Μετά από 2 εβδομάδες...
"Δεν θέλω να σου πω να γίνεις καλά γιατί ξέρω πως δεν θα γίνει.", είπε και μου χτύπησε την πλάτη η Άνελιζ.
Δεν μιλούσα καν. Ούτε όταν πέθανε στα χέρια μου μίλησα, έκλαψα, ούτε τίποτα. Από τότε είμαι αναίσθητη. Η σύγχυσή μου ήταν από τότε που έμαθα πως χτύπησε και ήμουν ακόμα στην Ιταλία. Και προσπαθούσα να γίνω καλά. Τώρα είμαι απλά αναίσθητη. Δεν εκφράζω τι νιώθω γιατί...Δεν νιώθω. Είμαι κενή. Είμαι άδεια.
Το μόνο που έκανα ήταν να της χαρίσω ένα ψεύτικο, στραβό χαμόγελο. Εκείνη μου έπιασε το χέρι ως ένδειξη συμπαράστασης.
"Θα είμαι εδώ μέχρι το τέλος."
"Μαζί;"
"Πάντα."
Έσβησε το τσιγάρο της με το τακούνι της και μπήκαμε μέσα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη με ανθρώπους που γνώριζαν τον Στέφαν. Άλλοι γνώριζαν τις ικανότητες του. Άλλοι ήταν σύμμαχοί του. Άλλοι απλά τον γνώριζαν. Άλλοι ήξεραν μόνο τον πατέρα του. Άλλοι όμως τον ήξεραν από μικρό, πολύ μικρό. Και δεν περίμεναν να κάνει κάτι τέτοιο.
Μόνο εγώ όμως τον ήξερα τέλεια. Τουλάχιστον έτσι έλεγα αλλά δεν ισχύει αφού ούτε εγώ περίμενα πως θα έκανε κάτι τέτοιο.
Ίσως να μην ήξερε κανένας τον Στέφαν. Ίσως ποτέ να μην μάθαμε τι είχε πραγματικά στο μυαλό του. Μάλλον δεν ήθελε να δείξει ποιος ήταν πραγματικά. Μάλλον φοβόταν. Έκανα τόσες σκέψεις σε κλάσματα δευτερολέπτων μέχρι να φτάσω στο φέρετρο και να πω τον λόγο που έκανα για εκείνον. Είχαν προηγηθεί οι γονείς του και άλλοι κοντινοί του άνθρωποι και τελευταία ήμουν εγώ. Πήρα μία βαθιά ανάσα, έλεγξα το μικρόφωνο και ξεκίνησα να μιλάω.
"Καλησπέρα σε όλους. Για όσους βρίσκονται εδώ μέσα και δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται ποια είμαι, είμαι η Ιζαμπέλ, η πρώην σύζυγος του Στέφαν...", πόσο άσχημα μου έκατσε αυτό το πρώην σύζυγος του Στέφαν. Δεν ήμουν κοντά του όπως έπρεπε και ακόμα κι αν ήταν δική του απόφαση να φύγει, νιώθω πως φταίω εγώ.
"Με τον Στέφαν δεν περίμενα ποτέ να περάσω την ζωή μου. Μάλλον δεν ήταν γραπτό αφού έγινε ό,τι έγινε. Η ιστορία μας δεν βγάζει νόημα. Μοιάζει παραπάνω με κάποια ταινία παρά με πραγματική ζωή. Ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο. Ήταν τόσο μοναδική για να ήταν πραγματική. Τελείωσε όμως άδοξα και για τους 2 μας. Δεν ήθελα να υπογράψω το διαζύγιο. Και το μετανιώνω. Γιατί αν δεν το έκανα, θα ήμουν κοντά του. Ίσως να τον απέτρεπα από τον θάνατο. Αλλά δεν το έκανα γιατί η ευτυχία μου ήταν προτεραιότητά μου. Ήθελα και του επέτρεπα να γίνεται πάντα το δικό του για να είναι αυτός ευτυχισμένος και μετά εγώ. Και έτσι καταστράφηκα και είμαι έτσι. Έχω χάσει τον εαυτό μου από τότε που οι δρόμοι μας χώρισαν. Είχα προσπαθήσει να βελτιωθώ όταν ήταν ακόμα εν ζωή αλλά ήταν χάσιμο χρόνου. Απέτυχα παταγωδώς."
