The girl he wants

Dag 11 - Jax

Jills heeft haar geschiedenisboek in het midden van de tafel gelegd. Ze bladert er doorheen, nutteloze informatie overslaand. Ik kan me niet echt concentreren.

'De oorlog van Syrië heeft sowieso iets te maken met de Arabische Lente,' mompelt ze half in zichzelf, half tegen mij, 'We moeten dat wel in ons verslag zetten.'

Ik knik alleen maar, niet echt luisterend naar wat ze zegt. Het is onmogelijk. Ik blijf maar staren naar haar trui. Ze heeft een andere aan vandaag, maar het zou me niet verbazen als hier ook een wapen in is verstopt. Zou ze ook nog messen in haar schoenen hebben?

'Geen wonder dat je zo slecht staat voor geschiedenis, je let zo slecht op,' ze lacht, maar in mijn hoofd klinkt het bijna kwaadaardig. Vreselijke scenario's spelen zich in mijn hoofd af. Dingen die ze mij kan aandoen, Hanne kan aandoen of wat ze Alice misschien al heeft aangedaan.

Zij moet de ontvoerder zijn. De kidnapper. De levensverwoester van achtjarigen. Dat mens zit voor me.

Het erge nog is dat ik er helemaal niks aan kan doe. Als ik de politie bel of iemand anders vertel over dat ze een wapen heeft kan ze Alice iets aandoen. Daarnaast is het enige stuk bewijs in haar bezit. Dit alles laat me zo zwak voelen. Ik moet de zaak weer in handen hebben, wil de zaak in handen hebben, maar ik kan niks doen. Het is net als toen ik elf was.

Mijn handen beginnen onbewust te trillen.

'Snap je?'

Gewoon blijven knikken en glimlachen.

Ik luister naar mijn eigen advies en knik bijna mechanisch. In mijn glimlach zit geen blijdschap, maar zit echter ook niet zonder emoties. Pure angst straal ik uit en ik heb geen idee hoe ik van haar af kan komen. Steeds glijden mijn ogen naar beneden en deze keer is het niet om haar borsten te bewonderen. Ieder moment kan ze dat pistool pakken en alles wat ik nog over heb van mij af nemen. Die gedachte baart me een beetje zorgen.

Beetje erg.

'Misschien moeten we een keer afspreken. Dan kan jij me misschien beter concentreren.'

Bij die woorden schreeuw ik dat ik erop tegen ben. Er verschijnt een enge grijns op het gezicht van mijn klasgenoot. Nog voor ik met mijn ogen kan knipperen heeft ze de rits opengedaan en de pistool uit haar trui gehaald. Mensen beginnen te gillen en kruipen onder de tafel. Jills richt het pistool op mij en komt steeds dichterbij als ik een stap naar achter zet.

'Je hoeft niet bang te zijn, de pijn duurt maar eventjes'

Met die woorden schiet ze, bloed sijpelt uit het gat in mijn hoofd. Mijn levenloze lichaam valt op de grond.

'Misschien moeten we een meer afspreken. Dan kan jij je misschien beter concentreren.'

Ik knipper met mijn ogen, denkend aan de enge gebeurtenis dat kon gebeuren.

'I-ik weet niet.'

'Relax,' lacht ze, 'ik bijt niet.'

Je schiet wel.