The Bitch And The Player [Book 1]

Τι σου έκανε?

"Αααωωωωωωω." ακούσαμε μια φωνή και γυρίσαμε και οι δύο απότομα.

Στη πόρτα του δωματίου είχαν μαζευτεί η Ζωή, η Χριστίνα, η Ξένια, και η παρέα του Αχιλλέα.

Φυσικά τα κορίτσια είχαν πάρει μια έκφραση γλυκουλίασης και μας κοιτούσαν με ένα τεράστιο χαμόγελο, ενώ τα αγόρια μας χαμογελούσαν στραβά.

"Π-παιδιά? Π-πόση ώρα στέκεστε εδώ?" ρώτησα ντροπιασμένη, και ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

"Αρκετή μπορώ να πω." είπε πονηρά η Ζωή και εγώ την κοίταξα ενοχλημένη.

"Φύγατε!" φώναξε ο Αχιλλέας και όλοι τους φύγανε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

"Πως καταφέρνεις και τους κάνεις όλους να σε υπακούνε?" ρώτησα και μου ξέφυγε ένα γελάκι.

"Ένα από τα πολλά χαρίσματα μου. Έλα πάμε πάνω." και ο ταπεινός Αχιλλέας επέστρεψε...

"Πως θα ανέβεις πάνω έτσι όπως είσαι?" είπα και τον έδειξα με το δάχτυλο μου.

"Γιατί τι έχω?" κοιτάχτηκε από πάνω μέχρι κάτω και μετά με κοίταξε με σηκωμένο το ένα φρύδι.

"Λοιπόν... Πρώτον, είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα, δεύτερον, τα χέρια σου στάζουν αίμα, και τρίτον, το πρόσωπο σου δεν είναι και στη καλύτερη κατάσταση..." αφού τελείωσα τη πρόταση πήρα μια βαθιά ανάσα.

"Εε τότε ας κάτσουμε εδώ." είπε και έκατσε κάτω, ενώ ακούμπησε τη πλάτη του στον τοίχο.

Εγώ αντέγραψα τις κινήσεις του και βολεύτηκα δίπλα του.

Επικράτησαν λίγες στιγμές αμήχανης σιωπής, μέχρι που ο Αχιλλέας τις έσπασε.

"Έλλη... Εκείνη τη μέρα στη ταράτσα, ο Νίκος όντως έλεγε μαλακίες?" εε λοιπόν, με έπιασε απροετοίμαστη...

"Για το αν τα είχαμε? Μαλακίες ήταν όλα... Μην ανησυχείς." νομίζω τα μπάλωσα...

"Όχι μόνο για αυτό... Σας είχα ακούσει που λέγατε ότι εσύ τον βοήθησες και μαθεύτηκε το μυστικό μου στο σχολείο. Ήταν και αυτό μαλακίες?" τώρα τι του λέμε?

Ίσως ήρθε η ώρα να του πω την αλήθεια... Αλλά αν του πω την αλήθεια θα θυμώσει πολύ άσχημα... Και δεν είναι και στη καλύτερη κατάσταση για δεύτερο καβγά.

"Λοιπόν?" με έβγαλε από τις σκέψεις μου και τον κοίταξα ευθεία στα μάτια.

Μείναμε έτσι για λίγο. Απλώς κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Για κάποιο λόγο ηρεμώ όταν τον κοιτάζω.