After Notes [ jikook ff ]

Chapter 9 - Home

JIMIN POV

It's my day-off and I'm here at the park.

Sabi kasi ni Yoongi hyung ngayon siya babalik at dito sa park ko siya makikita.

This place holds a special meaning to us.

Sadly I can't remember why. But I know Yoongi hyung is not lying to me.

Because I can feel it.

Mga 1 oras na akong naghihintay nang may mapansin akong papalapit sa gawi ko. Kinuha ko ang phone ko para tingnan kung tama nga ang nakikita ko. Baka kasi mali ang pagkakatanda ko.

Hindi nga ko ako nagkamali.

Si Jungkook nga.

Humigpit ang hawak ko sa envelope na naglalaman ng sulat ko kay Jungkook. Inabot 'to sa'kin ni Yoongi hyung kanina bago ako pumunta dito.

The glow in his eyes is slowly fading. Ikaw lang ang makakapagpabalik nu'n Jimin. Ibigay mo 'to sa kanya mamaya kapag nagkita kayo.

'Yan ang sinabi niya sa'kin bago umalis pagkatapos niya ako ihatid dito. May pupuntahan pa kasi daw siya.

"Hyung?"

bumalik ako sa realidad nang marinig ko ang boses niya.

"Hi?"

He chuckled and ruffled my hair as he sat on the swing beside me. "Should I introduce myself?"

"I already memorized the notes you left."

Then silence reigned.

Awkward.

May nasabi ba akong mali?

Wala na siyang sinabi pagkatapos nu'n. His face was blank kaya hindi ko alam kung ano ang iniisip niya.

Bigla akong napaisip...

Kung ako ba yung dating Jimin na kilalang-kilala siya at hindi lang nakabase sa notes ang alam ko...maiintindihan ko kaya ang pananahimik niya?

Kung ako yung dating Jimin mas mabilis ko sigurong mababasa si Jeon Jungkook. Mas matutulungan ko sana siya.

Pero hindi.

Things changed.

I changed.

Hindi na ako ang dati nilang Jimin. Wala na ang Jimin na natatandaan ang lahat.

Mas gusto kaya nila ang dating JImin? Napapagod na kaya sila sa'kin?

How I wish I can remember again.

Maybe...maybe...my lost memories can help them.

But I doubt there's still a way to find them.

"Hyung sorry."

Napatingin ako kay Jungkook. Ngayon ko lang napansin, he changed.

Sa mga pictures, his eyes looks so radiant. They look so bright and happy.

Pero ngayon...I feel like I'm seeing a different pair of eyes right now. The Jungkook I'm talking to right now looks weary and...tired.

Dahil kaya 'yun sa'kin?

"Bakit ka naman nag-sosorry?"

"Just...because of an unfulfilled promise in the past."

"Sa'kin ka ba humihingi ng tawad o sa dating Jimin?"

Jungkook gave me a confused look.

"Sa Jimin na nakaalala ng promise na 'yan ka dapat mag-sorry. Hindi sa'kin. Wala akong alam tungkol diyan."

"But you are that Jimin."

"I don't think so."

Narinig ko ang buntong hininga ni Jungkook tsaka tumingin ulit sa'kin. Kumunot ang noo niya nang dumako ang tingin niya sa kamay ko.

Ah.

Oo nga pala. Yung letter.

I smiled awkwardly as I gave the letter to him. "sabi ni Yoongi hyung kailangan mo daw basahin 'yan. Sinulat ko daw 'yan kaso hindi ko nga lang alam kung anong laman."

Kinuha ni Jungkook ang letter tsaka tiningnan ako na parang nag-sosorry siya.

Bakit ba siya sorry ng sorry?

Wala naman siyang kasalanan.

Ako. Ako ang problema dito.

Kung nakakaalala lang sana ako.

Tumayo ako at tumalikod ka na sa kanya. Kailangan ko ng umuwi bago pa ako umiyak dito. Ayoko makita ako ni Jungkook na umiyak. It'll just make him feel burdened. Ayoko ng maging pabigat sa kanya. Ayoko na maging pabigat kahit kanino.

"Uuwi na ako. Bago ko pa makalimutan yung daan pauwi hehe. Bye Kookie!"

Aalis na sana ako sa lugar na 'to nang bigla niya akong higitin at yakapin. His strong arms holding me feels so right.

Are they really for me? Or the old Jimin?

Pakiramdam ko hindi ko deserve 'to. Hindi ko deserve si Jungkook. Pabigat lang ako. Pero...Is it selfish of me to say that I love it?

"Hyung...you don't have to remember. Hindi ako nagdidikit ng notes sa kwarto mo kasi gusto ko bumalik ka sa dati. I want to fix you hyung. But fixing doesn't mean bringing something back. Minsan inaayos mo yung isang bagay para mas maging maaayos siya kaysa sa dating lagay niya. Ang Jimin na hawak-hawak ko ngayon. Ang Jimin na ngumingiti tuwing makikita niya ako. Ang Jimin na babati sa'kin ng good morning gamit ang high-pitched voice niya. Ang Jimin na nakilala ko sa music room. Ang Jimin na laging nagre-request na tumugtog ako ng piano. Ang Jimin na kasama ko sa bus nung naaksidente ako. Ang Jimin na lagi kong pinapaalalahanan. Ang Jimin na kasama ko ngayon. Iisa lang lahat ng Jimin na'yun. At siya ang Jimin na mahal ko."

Bago ko pa malaman, umiiyak na pala ako. Hinarap ako ni Jungkook sa kanya at pinunasan niya ang mga luha ko. "Hindi mo kailangan pagurin ang sarili mo makaalala hyung. Huwag mong pilitin ang sarili mo. Kahit paulit-ulit, andito ako para i-remind ka. Mapagod man ako mahal pa rin kita."

"Pero dahil sa'kin nahihirapan ka. Dahil sa'kin-"

"You never asked for it. Ginusto ko gawin 'to hyung kaya huwag mong sisihin ang sarili mo."

He kissed my temple and hugged me tightly.

"Tara uwi na tayo hyung."

Tayo.

Ang sarap pakinggan ng salitang 'yun.

Tayo.

Ako at si Jungkook.

Sana nga. Sana nga hindi mawala ang tayo.