Έρωτας εκτός χρόνου#Wattys2016

κεφάλαιο 13 -Υπόσχεση

-Ξυπνάω επάνω σε ένα μαλακό κρεβάτι. Είμαι σκεπασμένη με μια μάλλινη κίτρινη κουβέρτα σε σημείο που σκάω από τη ζέστη. Ακουμπάω το κεφάλι μου με το αριστερό μου χέρι που ακόμα πονάει. Ράμματα. Τελικά χτύπησα άσχημα σκέφτομαι. Προσπαθώ να κουνηθώ μα ένα βάρος πάνω μου με εμποδίζει. Σηκώνω λίγο το κεφάλι μου για να δω καλύτερα. Ο Τζος. Έχει κοιμηθεί επάνω στην κοιλιά μου καθισμένος σε μια καρέκλα. Είναι τόσο όμορφος, το λευκό του δέρμα σε αντίθεση με τα μαύρα του μαλλιά. Κρατάει σφιχτά το δεξί μου χέρι. Ξαφνικά ένα φτερούγισμα ξυπνάει μέσα μου.

 Τον χαζεύω για μερικά λεπτά ακόμα πριν ξυπνήσει και ξανά μετατραπεί σε δαίμονας. Θα συνεχίσω να τον μισώ. Πρέπει να το κάνω. Δεν θέλω να μπλέξω μαζί του. Ή μήπως όχι;

Είμαστε στο μικρό ιατρείο. Μυρίζει betadine και οινόπνευμα. Πεινάω και θέλω να πάω σπίτι. Άραγε τι ώρα να είναι; Σίγουρα βράδιασε. Αχ ο Τζος είναι τόσο ωραίος, δεν μπορώ να ξεχάσω το φιλί του. Σοβαρέψου Λυδία. 

Άθελα μου χαϊδεύω τα μαλλιά του με το αριστερό μου χέρι και διώχνω κάτι τούφες από το πρόσωπό του.. Μακάρι να συνεχιζόταν για αιώνες. Τελικά ύστερα από ένα λεπτό τον ξύπνησα.

Με κοίταξε κατάπληκτος λες και έβλεπε φάντασμα αλλά ταυτόχρονα με μια τεράστια ανακούφιση. Άφησε το χέρι μου, σηκώθηκε και με αγκάλιασε σφιχτά.

-Ευτυχώς είσαι καλά.  Μουρμουρίζει κοντά στο αυτί μου.

Τον κοιτάω σχηματίζοντας ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Δεν ξέρω τι νιώθω πλέον.

-Λυδία, πριν πεις οτιδήποτε θέλω να σου πω πως λυπάμαι για όλα. Από εδώ και πέρα θα σε προσέχω και θα σε φροντίζω όπως αρμόζει σε ένα ρουμπίνι. Δεν θα σε ξανά ακουμπήσω ποτέ. Το υπόσχομαι.

Τι;; Δηλαδή όλα αυτά ήταν μια πράξη σύγχυσης; Δεν ένιωσε τίποτα; Το φιλί;;

Συνεχίζει.

-Θα είμαστε δυο καλοί φίλοι.

Και τότε όλα καταστράφηκαν μέσα μου. Φίλοι;; Πως μπορεί να το λέει αυτό; Δεν θέλω τη φιλιά του θέλω...θέλωω., μάλλον δεν θέλω τίποτα από αυτόν.

-Εντάξει. 

Κοιταζόμαστε για λίγο χαζεύοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου ο ένας του άλλου.

Ανοίγει η πόρτα.

-Δεν το πιστεύω! Είσαι ζωντανή!! Δόξα τω Θεό!!

-Γιατί να μην είμαι κύριε Σεμπάστιαν;

Πίσω του ο Ρούφους δυσανασχετεί με την ''ζωντανή'' μου παρουσία.

Με πλησιάζει και κοιτάει το τραύμα, έντρομος κοιτάει τον Σεμπάστιαν.

-Έχει θεραπευτεί σχεδόν ολόκληρο! Τελικά δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο πίστευα..

Ο Τζος τους κοιτάει με έναν οίκτο λες και έκαναν κάτι που δεν έπρεπε.

-Αφού λύθηκε το ζήτημα πρέπει να ξεκουραστείς! Είναι μεγάλη μέρα αύριο..

-Τι είναι αύριο;

-Θα μάθεις πολύ σύντομα μικρή μου! Τώρα πρέπει να φας κάτι και να σε φιλοξενίσουμε στο προκαθορισμένο δωμάτιο σου..

-Όχι, δεν θα μείνει εδώ μέσα θείε..

Ο Τζος το έχει καρφώσει με τα μάτια του και με βοηθάει να σηκωθώ πιάνοντας με από την πλάτη και φέρνοντας το δεξί μου χέρι γύρω από το σβέρκο του.

-Θα την πάω σπίτι της.

Του ψιθυρίζω στο αυτί ένα "ευχαριστώ".

Οι δύο άντρες δεν λένε τίποτα και μας ανοίγουν τον δρόμο να περάσουμε.

......

Μπαίνουμε σε μια από τις μαύρες λιμουζίνες που είναι παρκαρισμένες στην αυλή και κοιτάω με οίκτο και ανακούφιση την οικία Μαντρινέζ να χάνεται από το οπτικό μου πεδίο.

Δεν μιλάμε καθόλου. Ο καθένας στο παράθυρό του και ο οδηγός μας αγνοεί.

-Ξέρεις, θα σε άφηναν χτυπημένη.

-Τι είπες;

Τον κοιτάω γεμάτη απορία στα μάτια του. Εκείνος συνεχίζει να κοιτάει το παράθυρο.

-Θα σε παρατούσαν χωρίς να σε βοηθήσουν. Χτυπημένη. Σε κουβάλησα μέχρι το ιατρείο μα δεν προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, στο τέλος τους απείλησα.

-Γιατί;

Αρχίζω να δακρύζω και φοβάμαι.

-Λένε πως έτσι λέει η προφητεία σου.

-Ποια;      Ξαφνικά ανατριχιάζω και χασμουριέμαι. 

-Άστο για τώρα, ούτε εγώ ξέρω πολλά. Ιδιωτικές πληροφορίες του Κόμη.

Σέρνει το αριστερό του χέρι και το μπλέκει με το δικό μου. 

-Δεν θα αφήσω σε κανέναν να σου κάνει κακό. Το υπόσχομαι.

Με κοιτάει στα μάτια και μου χαϊδεύει το χέρι με τον αντίχειρά του.

-Ευχαριστώ.   Μουρμουρίζω και φτάνουμε έξω από το σπίτι μου.

.....

-Καληνύχτα.     Μου λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο απομακρύνοντας μια μαύρη τούφα από το πρόσωπό μου.

-Καληνύχτα.

Λατρεύω τον Τζοςςς... εσείς; vote!!!