Hayat ibretlerle doludur görmesini bilene. Monotonlaşmış günleriminden birini yaşıyordum o gün. Sabah vaktinin haspa özelliğiyle ömrümden bir gün daha harcamak için uyandım. Herzamanki gibi sevdiğim dayımın dükkanına bakmak için adımlarım birbirini kovaladı. Dükkanı açıp rızkımızı beklemeye koyuldum. Bir an huzursuzlandım beklemekten. Hava almaya çıkayım dedim kendi kendime. Sokağın köşesine adım adım ilerledim ve karşıma çok sevimli bir ihtiyar amca çıktı. Tanıyordum bu amcayı. Bu amca bizim Nihat amca, hani o dükkan misafirimiz olan. Rabbim, görme yeteneğini almış Nihat amcadan. Hayırlısı buymuş demek. Görme yeteneğini almış almasına da yerine gönül sesini duyma yeteneğini vermiş kendisine. Aramızdaki yaşantıdan sonra kalp ile tastik ettim Rabbimin gönülleri duymasını.
Nihat amcayla karşılaştım sokağın ilerisinde. Mültefit bir ifade ile karşıladım kendisini. Ve şöyle dedim:
- Hayırdır Nihat amca dükkana mı geliyosun ?
-Sen kimsin evladım ?
-Benim Muhammet Nuru amca. Şeker dükkanının sahibinin yeğeni, hani genç olan var ya .
- Tamam tamam tanıdım. Bende içimden dedimki "Ya Rabb, bana yoldaş götür varacağım yer için. Sen geldin bak.
- Haydi gidelim amca. Aman haa! Dikkat et amca gel koluma gir .
Dükkana getirdim Nihat amcayı sağsalim. Hayır dualarına mahzâr oldum. Ve o andan sonra Rabbime şükrettim beni Nihat amcaya yardımcı olarak yolladığı için. Çok güzel bişey benim için Rabbimin beni vesile kılarak gücünü göstermesi. Tüm bunlardan sonra anladım ki Rabbim herkezin yanında, herkezin sesini duyuyor. Zaten inanıyordum lakin Rabbim bir mucize ile bana ibret verdi.
Şirk ile şükür arasında lügât bakımından birbirine yakındır. Lakin birisini yaparsan cennetlik, diğerini yaparsan cehennemlik oluyorsun. Yüce Yaratan, Nihat amca şükredenlerden olduğu için belkide kendisine Rabbimle gönül yoluyla iletişim yeteneği verdi. Biliyorum Rabbim en iyi yardımcıdır. Sonsuz şükürler olsun ona.
