TUTULMA

✴FİNAL✴

   Şarkı; Zakkum - Gökyüzünde 

Ve işte bitti. Biten biz değildik aslında. Sen gittin ve ben bittim ama biz bir türlü bitmedik. Ben kendimi bitirdim de seni bitiremedim.  

     Bugün belki de TUTULMA için parmaklarımı klavyenin üzerinde son gezdirişim. Ve evet bu bir veda konuşması.

Bu kitap 20 NİSAN 2015 tarihinde wattpad üzerinden yayınlanmaya başlandı. Bugün 31 OCAK 2016 ve az sonra yazımın devamında Tutulma'nın son bölümünü okuyacaksınız.

Otuz küsürden fazla bölüm yayınladığım kitabımın çok az bölümünde giriş konuşması yaptım. Neredeyse yok denecek kadar az. O yüzden eğer bugün bu yazıyı uzatırsam, söylemek istediklerim uzarsa eğer beni mazur görmenizi rica ediyorum.

Ben hiçbir zaman boş zamanında ne yaparsın sorusuna kitap okurum diye cevap vermedim. Çünkü benim için kitap okumak boş zamanımızı süsleyen bir meşgale olmaktan çok uzak. Boş zamanımızda kitap okumamalıyız, kitap okumak için boş zaman yaratmalıyızdır bence. Çünkü kitaplar düşünülenin aksine çok ama çok değerlidir. Bunu klişe bir söz olarak algılamayın lütfen. Gerçekten böyle düşündüğüm için yazdım.

Bir gün yazmayı bırakabilirim. Hatta belki de bu son yazışımdır. Tutulma benim doğru düzgün yazdığım ilk kitabım. Ve belki de son kitabım. Yazmadan nefes alabilirim. Yaşayabilirim. Evet, belki biraz eksik olur yaşamım, yazamadığım her kelime yüreğimde büyür belki ama yine de bir şekilde hayatıma devam edebilirim. Ama okumayı asla bırakamam. Son nefesimi verirken bile içimde okuma arzusu birikeceğine inanırken okumayı bırakmam demek ölmem demek olur galiba.

Bu yüzden her zaman buralarda olacağım.

Ben kalem tutmayı öğrendiğim günden beri o kalemi elimden hiç bırakmadım. Tıpkı okumayı öğrendiğim günden beri elimden kitabı hiç düşürmediğim gibi. Ama hiçbir zaman kendimi yeterli görmedim. Hele hele bir yazar olarak hiç görmedim. O aşamaya gelebilmem için önümde çok uzun bir yol olduğuna inandım hep.

Şimdi burada bu kitabıma veda ederken ki çoğunuza saçma gelebilir ama hem bitirmiş olmanın mutluluğunu hem de bitmiş olmasının hüznünü yaşıyorum. Tutulma benim ilk göz ağrım ve onu çok özleyeceğimi biliyorum.

Ve lafı fazla uzattığımın bilincine vararak söylemek istediğim son sözleri yazıyorum

Baba,

Normal insanlar mektup yazarken sevgili diye başlarlar. Ama ben başlayamadım baba. Mektubuma başlayacak kadar bile sevgi vermedin bana. O kadarcık bile sevmedin beni. Oysa ben kimselere değişmezdim ki seni. Ya sen benim babamdın. Babam...

Bu kelimeleri sana boş, beyaz, ruhsuz bir hastane odasında yazıyorum. Keşke yazmak yerine söyleyebilseydim baba. Yüzüne yüzüne konuşabilseydim keşke. Ama ben o kadar bile şanslı olamadım senden ötürü.