"Σταματήστε και οι 2!", ούρλιαξε και μας ακινητοποίησε. "Ιζαμπέλ τι συμβαίνει; Παίζεις θέατρο για να κερδίσεις τα λεφτά μου όπως όλες ή νιώθεις τίποτα για εμένα;"
"Στέφαν...Εεε...", γύρισαν τα μάτια της Ιζαμπέλ και έπεσε κάτω.
"Ιζαμπέλ! Ιζαμπέλ! Ιζαμπέλ είσαι καλά; Ιζαμπέλ μιλά μου! Άνελιζ μη κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια! Κάνε καμιά δουλειά! Κάλεσε ένα ασθενοφόρο!"
"Δεν είναι η ώρα να αντιδράσω.", μουρμούρισε και πληκτρολόγησε έναν αριθμό στο κινητό της.
Το ασθενοφόρο ήρθε μετά από λίγα λεπτά. Σε ένα τέταρτο φτάσαμε και στο νοσοκομείο. Μπήκα μαζί της στο ασθενοφόρο. Της κρατούσα το χέρι και η Άνελιζ της χάιδευε το μάγουλο. Την πήραν μετά οι γιατροί για να τις κάνουν εξετάσεις.
"Πάλι εγώ φταίω ρε γαμώτο, πάλι εγώ! Κάθε φορά θα πρέπει να κάνω χαζομάρες και που ξέρεις; Μπορεί να την αφήσω και στον τόπο την επόμενη φορά."
"Δεν πειράζει Στέφαν. Θα είναι καλά. Σίγουρα."
"Τι ήθελα και άνοιξα το ρημάδι το στόμα μου;", είπε και έβαλε το κεφάλι του ανάμεσα στα γόνατά του.
Μετά από δύο ώρες ήρθε σιγά σιγά προς το μέρος μας ένας γιατρός.
"Είστε ο κύριος Edwards;"
"Ο ίδιος."
"Έχετε καμιά σχέση με την κυρία Isabella Rosalie Walker;"
"Ναι είμαι ο αρραβωνιαστικός της. Τι συνέβη;"
"Τίποτα το σοβαρό απλά με την πτώση της έπαθε μία μικρή εγκεφαλική βλάβη η οποία της προκάλεσε προσωρινή αμνησία."
"Πώς είπατε;"
"Μην ανησυχείτε. Δεν είναι κάτι πολύ σοβαρό. Σε λίγο καιρό θα είναι καλά."
"Ναι αλλά γιατρέ ο γάμος μας είναι σε δύο εβδομάδες. Τι θα κάνω;"
"Θα της γράψω να πάρει κάποια χάπια για λίγο καιρό για να επανέλθει η μνήμη της γρηγορότερα."
"Ωραία. Ποτέ θα μπορέσει να επιστρέψει σπίτι;"
"Τώρα! Δεν έχει κάτι σοβαρό για να την κρατήσουμε."
"Υπέροχα. Ευχαριστώ πολύ!"
"Τίποτα. Χαρά μου."
"Άνελιζ τσακίσου. Πάμε να πάρουμε την Ιζαμπέλ και να φύγουμε από δω μέσα."
"Και να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας. Εγώ τουλάχιστον."
"Πόσο ηλίθια είσαι; Αφού δεν θυμάται τίποτα!"
"Ά Ναι σωστά. Καλά όταν επανέλθει η μνήμη της."
Στο σπίτι...
Είδα να μπαίνουν δύο άτομα στο δωμάτιο μου. Κοίταξα τον χώρο. Πού είμαι;
"Αγάπη μου χίλια συγνώμη για όλα! Δεν θα ξανακάνω ποτέ τέτοια βλακεία!"
"Συγνώμη αλλά ποιος είσαι;"
"Κοίτα με Καλά στα μάτια. Θα με θυμηθείς."
Τον κοίταξα. Είδα καλά τα μάτια του. Φαίνεται πως έκανε κάτι και θέλει να επανορθώσει.
"Συγνώμη αλλά μου είναι αδύνατο."
"Δεν...δεν πειράζει..."
"Εμένα με θυμάσαι;"
"Εσύ μου φαίνεσαι πιο γνωστή."
"Χα εμένα με θυμάται, εσένα όχι", είπε η κοπέλα και του έβγαλε την γλώσσα.
"Σταματά να κάνεις το πενταχρονο. Εγώ, δεν σου θυμίζω κάτι δηλαδή;"
Τον κοιτάζω προσεκτικά αλλά πάλι τίποτα. Βλέπω μόνο ένα όμορφο αγόρι. Αλλά δεν μου θυμίζει κάποιον.
"Και πάλι όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είμαι εγώ θα καταλάβω και εσένα;"
"Έχει δίκαιο Στέφαν. Αλλά ξέρεις κάτι; Μπορώ να τα καταφέρω. Λοιπόν εσύ είσαι η Ιζαμπέλ ωραία;", είπε και με έδειξε.
"Εγώ είμαι η Ιζαμπέλ. Εσύ ποια είσαι;"
"Εγώ είμαι η Άνελιζ, η κολλητή σου."
"Ωραία. Εγώ Ιζαμπέλ, Εσύ Άνελιζ. Και αυτό το ωραίο αγόρι;"
"Μα δεν είναι ωραίο αγόρι...", είπε λυπημένα "Τέλος πάντων. Αυτός είναι ο Στέφαν το αγόρι σου."
"Στέφαν...Αγόρι...Θα παντρευτούμε εμείς οι 2;"
"Ναι! Το θυμήθηκες!", είπε χαρούμενα ο Στέφαν.
"Ναι...Νιώθω μια ατονία. Θέλω να κοιμηθώ. Καληνύχτα...Άνελιζ! Καληνύχτα Στέφαν."
"Καληνύχτα Ιζαμπέλ.", μου είπαν και οι 2.
"Τουλάχιστον θυμήθηκες τι σου είμαι.", είπε ο Στέφαν και μου χαμογέλασε.
Ακόμη δεν λύθηκε η απορία μας. Μπήκαν αλλά στη μέση. Θα μάθουμε όμως που θα πάει! Κοντεύω στις χίλιες προβολές και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη!! Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!!
Νικόλ❤
