The Bitch And The Player [Book 1]

Γέλιο ποδηλάτου

Ο Αχιλλέας έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε.

"Φαίνεται ότι κάποια ζηλεύειιιι"

"Φυσικό είναι να ζηλεύω... Ο Νίκος είναι το αγόρι που γουστάρω εδώ και 3 χρόνια."

"Δεν σου αξίζει αυτός. Είναι πολύ μαλάκας."

"Είπε ο μαλάκας με πτυχίο μαλακίας..."

"Είσαι έλεος κοπελιά."

"Μην παίζεις με τα νεύρα μου γιατί αυτή τη φορά θα σου πετάξω γρανίτα και όχι χυμό."

Γύρισε τη πλάτη του και κατευθύνθηκε στο προαύλιο. Την ίδια στιγμή βρήκα τις κολλητές μου να κάθονται σε ένα παγκάκι και βγήκα και εγώ.

"Έλλη μου μάθαμε για τον καυγά. Τι σας έκανε ο λυκειάρχης?"

"Τριήμερη..."

"Σοβαρά?!?!"

Είπαν όλες μαζί συγχρονισμένα.

"Ναι ρε πούστη... Και το χειρότερο είναι ότι μέσα στη τριήμερη θα πρέπει να συναντηθώ με το δελφίνι για να συνεχίσουμε την εργασία στα εικαστικά..."

"Ποιο δελφίνι?" είπαν ξανά συγχρονισμένα

"Τον Αχιλλέα, μεγάλη ιστορία."

Οι ώρες περάσανε πολύ αργά αλλά επιτέλους φτάσαμε στη τελευταία. Το κακό είναι ότι τώρα έχουμε εικαστικά. Γιατί Θεέ μου?

Μπήκα στη τάξη και δυστυχώς για μένα ο Αχιλλέας είχε ήδη βολευτεί στο μόνο θρανίο που είχε κενή θέση. Καλά επίτηδες το κάνει?!

"Πως και από δω τόσο νωρίς?"

"Πρέπει να προχωρήσουμε την εργασία θυμάσαι?"

"Δεν φτάνει που θα συναντηθούμε τόσες φορές, πρέπει να είμαστε μαζί και εδώ?"

"Μου αρέσει να σε νευριάζω."

Στη τάξη μπήκε ο λυκειάρχης και άρχισε να ουρλιάζει για να βγάλουμε το σκασμό.

"Παιδιά η καθηγήτρια των εικαστικών είχε μια σημαντική υποχρέωση και έπρεπε να φύγει νωρίτερα οπότε είστε ελεύθεροι."

Όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να χτυπάνε παλαμάκια για το 6ωρο, όπως και εγώ.

Μάζεψα τα πράγματα μου και ευχαρίστησα τον Θεό που άκουσε τις προσευχές μου.

Βγήκα από το σχολείο αλλά ο Αχιλλέας με σταμάτησε.

"Μην νομίζεις ότι γλίτωσες. Σήμερα θα συναντηθούμε το απόγευμα."

"Μήπως ξέχασες κάτι? Σήμερα θα βγω με τον Νίκο."

"Μην ανησυχείς, τα κανόνισα όλα. Ακύρωσα το ραντεβού σου! Τώρα θα μπορούμε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί! Τέλειο?"