Wolfblood

Hoofdstuk 6

Luna zit op haar bed naar buiten te kijken, ze is er niet eens over aan het denken wat haar stiefouders allemaal tegen haar hadden gezegd. Normaal had ze zich er wel degelijk iets van aangetrokken, maar nu op de een of andere manier totaal niet. Ze had ook wel iets heel anders aan haar hoofd, al die plotse veranderingen die er aan het gebeuren waren. Het begon nu allemaal een beetje op zijn plaats te vallen. Haar zintuigen die sterker werden, haar uithoudingsvermogen dat beter werd, waardoor ze langer kon rennen (en dan echt lang), zonder dat ze moe werd en haar lenigheid die ook ineens veel soepeler dan eerst was. En dat licht- en geurspoor dat ze in het bos ontdekt en wat haar vervolgens leidt naar een wolf. Een wolf die eigenlijk een jongen is, van ongeveer haar leeftijd (aangezien hij een jaar ouder is dan haar). En hij gaat haar dan even vertellen dat hij een wolfblood is en dat Luna dat ook is. Daarom dat ze nu veel aan het veranderen is was, omdat ze binnenkort 16 jaar wordt. Want met 16 zou je blijkbaar gaan transformeren voor de eerste keer in je wolf. 'In je wolf...,' hoe dom klinkt dat nou weer, precies alsof je weet ik veel wat voor raar figuur zou zijn, wat alleen in sprookjes en van die griezelig, spannende horrorfilms te zien was. Je zou het eens tegen iemand hier moeten zeggen wat je was..... Oh nee, dat gaat helemaal niet, de ene reden dat ze je dan voor gek verklaren en vervolgens alles belachelijk gaan maken. En de andere reden en dat is eigenlijk nog wel de meest belangrijke reden is dat als er ooit iemand te weten komt, wat je bent en dat er nog andere zijn zoals jou, alle wolfbloods (er zijn er blijkbaar meer die zoals Luna zijn), in levensgevaar zijn. Dit klinkt misschien heel belachelijk, maar zo snel als iemand te weten komt wat je daadwerkelijk bent, dan kun je maar beter maken dat je wegkomt. Omdat het namelijk iets onnatuurlijks is, verspreid het zich ontzettend snel over de bevolking. Zo duurt het dan ook niet lang, vooraleer het bij verschillende wetenschappers op een presenteerblaadje ligt. Deze sturen dan weer verschillende jagers naar het gebied, waar het nieuws vanaf kwam, om de wolfblood mensen of wolven (ligt eraan of je bent getransformeerd) te verdoven om vervolgens mee te nemen naar wetenschappelijke onderzoekscentra. Waar je dus nooit meer wegkomt en als proefkonijn gebruikt gaat worden en zo zou je ook aan je einde komen. Dit was wat Jake (de jongen die ook een wolfblood is en ze in het bos heeft leren kennen) haar vertelde. Dat ze voorzichtig moest zijn met wanneer ze transformeerde en dat ze haar zintuigen en haar gevoelens onder controle moest gaan houden, wanneer iemand haar overprikkeld, waar je vooral boos om kan worden. Niemand mocht het weten wat ze was, vanaf vandaag tot de rest van haar leven had Luna een geheim. Gelukkig dat Jake er nu ook is, anders zou ze echt niet weten wat ze zou moeten doen. Hij zou haar ook gaan helpen met veranderingen en andere dingen die er ook nog bij zouden komen.

Luna zit zo driekwartier op haar bed, alle dingen die vandaag zijn gebeurd opnieuw door te nemen in haar gedachten en alles even op een rijtje zetten. Zodat het voor haar zelf een héél klein beetje duidelijker wordt, want echt duidelijk is het nog steeds niet. Toch wel fijn dat Jake haar al verschillende dingen had verteld. Jake... oh ja, bijna vergeten. Luna had met Jake afgesproken dat wanneer ze het verzonnen verhaal tegen haar stiefouders had verteld en zij hun preek hadden gegeven, ze hem dan zou bellen. Snel pakt Luna haar tas van de grond en zet hem voor zich neer. Ze ritst het kleine vakje aan de zijkant van haar tas open en neemt er een klein, wit, opgevouwen papiertje uit. Ze vouwt het papiertje open en ziet het nummer van Jake staan, met zijn naam erbij. Voor een jongen heeft hij best een mooi handschrift, de meeste jongens die ze kent schrijven of hartstikke onleesbaar, of met hanenpoten of een combinatie van de twee. Maargoed, ze zou hem gaan bellen, Luna neemt haar telefoon van het nachtkastje af en typt het nummer van Jake in. Ze sloeg na het intypen het nummer gelijk op in haar contacten, zo had ze het briefje van Jake niet meer nodig. Maar ze gooide het briefje niet weg, op de een of andere manier en met de een of andere gedachte die Luna had, wilde ze het kleine, gevouwen briefje niet weggooien.

Het nummer van Jake stond op haar scherm en Luna tikte op het hoorntje om te gaan bellen. Ze wachtte en de telefoon ging eerst vijf keer over voor er uiteindelijk gehoor aan de andere kant van de lijn kwam. Luna schrok even toen ze zolang moest wachten, ze dacht even dat het misschien het verkeerde nummer was, ze het nummer verkeerd had ingetypt of dat Jake helemaal niet zou opnemen en dat ook nooit van plan was om te gaan doen. Maar gelukkig waren het maar de gedachten in haar hoofd en was het niet echt. Want na vijf keer de lijn over horen gaan, kwam er gehoor en nam Jake zijn telefoon op. Luna begroette hem, zei met wie hij sprak, omdat hij haar nummer (nog) niet had. Jake hoorde aan haar stem dat het Luna was en was blij dat ze hem belde. Hij vroeg haar ook gelijk hoe het is gegaan, toen ze thuis kwam en alles tegen haar stiefouders moest zeggen. Luna was gelijk een heel stuk opgelucht om zijn stem te horen en vond het fijn dat hij vroeg hoe het was gegaan. Dat maakte het makkelijker voor haar om erover te vertellen. Luna vertelde en ze begon met hoe haar stiefouders in de keuken zaten, dat ze ging zitten tegenover haar stiefvader en over hoe haar stiefouders tegen haar al schreeuwend aan het preken waren. Jake vond het niet niks, hoe haar stiefouders deden tegen haar en ging er verder ook niet te veel op in, omdat hij aan Luna haar stem merkte dat ze verdrietig was. Daarom vroeg hij haar hoe het ging met het verhaal wat dat ze samen hadden bedacht, van waar ze de hele dag had gezeten. Luna vertelde dat het wel goed ging, alleen ze betwijfelt het wel of haar stiefouders haar geloven, omdat ze geen enkel woord tegen haar zeiden.

Nadat Luna kort had verteld hoe het was gegaan met haar stiefouders, hadden Luna en Jake nog het een en ander gepraat. Toen ze bijna hun gesprek wilde beeïndigen, vroeg Jake nog aan Luna of ze morgen wanneer ze pauze (de grote middagpauze) had op school, om dan naar het bos te gaan. Dit vond Luna wel fijn en leuk om te doen en ze vond het ook een fijn vooruitzicht voor morgen om naar uit te kijken.