"Εσύ τώρα που θα πας;", με ρώτησε όταν βγήκαμε από το καφέ.
"Μάλλον σπίτι.", της απάντησα.
"Θες να σε πάω εγώ; Είσαι στον δρόμο μου."
"Αν δεν σου είναι κόπος, εντάξει."
Την γνώρισα καλύτερα. Μιλάμε για διάφορα θέματα. Τις προηγούμενες σχέσεις της, τι έκανε όταν ήταν μικρή, Διάφορα...Τελικά δεν είναι τόσο στρίγγλα.
"Εδώ είμαστε."
"Ευχαριστώ πολύ. Δώσε χαιρετίσματα στον μπαμπά!"
"Γεια σου Ιζαμπέλ...", είπε κάπως στενοχωρημένα.
Ξέρω. Περίμενε να την πω μαμά αλλά ειναι ακόμη νωρίς. Έβαλα το κλειδί στην πόρτα, άνοιξα απότομα την πόρτα και είδα τον Στέφαν με την Άνελιζ στον καναπέ. Ο Στέφαν από πάνω της. Ημίγυμνος.
"Άνελιζ τι δουλειά έχεις εδώ πέρα;", άρχισα να της φωνάζω.
"Εμ...Εμ...Στέφαν Βοήθεια..."
"Εεε...Ήρθε να μαγειρέψει."
"Γιατί εγώ είμαι κουλή και δεν μπορώ ε;"
"Όχι άλλα να δεν ήσουν σπίτι και νόμιζα πως θα αργούσες και ήρθε από εδώ η Άνελιζ για να πάτε για καφέ και τελικά έμεινε για να μαγειρέψει."
"Ακόμα και έτσι να έγινε και ενώ μπορούσες να με πάρεις ένα τηλέφωνο... ΑΠΌ ΠΌΤΕ ΜΑΓΕΙΡΕΎΕΙ Ο ΚΌΣΜΟΣ ΗΜΊΓΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΈ;"
"Έ-", είπαν και οι 2 με ένα στόμα, μια φωνή.
"Αφήστε το. Και οι δύο έξω από το σπίτι μου. ΤΏΡΑ!!! Και όχι τίποτα. Από τον άλλον να το περιμένω, από εσένα όμως Άνελιζ, αλήθεια; Δεν ντρέπεσαι καθόλου;"
"Να σου εξηγήσω..."
"Να μη μου εξηγήσεις τίποτα και να μη τολμήσεις να μου ξαναμιλήσεις. Ούτε εσύ ούτε εσύ Στέφαν. Και νόμιζα ότι άλλαξες. Τι ηλίθια που ημουν."
"Ιζαμπέλ..."
"Εμφανίσου από μπροστά μου."
Ντύθηκαν και έφυγαν. Δεν ήθελα να τους βλέπω μπροστά μου. Δεν το περίμενα από την Άνελιζ. Από τον Στέφαν παίζεται αλλά από την Άνελιζ, ποτέ! Μα, ποτέ δεν τον αγαπούσε. Της έκανε τόσα. Είναι και οι δύο απαράδεκτη. Έβαλα τέρμα το Word Up για να ξεχαστώ λίγο και είπα να πάω για έναν περίπατο.
Στον δρόμο για το σπίτι της Άνελιζ...
"Μπλέξαμε! Μπλέξαμε σου λέω! Καλά να πάθω που συμφώνησε να κάνω τέτοια βλακεία."
"Ναι αλλά τώρα επιβεβαίωσα ότι με αγαπάει! Στενοχωρήθηκε και εκνευρίστηκε βέβαια που την απάτησα..."
"Όχι ρε μες στην τρελή χαρά είναι. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά μπορεί με τις χαζομάρες σου να την χάσω. Την Ιζαμπέλ, την Ιζαμπέλ ρε που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω!"
"Μην ανησυχείς. Θα πάνε όλα καλά. Να μου το θυμηθείς."
"Είναι ευαίσθητη η Ιζαμπέλ όσο και αν δεν φαίνεται. Τώρα, Ποιος ξέρει τι θα λέει για μένα. Και με το δίκαιο της δηλαδή. Και-"
"Ωχ."
"Τι έγινε."
"Έρχεται. Προς τα εδώ. Κάνει τζόκινγκ."
"Σκατά... Πρέπει να κρυφτούμε. Εγώ στους θάμνους."
"Και εγώ μαζί σου!"
"Όχι πας καλ-"
"Μπα; Στο πάρκο βρήκατε να το κάνετε; Δεν σας έφτανε ολόκληρο σπίτι; Έχει και μεγάλο ο Στέφαν."
"Έ αρκετά! Ιζαμπέλ να σου εξηγήσω."
"Τι να μου εξηγήσεις καημένη, τι να μου πεις; Ότι μερικές μέρες πριν τον γάμο μου κουτουπώθηκες με τον άντρα μου;"
"Πριν λίγο καιρό τον ανέβαζες και τον κατέβαζες με τα χειρότερα και τώρα τον λες και άντρα σου; Μόλις μυρίστηκες λεφτά όμως και συμφέρον είναι ο άντρας σου."
"Τι-τι λέει; Ιζαμπέλ τι λέει!"
"Ναι αλλά εγώ ποτέ δεν σου έκλεψα αγόρι! Ποτέ όμως σε αντίθεση με εσένα!"
"Τι λες! Έκτη Δημοτικού! Τζιμ. Τον ξέχασες;"
"Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι; Θυμάσαι τι χαζομάρες κάναμε και στο δημοτικό ακόμα;"
"Φυσικά και θυμάμαι! Και θυμάμαι πως εσύ πάλι δεν ήθελες τον Τζι-"
"ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΤΕ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ;", φώναξε ο Στέφαν και τον κοιτάξαμε και οι 2 σαστισμένες. "Ιζαμπέλ με θες για τα κωλολεφτά μου ή με αγαπάς όπως θες να λες;"
Ουυυ! Τι γίνεται εδώ πέρα!?!? Έχουμε μυστήριο...Τι λέτε. Αγαπάει η Ιζαμπέλ πραγματικά τον Στέφαν ή τον θέλει για τα λεφτά; Ή δεν τον θέλει καθόλου; Votes&Comments please!!!
(Μαλάκα τα μηνυματάκια πρέπει να τα κόψω. Είναι αηδιαστικά)
