Vergeten - Fockelachie

13. Fockeline: De knal

Ik opende mijn ogen en voelde weer zo'n steek in mijn arm. Precies hetzelfde als toen ik wakker werd aan de stoel in de witte ruimte. Ik wreef over mijn arm wat dit keer wel kon, omdat ik niet vast zat. Ik keek om me heen. Witte ruimte, bureau, slapende Achmed in een stoel, professor op de grond. Huh? Ik stond op en liep naar de liggende mannen toe. 'Achmed,' fluisterde ik in Achmeds oor. Achmed sprong uit zijn stoel en keek verschrikt om zich heen. Ik schrok ook, want ik dacht dat hij verdoofd was. 'Jemmig Fockeline, laat me nou niet zo schrikken,' Achmed rolde met zijn ogen en lachte. Ik lachte terug. 'Ik dacht dat je verdoofd was,' zei ik verbaasd. 'Nee, ik heb hem verdoofd,' zei Achmed wijzend naar de professor. Achmed lachte trots en ik kon het weer niet laten om even terug te lachen. 'Wat was jij aan het doen dan?' vroeg ik gniffelend. 'Euhm, nou... Ik was in gevecht met de professor. Hij gaf me een hele harde klap tegen mijn hoofd. Ik was bijna knock-out, maar ik had zijn pistooltje te pakken gekregen en schoot nog vlak voordat ik in de stoel onderuit zakte in zijn arm. Bedank me maar later,' zei hij met een enorme grijns op zijn gezicht. 'Waarvoor moet ik je bedanken dan?' Ik moest mijn best doen om mijn lach te onderdrukken. 'Misschien had hij je anders wel levend gevild. Dan krijgen we prooi 2.0!' Hij sloeg zijn handen tegen zijn wangen en deed alsof hij in paniek was. 'Ja ja... Schone slaper!' zei ik lachend. Achmed grijnsde en sloeg een arm om me heen. 'Jij sliep anders ook wel diep hoor,' voegde hij eraan toe om zich zelf te verdedigen. 'Vind je het gek?' Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. We glimlachte en hij wreef met zijn hand over mijn pijnlijke arm om de pijn te verminderen. 'Zullen we hem smeren?' vroeg Achmed. Ik knikte. We liepen naar de deur. Ik pakte de deurklink vast en wou de deur open trekken tot ik een knal hoorde. Ik keek verschrikt naar Achmed die achter me stond. Hij keek naar de professor om te kijken of hij er iets mee te maken had, maar de professor lag er nog vredig bij. We zetten een paar stappen naar achter. 'Wat was dat?' vroeg ik benauwd. 'Ik denk dat er gewoon iets omviel. Laten we gewoon gaan. Snel, voordat de professor weer wakker wordt,' zei Achmed gehaast. Ik wou weer naar de deurklink grijpen, maar er kwam beweging in de deur en niet zo'n beetje ook. BAM! Deur tegen mijn hoofd. Ik draaide me weg en wreef over mijn hoofd. Ik stond achter de deur waardoor ik niet kon zien wie of wat er in de deuropening stond. Ik zag alleen Achmed die zijn handen omhoog deed en versteend bleef staan. 'Handen omhoog of ik schiet,' hoorde ik van achter de deur.