Ο Μικρός Μου Κόσμος

Ο Καθρέφτης!!!

Και έρχεται η στιγμή που αντικρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Δεν είναι το ίδιο πρόσωπο όμως.

Είναι σα να αντικρίζεις κάποιον άλλον μέσα από αυτόν το γυαλί.
Ενώ εσύ χαμογελάς, από το δικό του πρόσωπο κυλάνε δάκρυα.

Τα μάτια του είναι κόκκινα και πρησμενα.
Τα χείλη του έχουν καμπυλωσει σε ένα ανάποδο χαμόγελο.
Το πρόσωπό του είναι ταλαιπωρημένο και θλιμμένο.
Κουρασμένο και γερασμένο.

Οι πλάτες του έχουν γείρει σχηματιζοντας μια καμπούρα.
Το σώμα του είναι γεμάτο πληγές, μελανιές και χαρακιές.

Κοιτάζεις τριγύρω σου αλλά είσαι μόνη.
Το είδωλο στον καθρέφτη αντιγράφει τις κινήσεις σου, σαν μίμος.
Σηκώνεις το χέρι και δειλά χαϊδεύεις το μάγουλο σου.

Συνειδητοποιείς ότι ταυτόχρονα, για άλλη μια φορά, κάνετε την ίδια κίνηση.
Και τότε καταλαβαίνεις.
Αυτό που αντικρίζεις δεν είναι μία οφθαλμαπάτη.
Αλλά η πραγματικότητα.

Εσύ είσαι αυτή στο καθρέφτη.
Εσύ είσαι αυτή με το θλιμμένο πρόσωπο και το χαρακωμενο σώμα.
Εσύ είσαι αυτή που κλαίει και έχεις γυρει της πλάτες σου κουρασμένη πλέον.

Και τότε το είδωλό σου αποκτάει φωνή και αρχίζει να σου καταλογίζει ευθύνες.
Αρχίζει να σε κατηγορεί για όλους αυτούς που άφησες να παίξουν μαζί σου, με την καρδιά σου.

Για όλους αυτούς που τους επέτρεψες να μολύνουν τη ψυχή σου, με το βρώμικο άγγιγμά τους.
Που αγάπησες κάποιον περισσότερο και από τον εαυτό σου.
Που έβαλες τον ίδιο σου τον εαυτό σε δεύτερη μοίρα.
Που τον υποτιμησες και τον χλευασες.
Που δεν του έδειξες την πίστη που έπρεπε.
Που δεν τον αγάπησες όπως του άξιζε.
Που δεν πίστεψες σε αυτόν.

Δεν άντεξες άλλο.
Έκλεισες τα αυτιά σου με τα χέρια και ουρλιαξες.
Ουρλιαξες τόσο δυνατά, που η κραυγή σου ράγισε εκείνον τον καθρέφτη.

Άνοιξες τα μάτια και το είδωλο σου σε κοιτούσε λυπημένα.

Ένα δάκρυ έτρεξε.
Αυτή τη φορά και από τους δυο σας.
Άπλωσες το χέρι για να το αγγίξεις και το γυαλί έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια.

Το είδωλο σου χάθηκε πλέον.
Σκόρπισε μπρος στα πόδια σου.
Και εσύ έμεινες εκεί, να κοιτάζεις τα κομμάτια...