A L Y
Bakit ko nga ba piniling maglaho na parang bula? Simple lang. Kasi ayaw ko syang masaktan. Gago ako, di ako nararapat para sakanya. She's too precious para lang gaguhin, mas nababagay sakanya yung seryoso, yung tunay na magmamahal sakanya.
But fck! Who am I kidding?! Mahal ko na sya! Pero pano kung di ako sure sa feelings ko para sakanya?! Pano kung nacurious lang ako sakanya?!
1....2....3....4.... hanggang sa di ko namalayan ang araw pala ay naging buwan na.
Pero... bago pa man iyon umabot ng buwan nakita ko siya.
nasa mall ako nung araw na iyon.
“Jus sandali lang ah, sabihin mo kay mommy may titignan ako, balik ako agad.”
yung boses na yun, hindi ako pwedeng magkamali
“Sige Ate.”
Sinundan ko sya, ang bilis ng tibok ng puso ko, kaba? excitement? Hindi ko alam.
habang may tinitignan sya ay mapadako ang tingin ko sakanyang bag.
may tag dun
If found, please return to:
Dennise Michelle G. Lazaro
“Den-Den"
nakalagay din dun ang number nya
Napaka ganda pala ng pangalan nya. Yun lamang ang nasabi ko sa sarili ko nang mga panahong iyon.
______________________
D E N N I S E
Ilang buwan na ang nakalilipas tapos na nga ang kaarawan nya, binati ko pa nga sya eh. Pero wala pa ring reply. Sabado na ngayon, ilang araw ang nakalipas matapos ang kaarawan nya.
“Ate Den! Mauna na ako ah! May gagawin pa kasi ako” yun ang sabi ni Jia. Ok lang. Sanay na akong magisa. Lagi naman kasing ganun.
tahimik akong naglalakad pauwi ng bahay, tutal wala naman akong kasama. Pero may kailangan pa kasi akong bilhin kaya duman muna ako sa isang shop. Pero sa kasamaang palad, may babaeng nakabangga saakin, sa frame nya palang ay halatang mas matangkad sya saakin, siguro ay four inches or five.
“Sorry” narinig kong sabi nya. Halos manigas naman ang katawan ko noong marinig ko ang boses na iyon.
Aly?
Pero, imposible... Ni hindi nya nga alam ang fulname ko. Ang lugar pa kaya kung saan ako nakatira? Imposible. Ang tagal na rin mula noong huli syang nagpadala ng mensahe kaya imposible. Tska marami syang ginagawa sa school. Busy sya. Tumango nalang ako dun sa babae at muli akong naglakad
“Den-Den! Sandali lang”
parang nanuyo bigla ang lalamunan ko. B-baka naman hindi ako ang tinatawag.
Kaya nagtuloytuloy lang ako sa paglalakad
Pero bigla nyang hinawakan ang braso ko. Para naman akong nakuryente.
“Miss? Ano yun?” tanong ko sakanya
“Look Den-Den, I'm sorry. Sinigurado ko munang tunay yung nararamdaman ko para sayo.”
Parang matutunaw ang puso ko. Pero pinigilan ko.
“Uhm sorry, hindi ata ako yung Den-Den na hinahanap mo.”
“I have travelled so far. At sa tingin mo ngayon pa ako magkakamali? Sa boses mo palang alam kong ikaw si Dennise Michelle G. Lazaro. Ang pinaka positive na taong kilala ko.”
Nanigas ako. What.The.Hell.
“Sorry I dont talk to strangers”
bago pa man ako makatalikod ay hinawakan nya na naman ang braso ko.
“I am not a stranger, Nancy Drew. I am Sherlock Holmes. I am Your Clark Kent and You are my Lois Lane. You love adventures like ziplining, rock climbing and stuff. But at times you really like to read.”
She still remembers.
“Please. I know you remember me. Please dont make me feel like a stranger”
A L Y
I know talking to her would be hard. But we still end up in a park. sitting on a park bench
“Naalala mo pa ba yung mga panahong tinatong mo kung nagseselos ako?”
tumango nalang ako bilang sagot
“ I guess I lied when I answered no”
hindi ako makapaniwala sa sinabi nya. Nagselos pala talaga sya!
“And you know what? Im starting to move on with my life. I thought I could easily do that since wala namang formality yung pakakakilala nating dalawa. Sabi ko sa sarili ko, nagawa nya nga eh, kaya ko rin.”
tumawa sya pero halatang wala iyong laman. halatang pilit.
“Pero hindi eh. Nung bigla kang nawala hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Nasanay kasi akong minomotivate mo ako sa bawat gagawin ko. Nasanay ako sa pagtanong mo kung kumain na ba ako, kung makauwi ng ligtas, kung nakatulog ng maayos, nasanay ako dun. Punyta lang talaga! At ngayong nasasanay ako na wala na iyon. Andito ka na naman para sirain ang buhay ko!”
“Bakit ka pa kasi bumalik?! Ha?! Ako ba ginagago mo?!”
hinawakan ko ang kamay nya pero agad nya naman itong iwinaksi
“Bakit? Kasi mahal kita. Bumalik ako kasi mahal kita at di ko kayang mawala ka saakin”
“Di kayang mawala sayo? Eh kinaya mo nga ng ilang buwan! And here you are beside me in an effin park
telling me that you love me. Thats bullsht”
Alam kong gusto nyang sumigaw at magwala pero pinipigilan nya lang ang sarili nya dahil nasa public place kami.
“Alam ko gago ak--”
“At tanga rin ako! Ang tanga tanga ko Aly kasi mahal kita! I couldve ranaway when I had the fcking chance! But I didnt! And Im starting to regret that! Because when I met you, I knew that sooner or later you would leave me hanging!”
“Den--”
“And I hate myself because eventhough I already expected that to happen. It still hurts like sht!”
Halos hindi ako makapagsalita, naninikip ang dibdib ko at umiinit na yung mga mata ko, konti nalang ata eh mapapaiyak na ako.
“Alam ko galit ka and Im so--”
“Im not mad. Im hurt. There's a difference.” mariin nyang sabi. Natameme ako dahil dun
I didnt know what to say. So instead. I locked are hands together. Noong Una pilit nyang binabawi ang kamay nya, pero hindi ko iyon hinayaan.
Ilang minuto ang nakalipas at mukhang kumalma na sya. Hindi ko alam kung ano ang sumanib saakin pero hinalikan ko sya sa sentido nya.
Gulat syang lumingon saakin
at duon ko napansin na meron palang namumuong luha sa kanyang mga mata.
“Please lang. Kung nakucurious ka lang saakin. tigilan na natin to.”
umiling lang ako
“Mahal kita at hindi kita iiwan. Alam ko sa sitwasyon natin, mahihirapan tayo. Pero alam kong kakayanin natin.”
At sa wakas ngumiti na sya saakin
“Lets see”
_________________________
Bakit? Kasi Mahal Kita.
Thanks for reading!
Much Love,
Author^-^
---WeirdLittleRebel---
To whom it may concern,
Hi. Well, I just want to tell you that I miss you, eventhough you don't even think about me. Eventhough for you, I'm nothing.
