D E N N I S E
Naranasan nyo na bang magpakamartir? Ako kasi, Oo. Yung tipong itinutulak mo sya doon sa taong gusto nya. At pinipilit na ngumiti at kiligin. Pero deep inside sobrang sakit.
O di naman kaya yung, tipong hopeless, not romantic? Yung bang hanggang tingin ka lang sakanya.
Pero... Naranasan nyo na bang maghintay? Hintaying bumalik ang taong yun kahit alam mong walang pag-asa? Kahit alam mong wala ka namang aasahan dun sa hinihintay mo, pero may isang parte ng pagkatao mo na, hinihintay pa rin sya. Umaasa pa ring isang araw babalik sya.
napabuntong hininga na lamang ako at napailing.
Maingay ang paligid. Lahat sila nagkakatuwaan, may nagpapatawa at kung ano ano pa, nakukuha kong ngumiti, pero agad naman itong naglalaho. Mabigat sa damdamin, hindi ko alam, pero kahit na nakakatawa yung mga jokes ni Ella, hindi nun napapagaan ang pakiramdam ko. Bakit ba kasi sya pa? Hindi ko maintindihan ang sarili ko.
“Ella? Uuwi na ako ah. Pinapauwi na kasi ako ni Dad. Alam mo naman yun, baka mabeast mode na naman pag di pa ako umuwi agad.”
Medyo nalungkot si Ella, dahil minsan na nga lang daw ako lumabas ng bahay tapos uuwi ako agad, pero naiintindihan nya naman daw.
Ang totoo nyan. Hindi pa ako pinapauwi ni Dad. Gusto ko lang umuwi kasi wala ako sa mood.
Pagkauwi ko ng bahay ay dumiretso na ako sa kwarto ko at nagtalukbong ng kumot.
“I like you.”
para akong nabingi sa narinig ko.
napaupo ako sa kama ko.
Wala namang nagsalita. It was all in my head. I could still hear that strangers voice in my head. Calling my name, laughing, telling stupid jokes, singing, or teasing me.
She should be just a memory by now. But I cant help myself. I'm still hoping that I could meet her again someday. But nah. Maybe this is wishful thinking.
Niyakap ko nalang ang unan ko. At inisip na sya iyon. Dapat nga hindi ko to nararamdaman. Isa lang naman syang estranghero. Bakit ko iyon nasabi? Kasi, pangalan nya lang ang alam ko. Pero hanggang ngayon lagi ko pa rin syang naaalala. O sadyang ayaw ko lang syang limutin.
She left me hanging. Hindi naman yung tipong asang asa ako. Pero yung tipong handa ko nang ibigay yung puso ko sakanya pero bigla naman syang umalis.
Lagi kong iniisip, naging mabait sya saakin. Sya ata yung taong nagparamdam saakin na, merong nagaalala saakin. Gusto ko yung tono ng pananalita nya tuwing inaantok na ako. Gumagaan ang pakiramdam ko sa mga pangako nya. Sa totoo lang, gustong gusto ko ang tunog ng boses nya. It makes me feel safe and secured. It makes me feel like a fragile thing that she wants to protect.
But things change. One night. I was afraid to fall asleep. Not because I was scared of having nightmares. But because of what the morning could bring.
But I believed in your promise, eventhough I was afraid. But up until now, I regret falling asleep that night. Why? Because you left me. If I only knew, I could've made that conversation longer. But, I knew nothing.
You know what? I should hate you, for making me cry, for hurting me, for making me believe, and for breaking your promises. But, I can't. I should rhyme your name with stupid things, curse your name, even your whole excistance. But I cant.
I should. But I can't. Because I don't want to.
Unlike you.
I wanted you to stay. But you can't.
And I should accept the fact that, eventhough I'm missing you, eventhough I'm starting to fall for you, eventhough I wanted you to stay. Some things in this world are just not meant to be.
I want to see you. But I can't, because you don't want to.
Pano ko nga ba makikita ang taong ayaw magpakita saakin?
siguro nga tama si Ella.
'Manage your expectations, yung tipong gusto mo syang dumating sa mga oras na iyon, pero wag yung asang-asa. Just go with the flow.'
__________________________
Thanks for reading.
Much Love,
Author ^-^
---WeirdLittleRebel---
curiousity killed the cat.
You killed the cat in my head.
