Wolfblood

Hoofdstuk 2

Al wandelend naar school, dit deed Luna nu al een tijdje. Eerst ging ze nog met de fiets, maar sinds dit alles gebeurde, had ze meer en meer de behoefte om te wandelen naar school. Zo had Luna ook meer tijd om na te denken over alles, maar ook om even te ontspannen. 

Nadat ze twee straten langs weides en velden had gelopen. Moest Luna nu een groot deel (eigenlijk het meeste wat ze moest lopen) door het bos lopen. Dit vond ze wat minder om nu doorheen te moeten lopen, het bos was zo eng donker en niet normaal groot. Het had ook geen recht pad er doorheen, maar verschillende korte paadjes die je door het bos heen leidde en deze moest Luna onthouden. Doordat ze nu iedere dag door het bos heen liep, wist ze deze paadjes al, het scheelde ook dat ze er al met de fiets door kwam maar als je wandelt pik je veel meer dingen op om te onthouden. Toch vond Luna dit anders, nu ze er zo doorheen wandelt lijkt alles toch anders, maar ook wel een beetje enger. Hierdoor versnelde ze haar wandeltempo wat meer, om zo toch iets sneller uit het bos te kunnen zijn. 

Na enkele minuten iets sneller te lopen, stopte Luna ineens. Iets hield haar tegen, ze wist niet wat, maar het was iets ongewoons. Ze merkte het nu ook voor de eerste keer, sinds alles aan het veranderen was dat haar zintuigen daadwerkelijk sterker aan het worden waren, dan dat ze eerst waren. Ze hoorde een paar meter verder in een hoge boom, hoe een pasgeboren vogeltje zich uit zijn ei aan het tikken was. Ook hoorde ze ineens een paar meter onder de grond, hoe een mol zijn gangenstelsel verder aan het graven was. Ineens hoorde ze al deze geluiden van dieren in het bos, dit had ze nog nooit eerder gehad. Dit moest wel een teken zijn, dat er iets veranderde wat haar leven op de kop zou brengen. Hier moest ze............. huh, wat was dat nou weer, net haar gehoor waardoor ze ineens vanalles hoorde van de dieren en nu rook ze iets vreemds, iets aparts. Wat was dit, Luna rook nog eens goed en probeerde om te localiseren waar deze vreemde geur vandaan kwam. Nu ze zich beter op haar geur aan het concentreren was, zach ze een soort van pad verschijnen. Het was een zweverig, oplichtend met witte, gele en een lichtblauwe kleur dat een meter boven de grond al kronkelend te zien was. Uh, wat was dit nou weer, wat was dit voor geur- en lichtspoor. Luna vond het vreemder en vreemder worden, maar een ding voelde ondanks al het vreemde wel goed. Het geurspoor dat ze rook en het pad dat ze erbij zag, voelde goed, zelfs vertrouwd. Maar wat moest ze nu doen, wat het de bedoeling dat ze het zou volgen. Wat zou betekenen dat het haar naar de andere kant van het bos zou leiden en ze zeker te laat op school zou komen. Of was dit spoor niet voor haar bedoeld....... maar waarom had ze het dan geroken. Luna wist niet meer wat ze moest doen, naar school gaan en het spoor negeren of toch het spoor volgen en kijken waar het uikomt en dan maar te laat op school komen. 

Na een paar minuten dat Luna aan het piekeren was, over wat ze nou moest doen, wist ze het nog steeds niet. Ze haat het als ze niet weet wat ze moet doen en het waarschijnlijk wel belangrijk is dat ze voor het juist kiest.

Na nog even nagedacht te hebben, kwam Luna tot het besluit om het geurspoor te gaan volgen, ookal twijfelde ze of ze het wel moest doen. Maar dit zou haar misschien meer informatie geven, over alles wat er gebeurd met haar. Ze stond op van de boomstronk waar ze even op was gaan zitten. En probeerde om de vreemde en aparte geur weer te ruiken, ze moest zich net zo concentreren als de eerste keer, alleen zo zou het haar kunnen lukken het geurspoor te ruiken en het zweverige, oplichtende pad erbij te zien. Ze concentreerde zich en sneller dan dat ze had gedacht, rook ze de aparte geur weer. Niet lang erna zag Luna ook het witte, gele en lichtblauwe zweverige pad, net zoals bij de eerste keer. Het pad was op de een of andere manier nu wel helderder dan de eerste keer dat ze hem had gezien. Het leek wel of het de bedoeling was dat Luna het spoor volgde, net als dat het pad helderder werd, werd het geurspoor sterker en sterker. Het was precies een teken voor Luna, een teken waar ze op aan het wachten was om meer duidelijkheid te krijgen. Ze had een juiste beslissing genomen om het spoor te gaan volgen. Maar naar waar of naar wie zou het haar toe leiden en was het niks slechts? Nee..... dat kon niet, het voelde vertrouwd aan, dus het kon niet slecht zijn, ofja dat hoopte ze toch. Daar zou ze dan wel achterkomen, als dit een teken was waarbij ze informatie zou krijgen over wat er met haar gebeurde, dan moest ze het risico maar nemen. 

Luna bleef zich concentreren op het geurspoor, waardoor ze het zweverige pad kon blijven zien en het zo goed kon blijven volgen. Ze kon het zweverige pad en het geurspoor steeds beter en beter volgen, dit kwam ook omdat het sterker ging ruiken en het pad steeds feller werd, maar zou dit dan ook een teken zijn dat ze er dichter in de buurt komt. Naar hetgene haar aandacht nu totaal heeft, waar ze voor haar gevoel ook meer duidelijkheid zou krijgen over wat er met haar aan het gebeuren is. 

In plaats van dat Luna normaal niet wist hoe snel ze het bos uit moest komen en zich zowat haastte om op school te komen, was ze nu steeds verder in het bos gekomen. Iets wat ze normaal nooit zou doen, maar dit was anders, iets had haar aandacht gegrepen, ze wilde weten wat of wie het was. En nu met die veranderingen die ze meer en meer aan het meemaken was, hield het bos, dat ze voorheen eng vond en er zo snel als ze kon doorheen ging, Was ze het bos aan het ontdekken en had het bos de ene verassing na de andere die ze ging onderzoeken en door haar "super zintuigen" die steeds sterker werden was ze ook niet meer bang. Integendeel zelfs, ze was vastbesloten om er achter te komen naar wat of wie dat zweverige lichtpad haar zou brengen. 

Ze had geen idee hoe lang ze al in het bos aan het lopen was, wel wist ze dat ze veel te laat op school zou zijn. maar dat intresseerde haar op het moment vrij weinig, ze had iets anders aan haar hoofd, iets beters op dit moment, iets dat haar waarschijnlijk veel informatie zou kunnen gaan geven. 

Na nog enkele minuten gelopen te hebben kwam Luna bij de voet van een berg uit. Het lichtpad en het geurspoor leidde tot aan wat struiken die zich tegen de berg hadden geworteld. Luna liep er voorzichtig naartoe en met iedere stap detecteerde ze de omgeving en de struiken of er geen gevaar was, maar het was veilig en het voelde vertrouwd. Toen ze de struiken bijna kon aanraken, om te kijken wat er achter zat, ritselden de struiken ineens en kwam er een diep gegrom vandaan. Luna schrok zich zo hard, dat ze naar achteren op de grond viel, wat was dat....