Tears of Angel by BlackLily

Chapter 25

25

At wala na nga akong nagawa. Dito na ako magcstay sa bahay nila Johann. I told you I’m fighting a losing battle. Kaya andito ako ngayon at nagbbreakfast kasama siya.

What? I snapped at him. Nakita ko kasi siyang kanina pa ako tinitingnan habang kumakain ako. Do you know how awkward it is kapag kumakain ka at may nagmamasid sayo?

Ngumiti lang siya. Tapos pinagmasdan ulit ako ng nakangiti. Naiilang na ako. It would be creepy kung ang tumingin sayo ng ganyan ay ibang lalaki, pero kung si Johann, nakakatunaw.

Will you please stop staring at me?

I love looking at you in the morning. It’s very refreshing. Feeling ko namula ang buong katawan ko. Oh my God! How do I deal with him? 

You graduated from Harvard? Very impressive. Napatingin ako sa kanya pero binawi ko agad ang tingin ko. Di ako makatagal sa pagtingin sa kanya. 

There’s this question that Im dying to ask simula nung dumating ka.

What is it?

Nung andun ka, naaalala mo ba ako? Hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang pintig ng puso ko. Parang nasosoffucate ako. I hold tighter to my  fork and looked down at my plate. Then I felt his hand holding my hand on top of the table, loosening my grip sa fork. Nabitawan ko ang hawak ko na tinidor but he didn’t let go of my hand.

It’s a simple question Angel. I closed my eyes and counted to three.

Yes. Naaalala kita. Yun ang totoo. And I wouldn’t deny him that. Naaalala ko siya dahil siya ang dahilan ko why I’ve isolated myself from feeling any emotions. Pewro hindi ko na kailangang sabihin ang bagay na yun sa kanya.

Then he grinned. Na parang masayang masaya siya sa narinig niya.  Tapos binitiwan niya ang kamay ko. It felt empty.

Tapos ka nang kumain? Tumango lang ako and I’ve noticed na kanina pa pala siya tapos at hinihintay na lang na matapos akong kumain.

Would you like to come to the office with me? Nakangiti pa din siya sa akin habang sinasabi yun.

Kailangan ko bang pumunta doon?

In case, you want to see me work. He smiled at me at lumabas ang dimples niya. Ahhhhh... ANg dimples niya!! I got hold of myself.  Damn! Stop smiling like that.

I don’t want to disturb you at work.

You are hardly a disturbance. 

I’d rather not. Wala naman akong gagawin doon. But I also would like to see him work. It made me curious. I wanted to know how he deal with his co workers. I wanted to know more about him.

See me off then. Tapos tumayo na siya at hinawakan ang kamay ko. Naglakad kami papuntang driveway na hawak pa din niya ang kamay ko. The way he used to hold my hand nung kami pa.

Nakita ko na naghihintay na ang driver niya at ang kotse sa harap mismo ng hagdan.

Maybe tomorrow you can come with me. I just nodded. See you later then. Bye.

Bye. Ingat. Tapos naglakad na siya papuntang kotse. Pero nagulat na lang ako nang bigla siyang bumalik and claimed my lips.  It was not a short kiss, it was not long either. But it was enough for me to close my eyes and feel the intensity of that kiss. It was enough to melt a portion of the ice that froze my heart.  Napapikit na lang ako. Nanghihina na din ang tuhod ko. Sa sobrang pagkagulat ko hindi ko napansin na tapos na pala niya akong halikan. Parang inaabsorb pa ang brain ko ang nangyari.

Aalis na ako. Muntik na akong mapalundag nung sinabi niya yun sa tenga ko. Malapit na malapit pa din ang mukha niya sa mukha ko. Hindi ako makaisip ng matino. Parang biglang nagwala ang lahat ng senses ko.

Bye Angel, See you later. And he kissed me again. This time it was just a smack. Just enough para magising ako sa pagkatulala ko. Then I saw him waved at me while chuckling bago siya pumasok sa kotse.  Napakapit ako sa pinto pagkaalis nila.

Para kasing matutumba ako.