Bölüm XXI- Belki huzur

24 2 0
                                    

Yıllar ve yıllar süren savaşlar, ileride devam edecekti. Jeanne bize umut vermişti, en büyük zaferi ile gitmişti, teslim olmamıştı. Ondan bu kadar korkmaları boşuna değilmiş... Her şey geçmişte kalır, belki Onun adı da, sadece birkaç insanın aklında bir yüz belirmesine sebep olacaktı. Bir efsaneye dönüşecek, türlü hikâyeler anlatılacaktı. Onun için gitmeliydim, O köyü görmeliydim.

Domremy ismindeki köyü ziyaret eden bir şövalye, ismim Loyalty. Gün yeni doğmuştu oraya vardığımda. Her şey uyanıyordu, güneş doğarken horoz sesleri, kuşların uyanışı, dağ bülbülünün ötüşü... Nehrin sularının pırıltısı... Evet burası o köydü, Jeanne'ın hayat bulduğu. Acaba o hayatı geri getirmenin yolarını mı arıyordum?

Zırhlarımı giymemiştim böylece görüntümün, onları endişelendirmesi için bir sebep yoktu. Armalarımı taşıdığım ilk günden bu yana, hiç bu kadar kendimi tanıtmak istememiştim. Onlarla konuştum, gün boyu huzur içinde zaman geçirdik. Tarlalarda işlerini yaparken onları izledim. Ve gün batımı yaklaşırken bir genç kızın şarkısını dinledim. İçimden Ona :

"Jeanne, sen yaşıyorsun" demek istedim ve aklımda bu sefer Jeanne'ın sesini duydum; "Elbette asil şövalye, hep sesim sizinle olacak." Tek söyleyebildiğim: "Jeanne."

Ve şarkı sona erdiğinde kendime gelecektim. Şimdi bir kaval sesi ile koyunlarını toparlayan çoban çocuk, sapsarı hasat samanlarını havaya savuran birkaç köylü ve batmakta olan rengârenk güneş ve bulutlar tümü bir huzurdu. Jeanne bizden ayrılmamıştı ve bize umut olmayı sürdürecekti. O köyde geçirdiğim günü hiç unutmayacaktım ve oradan ayrıldım.

JEANNEHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin