I.
Azad olmuş ruhumla, ben
Uçarken özgürce gökyüzünde
Çarpmıştım sen dolu bulutlara aniden
Evvela, hüzün hüzün yağdım kararmış yeryüzüne/
İnsanların üzerine
II.
Bir an oldu
Mavi tonuna tekrar soyundu gökyüzü
Sonra sırıl sıklam bir kuş göründü
Ufkun kızıl çizgisinde
Şikayet edercesine gökyüzünü kendisine
Karanlık kalplerden aydınlığa
Adım adım tırmanmaktaydı gökyüzüne
III.
Önce vardı gökyüzüne
Işığını rehber edinerek kendine
Bir çift kelam ederek semâdakilere,
Hak vererek ıslaklığına,
Geri döndü yeryüzüne
Söyleyecekleri vardı insanların yüzüne; "Gün ışığıyla dost olmuş,
Ay, âmâ geceyi ağırlamaktaydı sofrasında"
Bu sebeptendi sanki tüm bu yaşananlar
IV.
Aklı yaşananlardayken
Göğün yedi katını gezmekteydi zatı
Rüzgar eserken bile güneyden
Kalbi kırık olsa dahi derinden
Kırılmamıştı kanatları, zira kanaatkârdı
V.
Tünemiş olduğu pencereden
Sebepsiz şahit olduğu konuşmalarla
Yekpare sırlara vakıf olmuştu
Tekrar nazarını çevirdiğinde semâya
Beklenilen mevsim artık gelmişti
Bütün göçmen kuşlarla birlikte
Muhammet Nuru Mermer (Mahfi)
