Luke POV
Mijn ouders zijn naar huis. Nu ben ik hier alleen. Gelukkig heb ik al een vriend, June, volgens mij heette ze zo. Ze is mooi, en ze lijkt me heel aardig. Ik hoor de douche uit de badkamer. Ook die badkamer moeten we delen. Het is hier apart.
'Luke, opschieten' zegt mijn vader. Ik knik en spring de auto in. Binnen 10 minuten komen we aan bij het ziekenhuis. Mijn ouders en ik rennen door de gangen. Onderweg komen we langs een hele rij spiegels. Ik zwaai naar mezelf, een klein jongetje kijkt me terug aan. Ik ben nu eindelijk 10 jaar, vandaag is mijn verjaardag, maar ik heb ook het vreselijke nieuws te horen gekregen dat mijn oma op sterven ligt. Ze kan elk moment weggaan. Mijn moeder pakt mijn hand en trekt me mee een kamer in. 'Sst' fluistert ze. Ik blijf gehoorzaam stil. Mijn oma ligt aan allerlei slangetjes verbonden. Ze is zo breekbaar. Ze begint ontzettend te hoesten. Dokters proberen haar te kalmeren. Ik moet huilen, oma mag niet dood. De piepjes uit een apparaat gaan steeds minder piepen. En het is stil. De hartslag is weg, het is gedaan. De dokters kijken ons aan. 'Het spijt ons. Mevrouw Hemmings is dood'. Mijn moeder drukt me tegen haar aan en huilt. Mijn vader houdt het ook niet meer. Mijn oma is dood.
Ik veeg door mijn ogen. Met mij mag het niet zo aflopen. Dat wil ik mijn familie en vrienden niet aandoen. En bovendien wil ik eerst June voor me winnen. *pedoface*
'Luke?' hoor ik vanuit de badkamer. 'Whats up?' roep ik terug. 'Druk is op die knop, wil je. De handdoeken zijn op!' zegt June.'Oké!' zeg ik terug. Ik druk op de knop naast mijn bed. Binnen no-time is er een verpleger. 'Wat is het probleem?' vraagt die. 'De handdoeken in de badkamer zijn op.' zeg ik. De verpleger knikt en verdwijnt, om vervolgens terug te komen met een hele stapel. 'Dankje' zeg ik en neem de stapel aan. 'June?' vraag ik. 'Kan ik binnenkomen?'
'Ja opzich wel, maar de deur is op slot.'
'Oh' das nie handig. 'Ik krijg m wel open.' zeg ik en haal en mesje uit mijn tas. Ik por die in het sleutelgat. Open! Voorzichtig open ik de deur, de warmte slaat in mijn gezicht. Ik leg de handdoeken op een kastje, waar ze bij kan. 'Dank je' zegt June. 'Geen probleem' grinnik ik. Snel loop ik de badkamer weer uit.
Dat was best akward als je t mij vraagt.
Ik open mijn Instagram. Iemand heeft op mijn foto gereageerd. June zo te zien. Een glimlach vormt zich op mijn gezicht. Ik volg haar terug.
Uiteindelijk kom ik op het idee om een nummer te schijven. Ik vind dat leuk, en dan ga ik het zingen. Ik pak pen en papier en begin te schrijven.
They would yell, they would scream, they were fighting it out
She would hope, she would pray, she was waiting it out
Holding onto a dream
While she watches these walls fall down
Sharp words like knives, they were cutting her down
Shattered glass like the past, it's a memory now
Holding onto a dream
While she watches these walls fall down
Refrein:
Hey mom, hey dad
When did this end?
Where did you lose your happiness?
I'm here alone inside of this broken home
Who's right, who's wrong
Who really cares?
The fault, the blame, the pain's still there
I'm here alone inside of this broken home, this broken home
Wrote it down on the walls, she was screaming it out
Made it clear, she's still here, are you listening now?
Just a ghost in the halls
Feeling empty, they're vacant now
All the battles, all the wars, all the times that you've fought
She's the scar, she's the bruises, she's the pain that you brought
There was life, there was love
Like a light and it's fading out
Refrein
You've gotta let it go, you're losing all your hope
Nothing left to hold, locked out in the cold
You painted memories then washed out all the scenes
I'm stuck in between a nightmare and lost dreams
Refrein
Ik schrijf eronder: Broken Home
Gelukkig hebben mijn ouders mijn gitaar meegenomen, ik pak hem en begin te spelen.
June POV
Ik hoor gitaar en zang. Wow. Ik ben bezig met mijn haar invlechten als me dat opeens opvalt. Ik leg mijn hoofd tegen de deur aan, ik hoor een duidelijke zuivere stem. Luke. 'I'm here alone inside of this broken home' hoor ik de laatste tonen klinken. Voorzichtig open ik de deur. Met mijn mond open kijk ik naar Luke. 'Weet je hoe goed dat was?' stamel ik. Luke wordt rood. Hij bloost, wat schattig. 'Heb je dit zelf geschreven?' vraag ik vol verwondering. Hij knikt. 'Ja'. 'Wow. Je hebt echt talent!' voeg ik er aan toe. 'Thanks' zegt hij glimlachend.
Daarna verlaat ik de kamer. Doelloos hang ik rond in de open ruimte waar van alles gebeurt. Er worden spelletjes gedaan, mensen zitten te praten, een vrouw met heel veel honden probeert ze bij zich te houden en sommige mensen doen niks. Ik val onder die laatste groep. Ik hang onderuit gezakt in mijn stoel. Slecht voor mijn rug, maar dat kan me niks schelen.
'Hii June' zegt Luke. Opeens staat hij bij me. Verschrikt schiet ik overeind en ga ik recht in mijn stoel zitten. 'He' stamel ik. 'Luke'.
Hij lacht. Hij heeft zo'n mooie lach...
Luke gaat in een andere stoel zitten. 'Je verveeld je hè?' zegt hij. Ik knik en zucht. Ik laat mijn hoofd naar beneden hangen. Weer lacht Luke, 'Zou je me een rondleiding kunnen geven door het ziekenhuis?' vraagt hij dan. Mijn hoofd vliegt omhoog, ik haal mijn schouders op en ik knik. 'Tuurlijk'. We staan op. Ik mag Luke een rondleiding gaan geven!
Als we klaar zijn gaan we weer naar onze kamer. 'Slaap lekker eh?' zeg ik tegen hem en zwaai. 'Truste!' zegt Luke en verdwijnt. Binnen 10 minuten ben ik in dromenland.
A-N
Ik ben slecht in eindes...
Ik vind al jullie comment echt lief! Ik had nooit gedacht dat dit boek het zo goed zou doen. Holy shitjess. Echt super dankjewel iedereen!
Verder heb ik niks, dus doei!
XxxS
YOU ARE READING
Broken Home » LH
Fanfiction~There was life, there was love Like a light and it's fading out~ Wat als je opeens ernstig ziek word? Wat als je leven instort en veranderd in een hel? Wat als je moet voortleven in een ziekenhuis, waar je niet vrij bent om te doen wat je wil? Wat...
