ZORAKİ EVLİLİK

1.BOLUM

"Evleniyorsun"

Bir kelime.. Sadece bir kelime insanın hayatını nasıl değiştirebilir hala anlamış değilim. Ben daha 22 yaşındayım daha okulumu yeni bitirdim evlenmek ne demek!! Hatta ironiye bakın ki Kim olduğunu bile bilmediğim bir adamla evleniyorum. yani evlenecekmişim. Çok sevgili ailem öyle istediği için öyle olacakmış! Babamın bana olan sevgisine inandığım günlere lanet ediyordum. Sadece beni kullanıyormuş demek.

 "Anne bir şey desene ya! Hani ben istediğim insanla evlenecektim hani aşık olacaktım sizin benim hayallerimi çalmaya ne hakkınız var?" dedim ve bir hışım dışarı çıktım.  Arkamdan seslenen babamı duymamazlıktan gelmek daha iyiydi. Arabama bindim ve o an konuşacak hiç kimse olmadığı için kendi kendime konuşmaya başladım gözlerimden akan yaşlara engel olamıyordum. Her şeyin düzeldiğini düşünüyordum. Babam beni seviyor diyordum. Ne büyük bir aptalmışım... 'Daha her şey bitmedi' diye seslenen iç sesime karşılık  olarak "Hayatımı karartmak istiyorlar ne demek bitmedi?" 'İyi yanından bak babanı iflastan kurtariyosun hem sonra boşanırsın gider yani! of ne yapacağım ben yaa diyerek hıçkırıklarımı serbest bıraktım.  Neden yaşadığımı sorguluyordum o an. Madem istenmiyordum neden doğurdun beni anne? Her şey başlamadan bitseydi herkes için daha iyi olmaz mıydı? Belki de hiçbir şey için geç değildi. Hala defolabilirdim bu hayattan. Gözümü kararttım o an  gaza yükledim Düşünmemeye çalışıyordum çünkü düşünürsem vazgeçecektim. Çünkü ölmekten çok korkardım. Gaza daha da yüklendim kimsenin korna çalması umurumda bile değildi hoş bende kimsenin umurunda değildim. Daha da yüklendim gaza ve sonunda bi duvar göründü. Belki de en çok korktuğum şeye adım adım yaklaşıyordum. Duvara yaklaştıkça kafamdaki sesler çoğalmaya başladı kendimden bağımsız düşünmeye başlamıştım.Bana değer veren iki kişi geldi aklıma. Eğer ben ölürsem kahrolacak olan iki kişi. O an yapamayacağımı anladım ve frene yüklendim Arabanın burnu duvara değmişti ama büyük bi çarpma olmamıştı. Yine kendim için bir şey yapmayı becerememiştim. Etrafta fazla araba yoktu yoldan geçenlerde pek takmıyordu beni zaten. o yüzden arabayı döndürdüm ve yeniden sürmeye başladım. Gerekirse evden kaçacaktım ama bu evlilik işi olmayacaktı! Olamazdı! 

---------------

Selinin annesinin ağzından 

"Kızımı istemediği birine mi vereceksin Harun bu kadar mı düştün sen?" 

"Bu evlilik olmazsa iflas edeceğim Selin öyle bir hayatı kaldırabilir mi sanıyorsun?"

"Yalan söyleme selini düşündüğün falan yok sadece kendini düşünüyorsun sen! "

"seniha ne saçmalıyorsun? birkaç güne istemeye gelecekler zaten hazırlıkları başlatın."

"Harun sen beni dinliyor musun"

"Dinlemiyorum" diye bağırması ile birkaç adım geriledim. "dinlemiyorum çünkü eğer iflas edersek ne sen ne ben ne de selin her şeye en baştan başlamayı kabullenebilir. sonsuza kadar evli kalsın da demiyorum zaten. şirket kurtulunca boşanır olur biter" Aslında fikir biraz aklıma yatmaya başlamıştı. Şirket kurtulunca boşanabilirdi. Ama selini istemediği bir şeye zorlamak ne kadar doğruydu?   

ilk bölümler aşırı kısa farkındayım fakat konunun bozulmaması için uzatamıyorum. Bu sadece ilk birkaç bölüm için geçerli diğer bölümler uzun :))