zie Yaniek's puntenslijper op mijn kamer liggen. Waarom ligt dat ding hier überhaupt? Ik pak het op en gooi het in de prullenbak. Ik plof weer op bed en doe mijn ogen dicht. Goodnight night.

Ik word wakker van een gordijn dat open word getrokken. "Goeiemorgen Robin" zegt pap. Ik zeg niks. Pap komt op het bed zitten."luister Robin, het spijt me. Ik had niet mogen dreigen met dat we je weg zouden doen. Dat gaan we echt niet doen" zegt pap. Hij legt een hand op mijn rug. "We houden nu al teveel van jullie" zegt pap zacht. Ik ga rechtop zitten. "Zal vast" mompel ik. "Echt waar, ik heb serieus niet zoveel gehouden van mijn kat dan dat ik van jullie houd" zegt pap. "Echt waar?" Vraag ik. "Echt waar" zegt pap. Ik glimlach. "Het spijt mij ook pap, ik had ook niet zo brutaal moeten doen" zeg ik. Pap glimlach. "Kom hier". Ik ga op zijn schoot zitten en sla mijn armen over hem heen. Pap slaat zijn armen ook over me heen. "Wat vind je trouwens van Niall, Liam en Zayn?" Vraagt pap. "Ze zijn aardig" zeg ik. "Meer?". "En knap" zeg ik er zacht achterna. Pap lacht. "Dat is wel zo" zegt pap. Ik grinnik. "Vooral Niall" zeg ik. "Ooeh". "Maar ja...". "Heeft mijn kleine meisje een beetje een oogje op Niall?". "Oh nee! Dat is toch raar?" Vraag ik. "Nee joh, je hormonen zijn nog in volle gang" zegt pap. "Oh". "Vergeet niet, Niall is 21". "Weet ik". "Ik vind hem niet leuk en hij zal me dan toch nooit leuk vinden" zeg ik. "Ach ja, wie weet" zegt pap. Ik por pap. "Niet liegen". Pap lacht. "Ik lieg nooit" zegt pap. "Wel, je zei dat jullie me weg zouden doen". "oh ja, toen loog ik" zegt pap. "Is het weer goed?" Vraagt pap. "Zeker" zeg ik. Ik geef pap een kus op zijn wang. Ik sta op van zijn schoot. "Mag ik eens aan je haar zitten?" Vraag ik. "Never nooit niet" zegt pap. Ik grijns. Ik woel door Pap's bruine krullen en ren mijn kamer uit. "Ik zei toch niet!". Ik lach en loop naar beneden. Ik ga achter de bank zitten. "Wat doen jullie?" Vraagt papa. "Ik zat aan pap's haar" zeg ik. Papa begin te lachen. "Ja, dat vindt ie niet leuk" zegt papa. Ik grinnik. Pap kont de woonkamer binnen. Ik wil langs hem rennen maar Pap slaat me over zijn schouders. "OMG" Schreeuw ik. Yaniek komt beneden en als ze ons ziet begint ze keihard te lachen. Papa is ook al aan het lachen. "pap laat me los!" Roep ik. "Neeeeh, kindjes die over mijn haar woelen die laat ik niet los". "Nou zeg". "Goeie Hazza, goeie" zegt papa. Daarna barsten we in lachen uit. "We zijn raar" zeg ik. "Jij ja" zegt Yaniek. Ik steek mijn tong uit. "Merg"

(A/n best kort denk ik, maar had niet veel inspiratie, hoop dat t leuk was! Laat een comment achter! Xx Robin Tomlinson)