L.U.S.T

Love #10

"Nandyan kana pala..Lham.. Peanut butter nga pala. Para sayo."

"Alam na alam mo talaga kung paano ako susuyuin ha."

"Kahit kailan naman kasi, hindi ka nawala sa isipan ko. Ahhm sige, baka nakaka istorbo na ko sayo. Mauuna na ko. Mag ingat ka palagi. I'm sorry to bother you." nag iwan ng kapiranggot na ngiti habang dahang dahang lumalakad palayo sa akin.

"wait. Do you want coffee?"

********************

"This room is still nice. Wala pa ring pinagbago." pangiti nyang pag sambit. Habang unti unting nililibot ang apartment ko. Bakas pa rin sa mukha nya ang pananabik. Kahit alam nyang sya ang nang iwan sa akin.

"I almost die". Sambit nya.

"huh?"

"heart transplant. That's the reason why I'm still alive now." napayuko, hindi matago sa kanyang mukha ang kalungkutan. "And I'm sorry for not telling you.. Lham. Sinabi ko sayo dati na hika lang ang sakit ko.. Ayoko kasing mawala ka sakin nung mga oras na yun. I'm risking my life every time we had sex..but.."

"So kasalanan ko papala? For almost 3 years na mag kasama tayo.. Hindi ka naging tapat sakin? Tapos ngayon sisisihin mo ko?"

"I'm not blaming you Lham. Listen to me. Please"

"You dont need to explain. Wala na tayo. Wala ka nang babalikan. If you're here because you feel guilty.. Wala na sakin yon. Nakalimutan ko na yon. Sana ikaw din. Makalimutan mo na yon. 2 years kang nawala at hindi nagparamdam. Maraming nangyari sa two years so its ok. Napatawad na kita. Ng konti. So kung gusto mo pang patawarin kita ng lubusan. Wag na sana muna natin tong pag usapan.."

"ok. I respect it. But... Can i ask you a question?"

Oo. Alam ko... Nararamdaman ko. At mukhang alam ko kung anong gusto nyang malaman..

"ano yun?"

Para lang akong tanga. Kahit alam ko na kung ano ang itatanong nya. Nagtanong pa rin ako sa kanya kung ano yun.. At alam ko rin. Na meron siyang karapatang malaman yon..

"What happen to our baby?"