De Schimmenprinses

Dromen

De komende twee dagen verliepen rustig, en dat vond Kira VERSCHRIKKELIJK saai! Ze roeide maar door en door, maar er leek geen einde te komen aan de groene zielenrivier en de twee zwarte bergwanden waar ze tussendoor stroomde. Ze stond er perplex van hoe groot het eiland wel niet moest zijn, of hoe traag zij roeide...

"Laga, waar ben je?!" klonk het in de verte. Kira keek om zich heen, ze bevond zich in een grote grijze waas waarin alles ronddraaide. "Laga!!!" klonk het opnieuw, waarop Kira zich angstig omdraaide. Pas toen merkte ze dat ze niet meer in haar kano zat, maar op een witmarmeren vloer stond. Van de vloer keek ze naar haar eigen voeten, maar haar blik stuitte op de lange, hemelblauwe jurk die ze droeg. Volledig in de war draaide Kira in het rond tot ze opeens haar eigen handen zag: geen wazige zwarte vlekken, maar  fijne, sneeuwwitte handen met ranke lange vingers. Voor ze een kreet van verbazing kon uiten hoorde ze de stem weer, maar ditmaal vlak achter haar: "Laga, liefste, daar ben je!".

Kira schoot wakker, waardoor ze bijna de kano liet kantelen. "Het was maar een droom!" dacht ze bij zichzelf, "Het was maar een droom, waarschijnlijk een oude herinnering van een ziel uit de rivier." Ze keek om zich heen en merkte op dat de rivier een stuk breder geworden was, en de bergwanden hadden plaats gemaakt voor lichte glooiende heuvels. Kira keek weer voor zich en zag dat ze bij de riviermonding gekomen was! Vol nieuwe moed gritste ze de peddels van de bodem van de kano en begon ze te roeien, recht de open zielenzee in.

Na een dikke drie uur doorgeroeid te hebben legde Kira de peddels neer en tuurde in het rond. Er was nergens meer een spoortje van haar eiland te bekennen, ze was eindelijk weggevlucht!
Maar euhm.... wat nu?

Kira sloeg zichzelf tegen het hoofd: "Verdomme! Welke kant moet ik nu op?" Verwoed begon ze te zoeken naar een kaart met de gebieden voorbij de Schaduw-archipel, maar zonder veel succes. Gefrustreerd begon de Schimmenprinses tegen de wand van de kano te slaan, tot ze per ongeluk een peddel raakte en deze over boord katapulteerde. Kira keek met lede ogen toe hoe de peddel door de lucht cirkelde en met een lichte plons in het donkerblauwe water belandde. Pas toen had ze het door, "de zee is blauw hier" mijmerde ze terwijl ze langzaam maar zeker doorkreeg wat er aan de hand was.

Vol verwondering keek ze naar het diepblauwe water dat zachtjes op en neer golfde, voelde ze voor het eerst de zachte zeebries door haar haren waaien en zag ze in de verte zonnestralen verschijnen. Kira stond recht in de kano en genoot met volle teugen van haar eerste stralen zonlicht. Ze was eindelijk volledig vrij van het Schimmenrijk.