De 100e Hongerspelen

Hoofdstuk 42.

Ik hoor Effie snikken aan de andere kant van de telefoon. Ik probeer haar te kalmeren, maar het heeft totaal geen nut. Ik kijk de kamer rond. Prim zit naar de televisie te staren. Ik weet dat ze het heel erg vind. Haymitch is niet in de stemming om blij te zijn met zijn overwinning. Cinna ziet er moe en verslagen uit. En Peeta begint al te schreeuwen, te huilen en met spullen te smijten als je alleen maar naar hem wijst. Finnick en Johanna hebben het voor elkaar gekregen bij President Snow om morgen ook naar District 12 te komen. Van Finnick had ik het verwacht, maar van Johanna niet. Ik heb nooit echt een bijzondere band gehad met Johanna. Rue wel. Tranen prikken in mijn ogen. Ik knipper ze weg. Ik weet dat dit voorlopig de laatste dag is dat ik nog een beetje rust heb. Zodra Johanna er morgen is, zal ze waarschijnlijk alleen maar de hele dag aan me uitleggen op wat voor een manier ze Snow gaat vermoorden. Van Peeta mag ik niet over een manier nadenken om een eind te maken aan Snow. Hij zegt dat hij degene is die Snow gaat vermoorden. Ik durf er niet eens over na te denken. Het enige wat ik voel voor Snow is woede. Ik denk niet dat ik die man onder ogen kan komen zonder hem aan te vliegen. 'Katniss? Katniss?' de stem van Effie klinkt paniekerig in mijn oor. 'Ik ben er nog.' mompel ik. Plotseling komt er een idee in mijn hoofd. 'Effie?' fluister ik. 'Ja?' vraagt ze. 'Zie jij een kans om mij, Peeta, Haymitch, Johanna, Finnick en Annie bij de volgende Hongerspelen mee te krijgen naar het Capitool?' vraag ik zacht. 'Ik kan Haymitch sowieso meekrijgen als mentor,' zegt ze. 'Dan moet ik jou en Peeta meesmokkelen, en ik kan niets doen voor de winnaars van de andere Districten. Sorry.' zegt ze. Ik knik. 'Geen probleem. Dat lossen ze wel op.' zeg ik. 'Bedankt, Effie.' mompel ik. 'Katniss?' vraagt ze. 'Ja?' antwoord ik. 'Ik heb geen idee wat jij en Peeta gaan doen om wraak te nemen op Snow, maar ik ben bereid om te sterven voor Rue.' fluistert ze. Ik hoor haar weer snikken. Ik krijg een brok in mijn keel. 'Bedankt, Effie. Ik moet ophangen, Johanna en Finnick komen morgen. Ik denk niet dat ik dan nog rust heb.' piep ik. 'Dat is goed. Pas je goed op jezelf?' vraagt ze. 'Zal ik doen. Bedankt.' zeg ik weer, en ik hang op.