UÇURUM

Bölüm 14

Sonra o adrese gittim kapıyı caldim .
Kimse açmadı bekledim biraz şöyle etrafa baktım.

Kenarda bakımsız mahallelerden biriydi başıboş gezen aç köpekler ,derme çatma kulubeler, gökyüzünü siyaha boyayan soba dumanları,yollar dar ve çamur du.Yoksul bir mahalleydi.Ailemi dusundum ..

Acaba benim ailem çok fakir olduğu için mi yetimhaneye bırakmislardi beni..içimde tarifi imkansız bir merak vardı. Duygularim karmakarisikti.Biraz daha bekledim pencerelerden içeri bakmaya çalıştım ama en ufak bir ışık sızıntısı bile yoktu .Evin yan tarafında bir ev daha vardı ışıkları yanıyordu.Bahçede citlerinden atladim evin kapısını caldim.
İçeriden yaşlı bir erkek sesi

" kimsiniz " diye sordu.

" amcacigim kapıyı açar mısınız bir şey soracaktim."

" acmam Burdan sor"

" amca yan komsunuzu soracaktim evde yokta."

Sonra kapinin kilidini açtı büyük bir merakla kapıyı açtı .Boynuna ip ile astigi gozluklerini takti ,Taniyacakmis gibi uzun sure inceledi beni ve

" neden arıyorsunuz Hayriye Hanımı?

"Özel bir nedenden dolayı kendisi ile konuşmam lazım nerde olduğunu biliyor musunuz .?

" Evladım Hayriye hanimi dün hastahaneye yatirdik.Çok hasta ...

" Hangi hastahane amcacigim lütfen çok önemli."

" Siz kimsiniz neden arıyorsunuz Hayriye Hanımı "?

"Amcacigim çok uzun bir hikaye Hayriye hanımın soyadıni biliyormusunuz.

" Evet ama sana söylemeyeceğim "

Adam çok meraklıydı Hayriye Hanımı korumaya çalışıyordu.Ben durumu nerden başlayıp nasıl anlatacağımi bilemiyordum.

" Adam git Burdan yoksa polis cagiririm deyip yuzume kapıyı kapattı.

Yani tam bir şeyler buldum parçaları tamamladım derken elimde kalıyor .

Hiç bir şey öğrenemeden geldim.İyikide gelmişim deyip tekrar bana sarıldı.Bende ona sarildim onu teselli edecek hiç bir kelime bulamıyordum.Sadece Üzülme diyebildim.

Eylül bu belirsizlik beni cildirtiyor Dayanamıyorum artık.Neden beni biraktilar bu soru isaretleri beynimi kemiriyor kim benim ailem kim....Gözleri doldu erkekleri kati yurekli ,duyguları olmayan,aglamayi bilmeyen dunyanin sahipleri gibi gorurdum Babam öğle olduğu için bütün erkekleri aynı zannederdim.

Oysa ,sevdiğim ,Gözlerine bakmaya kiyamadigim ,diğer yarım ,karsimda ağlıyor.Onun Gözlerinden akan her damla yuregime akıyordu.

Keşke onun bilinmezlerinin cevabı bende olsa keşke sevgilim hep mutlu olsa..

Derin bir Offff..... Çektim.

gözyaşlarını sildim ,egildim gozyaslarinin islattigi yanaklarini optum.Tekrar sarildik birbirimize.Saatlerce öğle kaldık onun kollarında ,sıcaklığında saatler değil yıllarca kalabilirdim.

Biz birbirimizin annesi,babası,kardeşi ,kimsesi olmuştuk .Kimsem yok kelimesi artik yoktu bizim lugatimizda .

Kader getirmişti bizi bir araya,Yollarimizi birleştirmişti bizimde artık yaşama nedenimiz vardı .Seviyorum kelimesi bile yeterli değildi.O benim nefesim olmuştu o varsa bende vardim.

Bizde mutlu olurduk belki ,zaman yaralarimiza melhem olur, askimiz sarip sarmalardi bizi umudumuzu kaybetmemeliydik.Güzel günler belki de çok yakında..