Yaz aylarındasınız ve Kris boş vakti olduğu için basketbol oynayamaya gidiyor ve öğretmek için seni de yanında sürüklüyor.
"Karpuz fırlatmıyoruz. Hayır bak öyle değil. Beni tekrar izle."
Sanki dünyanın en basit şeyini yapıyormuşçasına pozisyonu alıp topu potaya atıyor.
"Kris, ilk öncelikle aramızdaki boy farkının farkındasın değil mi? İkinci olarak ben daha önce basketbol oynamadım ve bu topun benim için karpuzdan farkı yok. Hatta basketbolu bırakıp karpuz yemeye gitmeliyiz."
"Kilo mu aldın sen? Gerçi normal oturup karpuz yemekten..."
Anında az önce öğrettiği pozisyonu aynı şekilde almaya çalışınca gülümseyip yardımcı olmaya çalışıyor. Sürekli kollarına ve ellerine dokunması ne kadar yoğunlaşmanı zorlaştırsa da çabalamaya devam etmenin sonucu topu potaya sokabiliyorsun.
"Başardım. Sonunda başardım! Kris, gördün değil mi?"
Sevinçle zıplayıp Kris'in beline sarılınca oda sana karşılık veriyor ve kalp atışlarını duyman bir anda dikkatini dağıtıyor.
"İşte benim kızım!" Diyerek saçlarını karıştırıp seni bez bebek gibi kucağına alıyor.
"Ne yapıyorsun?"
"İşleri kolay hale getiriyorum. Az önce boy farkından yakınmıyor muydun? İşte sorun çözüldü."
Topu eline verip potadan belli bir mesafeye gidiyor ve onun kucağındayken atış yapmanı bekliyor. Sana yarım saat boyunca antreman yaptırıp daha sonra aradaki boy farkını kapatınca kolayca topu kolayca potaya sokuyorsun.
"İşte benim kızım," diye seni tekrar tebrik ettikten sonra dudaklarına uzun bir öpücük bırakıyor.
"Karpuz benim tarzım değil, kavun yemeye gitmeliyiz."
'Ciddi misin?' bakışlarını atarken gülümsüyor.
"Şakaydı," diye dalga geçip kucağından indirmeden eve götürüyor.
