Als Julie de school bijna in de fik steekt - zij het per ongeluk - is haar moeder helemaal klaar met het onbeschofte, roekeloze gedrag van haar dochter. Voor straf wordt Julie naar een jongerenschool voor etiquette gestuurd. Daar zullen haar de mani...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het gebouw is vele malen groter dan het van buiten uit leek: het is er een wirwar van hoge, lange hallen met glimmende marmeren tegelvloeren, sierlampen op gekrulde voetstukken, ionische pilaren, hoge eikenhouten deuren, en vergulde trapleuningen. Gerry leidt ons eerst naar de oostelijke vleugel; in een vogelvlucht legt hij uit waar de toiletgebouwen, de keuken, en eetzaal – die op dit moment in gebruik is – zich bevinden. Het is allemaal niet erg verrassend maar ik moet zeggen dat ik bij elke ruimte weer onder de indruk ben. De intrinsieke gekrulde deurklinken, de marmeren wastafels, de hoge, beschilderde plafonds. Ook laat hij ons een snelle blik werpen in de algemene woonkamer, die er eerlijk gezegd best wel gezellig uitziet, met behoorlijk comfortabel ogende sofa's en zachte vloerbedekking.
Ten slotte laat hij ons de meisjesvleugel zien; mijn kamer is nummer 9. Er zit een slot op de deur, maar Gerry legt uit dat ons geen sleutels wordt gegeven om te voorkomen dat die kwijtraken. Los van onze groep, de docenten en enkele schoonmakers in vaste dienst, komt er deze weken niemand anders in het gebouw, en het is niet toegestaan om zonder toestemming een kamer die niet van jou is te betreden. Bovendien hangen er camera's in de meeste gangen. Dat feitje knoop ik goed in mijn oren, er van overtuigd dat deze informatie me later nog eens van pas gaat komen.
Het eerste wat me opvalt aan kamer nummer 9 is dat er niet één, maar twee bedden staan. Tegen het linkerbed, opgemaakt met glanzende lakens in gebroken wit, staan mijn koffer en sporttas gestationeerd. En op het nachtkastje dat naast het bed tegen de rechtermuur staat, ligt een boek en een pot nachtcrème. Ik priem mijn vinger direct naar de duidelijk bezette kamerhelft en roep uit: 'Wat is dit?'
'Dat is het bed van je kamergenote,' zegt Gerry voorzichtig. 'Ik weet haar naam niet uit mijn hoofd, maar ze leek me een erg aardig meisje.'
Pardon? 'Mám!' jengel ik. 'Ik wíl niet een kamer delen. Dit had je er helemaal niet bij verteld.'
'Nou, zie het als een verrassing,' zegt mam droog. 'Of een uitdaging. Handige kans om een beetje empathisch vermogen te ontwikkelen.'
Ik zend haar een boze blik toe bij wijze van antwoord. Een kamer delen is om een heleboel redenen klote, maar onder andere is de kans groot dat de kamergenote in kwestie een bekrompen trutje is dat het mij gaat bemoeilijken om... nou ja, om mijn tijd hier wat op te spicen. Hoe kan ik ooit een ontsnappingskoord van extra lakens knopen als er Brave Berta in mijn nek zit te hijgen? Ik doe een stap naar voren om te kijken wat voor boek er op het kastje ligt. The Power of Embracing Your Inner Peace. Eh... oké?
'Volgens mij is dat voor alle pubers wel goed,' vertrouwt mijn moeder Butler Gerry ondertussen toe. 'Empathie is vaak niet hun sterkste punt, hè?'
De kamer is vrij ruim, met godzijdank een flink raam, en uitzicht op de bossen. En ik moet toegeven: het is schitterend. Als ik een blik naar beneden werp, zie ik jammer genoeg direct dat de hoogte tot aan de grond te hoog is om een sprong te wagen. Shit. Nachtelijke uitstapjes gaan zo te zien moeilijk worden.
