Η αθάνατη ψυχή (Η Νεκροφιλημένη, #2)

Κεφάλαιο 4 - Η προσφορά

Δύο ηλιακά έτη πριν

"Κάλιντα!!" φώναξε η Ίσρα. Παραμέρισε τα παραπετάσματα που είχα στερεωμένα στην πόρτα μου και μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας στο χέρι της μια περγαμηνή, δεμένη με ένα στέλεχος τριανταφύλλου. Τα αγκάθια δεν τα είχαν αφαιρέσει. Ήξερα τι με ήθελε.

Σήκωσα το κεφάλι μου να προϋπαντήσω την μητέρα μου. Τα μακριά εβένινα μαλλιά της ήταν δεμένα σε μια απλή πλεξούδα που τελείωνε στο στρίφωμα του λινού φορέματος της. Στη μέση του είχε δεμένη μια λευκή ζώνη από δέρμα βοδιού και βαμμένη από κελύφη κοχυλιών και το πέτρωμα που βρήκαν πριν λίγα φεγγάρια θαμμένο ανάμεσα στην παρειά του λόφου που μας κάλυπτε από εχθρικές επιδρομές.

Η φυλή των Αχμέθα, ήταν ξακουστή για την εύφορη γη στην οποία κατοικούσε και την πολεμική της θέση. Βρισκόμασταν κλεισμένοι ανάμεσα σε δυο μεγάλους λόφους και στη θάλασσα. Ο μοναδικός τρόπος να μας πλησιάσουν ήταν μέσω αυτής και έτσι είχαμε ενισχύσει τον στόλο και τα πλοία μας. Η δύναμή μας είχε απλωθεί παντού, μαζί με τις εμπορικές μας σχέσεις και έτσι μας σέβονταν αρκετοί λαοί. Τόσο που μάλιστα έδωσαν όρκους ειρήνης και υποστήριξης σε εμάς. Μα, αυτό δεν ήταν ο λόγος που μας πρόσεχαν. Η τελετουργίες μας και η μύηση στην θρησκεία των θεών μας έβρισκε υποστηρικτές σε αρκετούς ανθρώπους. Οι θυσίες μας, συγκέντρωναν τους πιστούς που προσεύχονταν στους προστάτες μας. Ορισμένοι μάλιστα επέλεγαν να μείνουν μαζί μας. Και έτσι με τον καιρό ο πληθυσμός μας γνώρισε τεράστια άνθηση.

Τα χρυσά μάτια της Ίσρα έλαμψαν μόλις μου έδωσε την περγαμηνή. "Επιλέχθηκες για την τελετή! Θα είσαι αυτή που θα θυσιάσει σήμερα στους θεούς."

Ξεφύσηξα και έβαλα λίγες τούφες μαλλιών πίσω από το δεξί μου αυτί. "Μαμά είναι ανάγκη να σκοτώσω το πρόβατο; Ξέρεις πόσο το συμπάθησα. Του έδωσα και όνομα!"

Η μητέρα μου γέλασε και ακούμπησε το μάγουλό μου με την απαλή της παλάμη. "Κάλιντα, μετράς πλέον δεκαεφτά κύκλους των εποχών. Πρέπει να τιμήσεις τους Θεούς που σε ευλόγησαν και σε άφησαν να μεγαλώσεις τόσο. Πρέπει να δοξάσεις την προστασία τους και να τους δείξεις το σεβασμό σου."

"Μα με την θυσία ενός αθώου πλάσματος;"

Η μητέρα μου ανασήκωσε τους ώμους της και έπλεξε τα χέρια της μπροστά της, ακουμπώντας τα χαλαρά στους μηρούς της. "Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για ένα λόγο, γλυκό μου κορίτσι. Δεν πρέπει να ζητάμε πολλά και να αναρωτιόμαστε ακόμη περισσότερα. Η θέση σου είναι να υπακούς και να συμφιλιώνεσαι με την ιδέα. Στον μελλοντικό σου άντρα δε θα άρεσε να αντιμιλάς."