Impossible Love.. (Niall Horan)

Impossible Love.. 5

Hoi mensen.

Dit is echt niet leuk. Hoofdstuk 5 en 6 zijn opeens verwijderd ofzoeits. Juist die twee hoofdstukken had ik de meeste comments en votes.. En ik had ook veeeeeel meer lezers. H5 had ik ook al 3 keer opnieuw geschreven omdat er telkens iets was en nu dus weer. En ik heb er echt heel erg mijn best voor gedaan.

Zucht..

Enjoy :)

////////////////////////////////

Hoe kunnen mijn bloedeigen ouders mij DIT in hemelsnaam aandoen? Die ene ouders waarmee ik altijd zo'n sterke band heb gehad, wie ik altijd heel goed kon vertrouwen, wie ik altijd ALLES kon vertellen, waarmee ik altijd zo'n erge lol heb gehad. En nu.. Nu doen ze dit. En het gaat niet over een klijn ding die ze verborgen hielden, nee, het gaat over een broer, die ik schijn te hebben. Het klinkt nu alsof ik het erg stom vind enzo.. Maar, ik weet het niet. Een broer, het zou opzich wel handig zijn? Een broer zoals Niall. Iedereen zou dat wel willen hebben, toch?

Voor de zoveelste keer deze avond draai ik mezelf om. Ik denk aan wat zich er net allemaal heeft afgespeeld. Ze zijden dat ze het mij en Daisy (de kleine tweeling zoiezo nog niet) nooit hadden verteld omdat, ze het zo erg vonden, dat ze het niet over hun lippen kregen om erover te praten. Er was wel een tijd dat ze het wilden vertellen maar, steeds kwam er iets tussen. Maar, alles is beter dan erachter komen zoals het vanavond is gebeurd? toch? Ik draai mezelf nog een keer om.

Ik zucht diep als ik voel dat ik naar de wc moet. Ik gooi lomp mijn benen over mijn bed en sta op. Strompelend loop ik naar de badkamer waar ik mijn 'behoefte' doe. Als ik klaar ben loop ik naar de wasbak waar ik mijn handen was. Ik kijk in de spiegel die er boven hangt. 'Holy Crap!' fluister ik.

Mijn mascara ligt in strepen over mijn gezicht, rode ogen, opgedroogde tranen, wallen, makeup die overal zit. En mijn haar, het zit alle kanten op behalve de goede. Kortom: ik lijk op een zombie.

Ik loop weer terug naar mijn kamer en laat mezelf achterover op mijn bed ploffen.

Als ik eindelijk bijna in slaap val, hoor ik mijn deur piepend open gaan. Ik kom overeind en wacht tot ik kan zien wie het is. Hopelijk is het niet een van mijn ouders.

In de deuropening staat een verdrietige Daisy. Daisy is mijn zusje van twaalf jaar oud. Ze is echt heel aardig en grappig. En laat maar zeggen, een beetje, hyper-actief. Maar soms kan ze ook juist weer heel erg verlegen zijn.

"Claudia, mag ik even bij je komen zitten?" Vraagt ze zacht. Ik knik als teken dat ik het goed vind en schuif een stukje op, zodat Daisy daar zo kan gaan zitten.

Evenlater zitten we zwijgend naast elkaar. Geen van beide zeggen we iets. Het is Daisy die de stilte verbreekt.

"Clau, hebben we een broer?" vraagt ze voorzichtig. Ik kijk haar aan en knik. "Maar..Hoe? Hoe kan dat nou weer?"
Ik denk na over hoe ik het haar het beste kan vertellen. Weet ze wel dat Niall onze broer is? Ik besluit haar gewoon alles van begin af aan te vertellen.

Ik schraap mijn keel en begin.

"Het begon allemaal toen Niall mij aan begon te staren. Hij vergat zijn solo en evenlater liep hij naar een bodyguard toe. Hij zei iets tegen hem en tegelijkertijd wees hij naar mij. Na een tijdje stond opeens diezelfde bodyguard voor mijn neus. En hij zei tegen mij dat Niall tegen hem had gezecht dat hij me backstage wou hebben. dus toen gaf hij mij zo'n backstage ketti-" verder kan ik mijn zin niet afmaken omdat ik onderbroken word.

"Oh. My. God. Ga je me zo nou vertellen dat Niall, ik bedoel: DE Niall Horan, uit One Direction, die WERELD beroemd is, onze broer is?" Roept ze verbaasd uit.