Ik was er perfect voor...

H.12

Ik voel me heel moe... Tobias zit tegenover me en kijkt bezorgd. Ik probeer te glimlachen maar ik heb het idee dat iets heel raars op mijn gezicht kwam. Plots kwamen de beelden van gisteravond terug. De hand, de vrouw die daarna dood

geschoten was en dat Tobias er niks tegen had gedaan. Een ongekende woede nam het van me over. Woest spring ik van het bed af.

'Je deed helemaal niks! Die arme vrouw, en jij, gore klootzak dat je bent deed helemaal niks!', Ik schreeuw heel het land bij elkaar. Alles wat ik tegen kom op mijn weg naar Tobias gooi ik naar hem. Ik kijk Tobias aan, maar hij staart emotieloos in de verte. Hierdoor word ik nog bozer. Ik bal mijn vuisten, klaar op toe te slaan. Net toen ik de volgende stap wilde zetten bleef ik haken en viel languit op de grond. Ik kom meteen ruk omhoog en kijk wat mijn pad dwars zit. Een enkelband... Serieus? Ik trek er wat aan maar kom er al snel achter dat het niet lukt om hem los te krijgen. Mijn mond was open gegaan om te protesteren maar iemand was me voor.

'Ja, Isabel dit heb je als je moeilijk bent.'
Verbaasd kijk ik achter me. Daar staat een middelbare man. Hij heeft een net pak aan en een geschoren gezicht.

'En wie mag jij dan wel niet wezen?', er klinkt een ergerlijke toon door mijn stem. 'Tobias', zegt de man mijn vraag negerend. Meteen zodra Tobias zijn naam hoort schiet zijn hoofd omhoog en kijkt vragend naar de oudere man. De man knikt naar mij en Tobias komt naar me toe gelopen. Toen brandde mijn wang. Mijn hersens liepen achter en moesten nog beseffen wat er zonet was gebeurd. Had hij me nou geslagen?