De Schimmenprinses

het Portaal der Geesten

Kira peddelde de rivier onder het paleis door. De gang werd flauw verlicht door de gloed die de zielen onder haar afgaven. Kira stond perplex hoe lang de gang was, en hoe groot het paleis dus was waar ze al 500 jaar in woonde.

Toen zag ze licht in de verte, "een uitgang, eindelijk!" zuchtte Kira, terwijl ze sneller begon te roeien. Toen ze buiten kwam, zag ze een dor, dood landschap aan beide oevers van de rivier, het vertrouwde beeld in de Schaduw-Archipel dus. Kira liet zich voortdrijven op de stroming en haalde een kaart boven die ze meegegritst had. "Eens zien, ik zit op Skogox, het centrale eiland, dus deze rivier volgen tot aan het Portaal der Geesten en dan zuidwestelijk varen." mijmerde ze terwijl ze op de kaart keek. (voor de kaart: zie afbeelding) De ontsnapte prinses rolde de kaart weer op en roeide verder, dromend over de landen achter de Zielenzee. De rivier leek eindeloos door te gaan, Kira schatte dat ze al zo'n dik uur aan het roeien was toen ze merkte dat de rivier breder werd. "Yes, het portaalmeer!" zuchtte ze. Kira keek om zich heen naar het immense meer waarin alle stroompje van Skogox ontsprongen. In het midden van het meer scheen een zuil van geel licht: het Portaal der Geesten. Alle zielen in de Zielenzee kwamen hier naartoe om door het portaal naar de Geestenwereld te reizen, waar ze eindelijk konden rusten. Het probleem was dat de meeste zielen te zwaar zijn om door het portaal omhoog te reizen, ze zitten nog vol verdriet en zonden, pas als ze die allemaal verwerkt hadden, konden ze omhoog reizen door het portaal. Daarom zat de zee hier ook stampvol zielen, die allemaal wachtten tot hun verdriet en zonden verwerkt waren. Kira peddelde zich een weg door de treurige massa, die steeds donkerder werd naargelang ze het Portaal naderde. De negatieve gedachten van de zielen begonnen haar te bereiken, hoewel ze de zielen niet eens had aangeraakt. Snel peddelde Kira door met verstand op nul terwijl beelden van oorlogen en genocides haar hoofd binnensijpelden. Kira beet op haar tanden terwijl ze bleef roeien. Ze wist niet hoe lang ze daar nu al richting het portaal roeide, maar ze MOEST er voorbij! Bijna getraumatiseerd door alle beelden passeerde Kira het portaal, en naarmate ze er verder bij weg peddelde, namen de beelden af. "Oef, dat is voorbij" zei Kira opgelucht terwijl ze doorging.

Een paar uur later kwam Kira aan bij de andere oever van het meer, waar ze even uitrustte aan land, om daarna door te varen op de zuid-westelijke rivier. "Verdomme, wat is dat roeien saai!" zuchtte Kira toen ze terug in de kano stapte en koers zette richting de zuidelijke oevers van Skogox, zich onbewust van de opkomende Wolfswinden op de open zee.