Ο Μικρός Μου Κόσμος

Πάντα θα θυμάται...

Πάντα θα θυμάται εκείνες τις στιγμές που της χαμογελουσες.
Που η αγκαλιά σου ήταν για αυτην καταφύγιο.
Που με ένα σου βλέμμα αιχμαλωτιζες το μυαλό της.
Με ένα σου άγγιγμα κυριαρχουσες στο κορμί της.
Που με μια σου λέξη κέρδισες την καρδιά της.
Ποτέ δεν θα ξεχάσει πως την έκανες να νιώθει όταν βρισκόταν δίπλα σου.
Πως την αναστατωνε μόνο η παρουσία σου. Πως δίπλα σου ξεχναγε τα πάντα.
Πως χτύπαγε η καρδιά της με ένα μήνυμα σου.
Πως ελιωνε στον ήχο της φωνής σου.
Δεν θα πάψει πότε να θυμάται την γεύση των φιλιων σου.
Την γλυκά που άφηναν τα χείλη σου πάνω στα δικά της.
Την αίσθηση της πληρότητας που ένιωθε κοντά σου.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ τα όνειρα που έκανε για σένα.
Τις στιγμές γέλιου και ευτυχίας που πέρασε μαζί σου.
Εκείνες τις βραδιές που σε κοιτούσε να κοιμάσαι.
Όλες εκείνες τις φορές που δεν έπαψε στιγμή να σε κοιτάζει.
Πως σε θαύμαζε και σε ερωτευοταν όλο και πιο πολύ.
Που όταν έλειπες ένιωθε μισή.
Μια θλίψη την επνιγε και ένας φόβος την βασάνιζε.
Πάντα θα θυμάται κάθε έκφραση του προσώπου σου.
Κάθε χαμόγελο και κάθε γέλιο σου.
Τις γκριμάτσες σου και τον τρόπο που περπατουσες.
Τα λόγια σου που την κάναν τόσο ευτυχισμένη.
Το Σαγαπω που κάποτε της είπες.
Όχι δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την μέρα.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ το πρώτο σου Σαγαπω.
Αυτό που τόσο πολύ λαχταρουσε να ακούσει.
Που όταν της το έλεγες πέθαινε και ξανά γεννιόταν στην αγκαλιά σου.
Σε αυτήν την αγκαλιά που ποτέ δεν κατάφερε να ξεχάσει.
Που ποτέ δεν ξανά βρήκε.
Σε αυτή την αγκαλιά που ένιωσε ασφαλής, ευτυχισμένη, ερωτευμένη.
Σε αυτή την αγκαλιά που κάποτε είχε κλάψει με λυγμούς.
Είχε γελάσει με όλη της την καρδιά.
Είχε κρατήσει όλο τον κόσμο.
Γιατί εσύ ήσουν όλος της ο κόσμος.
Δεν έβρισκε νόημα χωρίς εσένα.
Δεν αντεχε μια μέρα μακρια σου.
Μια μέρα χωρίς να δει τα μάτια σου.
Χωρίς να νιωσει τα χείλη σου πάνω στα δικά της.
Χωρίς να βυθιστεί μες την αγκαλιά σου.
Πώς να ξεχάσει τις στιγμές που σε είδε να υποφερεις.
Πώς να ξεχάσει τα δάκρυα που είδε να κυλάνε από τα μάτια σου.
Τον θυμό να ξεχειλίζει από πάνω σου.
Την θλίψη να επισκιάζει τα μάτια σου.
Την νύχτα που κοιμήθηκε στο προσκεφαλι σου.
Γιατί κάθε φορά βλέποντας σε έτσι ένα κομμάτι της πέθαινε.
Πέθαινε από θλίψη και πόνο που εσύ δεν ήσουν καλά.
Αν δεν χαμογελουσες εσύ αυτή δεν μπορούσε να νιώσει χαρά.
Ήταν ευτυχισμένη μόνο όταν ήσουν και εσύ.
Όχι ποτέ δεν θα ξεχάσει.
Πάντα θα θυμάται...
Πάντα θα θυμάται τα λόγια σου που την πονεσαν.
Τα δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπο της.
Τον πόνο και την οδύνη που της προκαλεσες.
Τις στιγμές μοναξιάς που την έκανες να νιωσει.
Τα βράδια που πέρασε κλαίγοντας μακριά σου.
Τις φορές που σε χρειάστηκε και δεν ήσουν εκεί.
Το ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΕΔΩ που ξέχασες.
Τις στιγμές που φοβηθηκες να της χαρίσεις.
Τις φορές που διστασες.
Στις δυσκολίες που δεν φανηκες δυνατός.
Που δεν θελησες να παλέψεις.
Που δεν το πάλεψες.
Που δεν της έδωσες ποτέ την ευκαιρία να σου δείξει.
Να σου δείξει όλη της την αγάπη.
Να σου τα δώσει όλα για όλα.
Πως φοβηθηκες από το πόσο μεγάλη αγάπη σου είχε.
Που κατεστρεψες κάθε τι όμορφο μέσα της.
Που της στερησες την ελπίδα, τα όνειρα και το χαμόγελο από τα χείλη της.
Που ποτέ της δεν υπήρξε πρώτη προταιροτητα σου.
Τα λόγια που είπες και όμως τα ξέχασες.
Τα λόγια που είπες επειδή ήξερες την κάθε τους επιρροή.
Όχι ποτέ δεν θα ξεχάσει. Πάντα θα θυμάται...
Αλλά πώς να ξεχάσει τις στιγμές που υπήρξες δίπλα της.
Όλες αυτές τις φορές που την έκανες να χαμογελάει.
Εκείνες τις στιγμές που πριν καν στο ζητήσει ήσουν ήδη εκεί.
Που οι λέξεις δεν χρειάστηκαν για να την καταλάβεις.
Απλά ένα σου κοίταγμα και ήξερες τα πάντα.
Εκείνες τις στιγμές που έκανες υπομονή και εδειχνες κατανόηση.
Όλες εκείνες τις φορές...
Όλες εκείνες τις στιγμές...

Μα πως μπορεί να ξεχάσει.. Πως μπορεί να μην θυμάται.. Πως να ξεχάσεις μια ιστορία που έγινε αιτία να πληρώσουν όλοι εκτός από εσάς;;