Kaktus || n.h. || ✓

#20 Mogę wejść, mała?

Przesuwając kursorem po ekranie laptopa, zaczytywałam się w kolejnych tweetach, zalewających tablicę. Wyzierała z nich złość i niechęć, pełne były jadu, nienawiści, pretensji. Pół świata zdawało się sympatyzować z Eleanor, trzymać jej stronę - miast jednak skupiać się na pocieszaniu zranionej dziewczyny, wylewali kubeł pomyj na głowę Tomlinsona, w wulgarnych wiadomościach wytykając mu każdy błąd, jaki popełnił w ciągu ostatnich paru lat. Przeglądając ten niekończący się strumień wyrzutów, zaczynałam odczuwać współczucie wobec mężczyzny; naturalną więc reakcją było wyłączenie komputera, bo nie zależało mi specjalnie na zrozumieniu motywów jego działania. Nie, kiedy w pokoju obok Eleanor przesypiała kolejną godzinę swojego nieszczęścia. Była jedyną, której trzeba było żałować. Nie chciałam zostawiać jej samej, skoro byłam jednym ze źródeł jej smutku. Gdyby nie Kaktus, nigdy nie dowiedziałaby się o zdradzie. Gdyby nie Jo, nikt by o niej nie wiedział.

Poza pracą nie miałam już żadnego kontaktu z Mayers. Bezpowrotnie przepadły nasze wspólne czwartki; tylko od Nialla i Harrego dowiadywałam się, co dziewczyna robi w wolnym czasie, bo do biura wpadała sporadycznie - chyba wyłącznie po to, by pokłócić się z Simonem, rzucić zebranymi informacjami i wybiec. Z całą pewnością nie próżnowała w życiu osobistym, pojawiając się na wszystkich imprezach u boku Stylesa, skacząc z nim w pierwszych rzędach na okolicznych koncertach i wrzucając na instagram fotki z jachtu, na który zresztą została przez kędziora zaproszona. Choć ich romans nie był tak poczytnym tematem jak rozejście się Eleanor z Louisem, to jednak paparazzi nie spuszczali z "zakochanych" wzroku, oczekując kolejnej miłosnej dramy w zespole. 

Bo Harry zawsze rzucał swoje dziewczyny i był to powszechnie znany fakt. Nikt nie podejrzewał, by biedna barmanka miała ten stan rzeczy zmienić.

Zanim zaczęłam bić głową o blat biurka, załamując się decyzjami swojej dawnej przyjaciółki, telefon na stoliku zatrząsł się i piknął krótko, informując o nadejściu wiadomości. Przez chwilę nasłuchiwałam, czy dźwięk ten nie zbudził Calder - szczęśliwie zdawała się dalej pogrążona w błogim śnie, więc sięgnęłam po komórkę.

Niall: Chcesz spotkać się na kanapie? mam kawę

Przygryzłam wargę. Czułam się paskudnie, wodząc go za nos, zwłaszcza gdy nie było już ku temu racjonalnych powodów. Liam wciąż sprawiał, że spinałam się na całym ciele, szykując do natychmiastowej ucieczki, ale teoretycznie nie stanowił już dla mnie zagrożenia. Wykazywał się wyjątkową uprzejmością, trzymając ode mnie z daleka i nigdy nie pozwalając, bym została z nim sama w pomieszczeniu. Niall również dbał o to, tworząc sobą mur pomiędzy przyjacielem (mogłam ich jeszcze tak nazywać? Nie wiedziałam nawet, czy wciąż rozmawiają), a mną.

Irlandczyk robił absolutnie wszystko, bym w jego towarzystwie czuła się bezpiecznie.

Właśnie dlatego zgodziłam się na spotkanie. Skrobiąc na kartce notatkę dla Eleanor, wsunęłam stopy w rozlazłe conversy i chwyciłam za czapkę z daszkiem, wybiegając między tłum smażących się w słońcu ludzi. Udało mi się na tyle wtopić w grupkę turystów z Europy, że dotarłam do znajomego budynku bez natykania się na fotoreporterów i natrętnych antyfanów, życzących mi tysiąca lat nadeptywania bosą stopą na klocek lego wyłącznie za fakt istnienia. Znajomość z ich idolem zdawała się zasługiwać na najgorsze tortury, bo jakże ja, pospolita kwiaciarka z Rockford, śmiałam utrzymywać z nim kontakt? Co takiego zrobiłam, że zasłużyłam sobie na skupianie świateł fleszy, gdy wokół było mnóstwo ładniejszych, mądrzejszych i ciekawszych osób?

Czytając niektóre wpisy na twitterze, czułam, jak moja samoocena skacze na główkę z najwyższego piętra wieżowca. Bez spadochronu.

Wdrapawszy się po schodach pożarowych na samą górę, sapnęłam cicho, ogniskując wzrok na olbrzymiej reklamie. Pamiętałam olśniewający uśmiech modelki, prezentującej pastę do zębów, więc zdumiał mnie widok nowego auta, sunącego na zdjęciu pomiędzy drzewami. Od jak dawna już tu nie zaglądałam? Kiedy zniknęła chęć przesiadywania tutaj z termosem kawy i ciastkami z cukierni na rogu?