Als Julie de school bijna in de fik steekt - zij het per ongeluk - is haar moeder helemaal klaar met het onbeschofte, roekeloze gedrag van haar dochter. Voor straf wordt Julie naar een jongerenschool voor etiquette gestuurd. Daar zullen haar de mani...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Wat een naaistreek,' zegt Jimmy. 'Echt weer iets voor jouw moeder. Een egoïstische oplossing. Ze geeft alleen maar om haar eigen sociale status.'
'Dat slaat ook weer nergens op,' zegt Rox, iets wat ik direct al ontzettend irritant vindt, want hoort ze niet automatisch mijn kant te kiezen? 'Ze heeft Julie toch een keus gegeven? Ze hóéft niet. Ja, misschien doet ze het vooral voor zichzelf, maar aan de andere kant heeft het voor Julie ook zin.'
'Misschien heeft het wel echt zin,' voegt Khalid daaraan toe. 'Stel je voor: Julie – ik bedoel Juliëtte – in een mantelpakje en dat ze dan op tijd op school is en haar huiswerk doet en voldoendes haalt...' Hij moet direct hard om zichzelf lachen om zich vervolgens op zijn rug in het gras te laten zakken.
Ik geef hem een trap tegen zijn kuit. 'Kappen. Niet grappig.'
We zitten op het enorme gazon dat aan ons huis grenst. Niet ergens anders natuurlijk, want ik mag het huis niet uit. Ik moest enorm zeuren voor mijn vrienden mochten komen. 'Ik moet toch afscheid van ze kunnen nemen?' was de beste troef die ik had, wat wel redelijk was, aangezien ons groepje onafscheidelijk is. Uiteindelijk gaf ze toe met als compromis dat we in de tuin bleven, dus nu zitten we helemaal achterin op het gras: zodat ze dan misschien wel in de smiezen kan houden, maar ons in ieder geval niet af kan luisteren.
'Wanneer ga je weg?' vraagt Rox, blijkbaar toch de meest praktische van ons.
'Morgenochtend.' Ik kan me niet voorstellen dat je je normaal gesproken voor zoiets exclusiefs als een etiquetteschool op zo'n korte termijn kunt opgeven, maar met geld en een vlotte babbel kom je overal, zo blijkt maar weer. Ik zucht. 'Ik ga jullie echt zo missen.'
'Maar je belt wel, toch?' reageert Rox direct. En daarna: 'Zijn er eigenlijk ook jongens?'
'Weet ik veel,' grom ik. 'Waarschijnlijk wel. En dan van die kakkers met zandkleurige ribbroeken en een waxscheiding.'
'Sexy,' is Khalids commentaar. 'Zal ik je eens vertellen wat altijd echt de juiste snaar bij mij weet te raken? Van die bretels.'
'Zou je ma het heel erg vinden als ik een peuk opstak?' vraagt Jimmy beleefd.
'Ja,' zeg ik, 'dus ga vooral je gang.'
Inmiddels is er een grote fronsrimpel op Roxannes voorhoofd verschenen. 'Wat weet je eigenlijk wél over dat kamp?'
Ik ga mijn vingers af. 'Dat het kut is. Dat het twee weken duurt. Dat het duur is.' Dan schiet me iets te binnen. 'O, en de website.' Helemaal vergeten. Omdat mijn telefoon en laptop zijn afgepakt heb ik helemaal geen onderzoek kunnen doen.
Khalids trekt zijn telefoon tevoorschijn. 'Kijk, hier kunnen we tenminste iets mee.' Hij opent google en ik pak het apparaat af alsof ik mijn gebrek aan internet ter plekke bij moet tanken. Op de gok typ ik wat zoekwoorden in, en de eerste link is meteen al raak: ik herken het krullerige zwarte font en het landhuis in de header direct, alsof ze nu al in mijn geheugen zijn gegrift. Een rilling loopt over mijn rug. Khalid kijkt over mijn schouder heen. 'Jeugdcursus Etiquette en Manieren. What the fuck,' is zijn commentaar.
