Teheccütten kalma bir düşünmüşlük var gözlerimde.En mânâlı düşünme vakti.Seher vaktinde akşamdan kalma ve yorgun gözlerle bir hayal uğruna düşüncelere dalmak..Sanki tezatlık yapıyordum bu düşünme vaktinde. Bir yandan hasret alevleri diğer yandan sukût ettiren huzur.Kimi bu vakitte hayırlı işler; anlını secdeye kavuşturmayla ya da kalbin en derinlerinden gelen bir düşünüşle kendini bulur. Kimileri ise şerden başka bir şey yapmaz.Genellikle kalp gözü açık insanlar bu saatte uyanıktır. Ve bolca düşünür , ibadet ederler Rabblerine.
Ve benim vaktim işte bu zamanlar.Yazmak için seher vaktini seçtim. Çünkü en saf duygularımı bu saatte dökebiliyorum kağıda. Yine hayaller ülkesine yolculuğa çıkmıstım apartopar hızımı alamadan. Sabah ezanıyla irkildim ve hayal ettiklerimi düşünmeye koyuluverdim.
Güler yüzünle karşılıyordun beni. Sanki bir melek dokunuşu ile beyazlara bürünmüş beni bekliyorsun. Beraber çoğu insanın yapamadığı bişeyi yapmakla meşguldük. Seher vaktinin maneviyatını alıp , içimizdeki huzur ile birleştirip hamd-u senalarımızı dile getiriyorduk. Ben zaten arkamdaki beyazlara kuşanmış melek ile anlımı secdeye koyma sevinciyle o namazın hiç bitmeyişini istiyordum. Ve bu yaşantının gerçek olduğuna inaniyordum. Zihnimin bana yaşattığı hayal kandırmalarından birini yaşıyordum.
Sabah ezanıyla tekrar irkildim narin bir kedi yavrusu gibi. Hayalde olsa o mutlulukla hemen anlımı secdeye kavuşturdum. Ve herzamanki gibi hayalimin dua mektubumu yazdım ve elçiye ulaştırdım namazın son secdesinde.Uzun düşünceler sonrası ne yapacağımı bilmiyordum. Ve sonra beklemem , sabretmem gerektiğini hatırladım.Hiç kuşkusuz sabır kervanına katıldım.
Bana kalan hayalin bıraktığı kısa bir mutluluk ve yanaklarımda beliren minik bir tebessüm.
"Severde kavuşamazsan aşkın olur.
Severde kavuşursan vuslatın olur."
