Gıcık Komşum

Normal olmadığı için...

"Uyan,meleğim" yüzümde hiss ettiğim hareketlilikle gözlerimi araladım.

"Günaydın" dedi huzurlu gülümsemesiyle. Gözlerimi kocaman açtığımda yüzümde gezen parmaklarını geri çekti. Kaşlarımı çatıp ne zaman uyuduğumu ve kimin olduğunu bilmediğim yatakta doğruldum.

"En son.. En son Keremlerin arabasındaydık. Burası da neresi?" Sonuçta ikimiz bir aradaysak bir olumsuzluk hayatımızın mutlak kanunlarından olmuştu. Kaçırılmış olabilir miydik?

"Sakin ol. Burası otel. Gece arabada uyuya kalınca ve otele ulaştığımızda kucağımda seni ben getirdim buraya"

Derin bir nefes alıp verdim. Aklımda bin tane aksilik senaryolarımız oluşmuştu az önce.

"Oh! Rahatladım" başımı yastığa tekrar koydum. Gözlerimi kapatıp uyumaya başlayacağım sırada kocacığımın(!) sesiyle tekrar gözlerimi açtım.

"Uykucu,bizimkiler kahvaltı için bizi bekliyorlar. Kalk hadi"

"Yeni evlileri rahat bırakmalılar bence!"

"Nacizane fikirlerini onlara saklarsan iyi olur belki. Şimdi kalk"

Oflamalarımla yatağımdan kalktım. Odaya göz gezdirdim. Canın bizim için seçtiği odaya bak sen. Hava rüzgarlı olsa bile sabah odayı aydınlatan ışık olmalı her zaman. Gel gör ki,pencereden değil güneş ışığı,doğal ışık bile yok.
Valizimizden giyineceklerimi elime alıp banyoya yönelirken Aksele odayla ilgili fikirlerimi söyledim.

"Aksel,en kısa zaman odamızı değişelim. Bu odaya ışık gelmiyor. Işıklı bir odaya geçelim"

"Nasıl istersen" diye cevapladı kafasını telefondan ayırmadan. Beni dinlemedi galiba. Sabır çekerek banyoya girdim.

--

"Yakında arkadaşlarına askerlik arkadaşım diye tanıdırsa beni yeridir!"

"Abartma"

"Abim bu her şey beklenir ondan"

"Sağol Begüm. İçimi öyle bir rahatlatdın ki,anlatamam!"

Kaşlarımı çattım. Karşımda oturan iki kendini benden akıllı sanan aslında ise bir gram bile aklı olmayan arkadaşlarıma baktım. Aksel daha ilk günümüzden Keremle bir yerlere gitmişti. Balayımız neden dizilerdeki gibi değildi? Hiç bir şey göründüğü gibi değilmiş. Hayatımızın dizisindeki baş rol yerine çizgi film baş kahramanına benzetiyorum kendimizi. Her gün yeni bir aksiyon bunun ispatı zaten.

"Dost acı söyler" dedi Begüm tek kaşını yukarı kaldırarak. Bu kız yavaştan arkadaşlıktan çıkıp görümceliğe geçiyor gibime geliyor. Haksız sayılmıyorum.

"Biri beni mi sesledi?" Canın sesi bile korkumuzdan ödümüzün kopmasına yetmişti. Canın gec uyanması sevgili kocacığımın işine yaramıştı. Uyanıp onlara ayak bağı olamamıştı.

"Onu da nerden çıkardın,Can arkadaş"

"Eh,Zeynep yengecim kanka,dost,arkadaş kelimeleri bana itabendir. Bir nevi göbek adım sayılıyorlar"

Zeynep Cana garip bakışlarını sürdürürken her kesin dikkatini çekecek bir of çektim. Hepsi bana baktı. Nefesim amma da kuvvetliymiş.

"Artık benimle ilgilenir misiniz?"

"Tabi ki,arkadaşım. Konu neydi?"

Allahım sen konuyu biliyosun.. Beyin hücrelerim bu gidişle ölümünü gerçekleştirecek. İleri zekalı arkadaşlarım sayesinde. Canın aramıza atıldığı gibi konumuza da sazan gibi atlaması eksikti.