KENDİNİ BUL

*2

Medya: İz

Boş sokakta yankılanan adım sesleriyle Kerem'in evine gelmiştim. Bir saattir kapının önünde dikilmekten başka hiçbirşey yapmıyorum. Kapıyı çalacak cesareti kendim de bulamıyorum. Son kez derin bir nefes alarak zile bastım. Beşinci çalışımdı tam pes etmişken yavaşça kapı açıldı. Kerem'i karşımda görünce yanaklarımdan süzülen yaşlara aldırmadan boynuna atladım.

"Seni aptal öldün sandım." sarıldığında aldığım alkol kokusuyla neden ulaşamadığımı anladım.

"İçtin mi sen." geri çekilip eve girdik. Ev havasız camlar kapalıydı. Salon fena şekilde içki sigara korkuyordu.

"Neyin var senin neden bana haber vermiyorsun" durmadan sorduğum sorulara cevap beklercesine tek kaşımı kaldırıp onu izliyordum.

"Iıım gelsene" söylediği tek şey buydu. Kesin sarhoştu.

"Kerem beni korkuttun neyin var diyorum."

"Sende benim canımı yakıyorsun ödeşmiş olduk işte." söylediği sözle kaşlarımın çatılması bir oldu.

"Ne diyorsun Kerem ben mi canını yakıyorum. Nasıl?" anlamıyordum onu.

Yanıma yaklaşarak elimi tutup beni koltuğa oturttu. Tam gözlerimin içine bakarak konuşmaya başladı.

"Sensiz olmaz ben sensiz yapamam."

"Biliyorum benim için de sana birşey olduğunu düşünmek canımı çok yaktı. Kerem bir daha böyle birşey yapma." Neden böyle hissettiğini bilmiyordum. Onun başkasıyla yakın olmasını bile istemiyordum. Ben çok bencil biriyim sanırım.

"İz neden bu durumdayız neden daha ileri gidemiyoruz." biz şuan ne durumundaydık ki.

"Kerem bilmiyorum ama ben..." cümlemi bölen Kerem'in dudaklarından başka birşey değildi. Yumaşak dudaklarını sanki kırılmamdan korkarmışçasına hareket ettirmeye başladığında şoku üzerimden daha yeni atmıştım. Elimi kaldırıp sakallarına sürttüğümde bundan çok hoşlanmışçasına inledi. Bunu yapmayı bende çok seviyordum. Ben ne yapıyorum ,kendimi durduramıyorum. Onu istiyorum. Karşılık vermememden kızmış olmalı ki daha sert öpmeye başladı. Kendimi durduramayıp ona karşılık verdiğimde. Sanki çölde su bulmuşçasına dilinle beni buluşturdu. Bu duygu yıllardır arayıpta sonunda bulduğum bir şeydi. Bitsin istemiyordum. Kerem'in benim için ne olduğunu şimdi anlıyorum. Onu kıskanmam ve kimseyle paylaşmamam. Onun gitmesinden korkmam veya ölmesinden.

Ben onu seviyorum. O benim dolmayan boşluklarımı dolduran tek insan.

Dudaklarını benden ayırdığında kapattığım gözlerimi açıp ona baktım. Gülümsüyor ve gözlerimin içine uzun uzun bakıyordu.

"Biz neyiz İz. Biliyor musun biz arkadaştan daha fazlasıyız. " inkar edemezdim, haklıydı. Kafamı sallamakla yetindim.