Ο Μικρός Μου Κόσμος

Η χαμένη παιδικότητα

Όταν κάποτε ήμασταν παιδιά..

Κάποτε ήσουν απλά ένα παιδί. Ένα παιδάκι που έπαιζε ανέμελα, χωρίς έγνοιες και προβλήματα να βασανίζουν το αθώο σου μυαλό. Έπαιζες όλη μέρα παιχνίδια μέχρι να εξαντληθεί το κορμάκι σου και στο τέλος να πέφτεις στο κρεβάτι και να ονειρεύεσαι... Να ονειρεύεσαι πότε όμορφα και πότε άσχημα όνειρα!! Καθως ξαπλωνες το μυαλό σου δεν περιπλανιοταν σε προβλήματα ή έγνοιες.. Απλά σχεδίαζες τι παιχνίδια θα παίξεις την επόμενη μέρα. Μπορεί να πληγωνοσουν καμιά φορά αλλά το παιδικό σου μυαλό το ξεχνούσε εύκολα. Αρκούσε κάτι να σε ξανά κάνει χαρούμενο και κάθε τι είχε ξεχαστεί. Το χαμόγελο γρήγορα ξανά γύριζε στα παιδικά σου χείλη. Και αν έκλαιγες καμιά φορά, θα ήταν από τις γρατσουνιές στα γόνατά σου, από κάποιον που σε μάλωσε για κάτι που έκανες, για κάτι που ήθελες αλλά δεν στο πήραν. Μπορεί να τσακωνοσουν με τους φίλους σου αλλά τα βρίσκατε αμέσως. Η κακία δεν πηγαζε μέσα σου. Τα συναισθήματα σου ήταν ακόμη αγνά. Και κάπως έτσι μια μέρα αναγκάστηκες να αφήσεις πίσω την αθωότητα της ηλικίας σου και να έρθεις αντιμέτωπος με τον αληθινό κόσμο. Με την σκληρότητα των ανθρώπων γύρω σου. Άρχισες να αντιλαμβάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι πλέον αθώο και αγνό όπως υπήρχε στο μυαλό σου. Ότι ο κόσμος γύρω σου ήταν εντελώς διαφορετικός. Άρχισες να κάνεις φίλους. Να κάνεις δεσμούς. Να δένεσαι με ανθρώπους. Να μαθαίνεις να μάχεσαι. Να ονειρεύεσαι, να χαίρεσαι. Να πληγώνεσαι. Αγάπησες βαθιά και αληθινά. Έδωσες όλο σου τον εαυτό. Ερωτευτηκες και έκανες τρέλες. Ήρθε και η μέρα που ένιωσες το μαχαίρι να καρφώνεται πισώπλατα. Τον πόνο να κατακλύζει την καρδιά σου. Τα δάκρυα να κυλάνε ανεξέλεγκτα. Την προδοσία από αυτούς που θεωρούσες δικούς σου ανθρώπους. Αναγκάστηκες να αφήσεις την αθωότητα σου πίσω και να γίνεις σκληρός. Να χτίσεις τοίχους γύρω σου ώστε κανένας να διαπερασει τις άμυνες σου. Κανένας να μην μπορέσει να σε ξανά πληγώσει. Ήρθαν και οι δύσκολες νύχτες, που οι σκέψεις δεν σε άφηναν να κοιμηθείς. Σαν άγρια θηρία, τριβελιζαν το μυαλό σου. Θηρία που τρέφονταν από την ψυχή σου λίγο λίγο. Δεν έβλεπες καλύτερο αύριο για την επόμενη μέρα. Ξεκίνησες κι εσύ να φέρεσαι σαν αυτούς. Πλήγωσες και προδωσες κάποιον. Έγινες αχάριστος και απληστος. Ζηλεψες την ευτυχία κάποιου άλλου. Κατέστρεψες και καταστράφηκες από την ίδια σου την φωτιά. Και έφτασες στο σημείο της συνηδειτοποιησης... Είχες χάσει τον εαυτό σου. Είχες γίνει σαν αυτούς και κάθε τι καλό στην ζωή σου το είχες διώξει μακριά. Ήταν από φόβο. Φόβο μην σε πονέσουν ξανά. Καθώς όμως η πραγματικότητα έσκασε σαν βόμβα μπροστά σου είδες και το χάος που δημιούργησες γύρω σου. Κατάλαβες ότι αυτό έπρεπε να αλλάξει. Το ένιωσες. Ένιωσες την καρδιά σου να βουλιάζει. Άρχισες να μισείς τον εαυτό σου για όλα όσα έκανες. Για το πώς φέρθηκες σε κάποιους. Πως πλήγωσες τους γύρω σου. Πως εγκατελειψες τον εαυτό σου. Και κάπως, έτσι ύστερα από καιρό, ήρθε η ώρα της συγχώρεσης. Προσπάθησες να συγχωρήσεις τους γύρω σου αλλά για κάποιο λόγο δεν σου αρκούσε. Ίσως γιατί είχες ξέχασει το πιο σημαντικό. Να συγχωρέσεις πρώτα τον εαυτό σου. Γιατί μόνο τότε θα είσαι έτοιμος να κάνεις το επόμενο βήμα και να μπορέσεις επιτέλους να βρεις την γαλήνη. Και ίσως λίγο από την χαμένη παιδικότητα σου!!!