Girlfriend Ako Ng Boss Ko?? (Under Editing)

CHAPTER 30- BRING HIM BACK

Gaya ng nabasa niyo sa last last chapter, it's been almost a year. Many things happen but there is one thing na hindi nagbago. Yun ay ang pagmamahal ko sa kanya. Most people say that every wound heal as time pass by, but the scar remains as the memory of the past. I must agree on that saying but I also agree that our feelings are not just like the wound that can heal by time. Sometimes it's like an illness cannot be healed by time but rather worsen. Yung pagmamahal ko sa kanya parang stage 4 cancer, instead of being cure it became deadly.

Haha lalim ba? Well sa paglipas kasi ng panahon akala ko madali lang makalimot but I guess not. Siguro may nagtatanong sa inyo kung bakit di ako mag resign sa companya niya para di ko na siya Makita at madali ko siyang makalimutan. Simple lang I also consider my family. I already have stable job tapos ano? Mag reresign lang ako dahil pagmamayari ito ng ex ko? Well sorry to tell you dahil para sakin kailangan parin maging praktikal mahirap kaya maghanap ng trabaho ngayon. Simpleng tindahan na lang ang pinagkukunan nina papa at mama ng kabuhayan at ako lang ang stable ang kita.

Oo na aaminin ko na rin na umaasa pa rin ako na babalik pa rin yung dati niyang turing sakin but the most painful moment na naranasan ko sa company was their engagement party, that was December and all employee was invited. Oh diba? para lang naman akong sinaksak ng milyon milyong beses.

Lanya ano bang pinakain sakin ng PRINCE JACOB DE LARRA na yan at hindi siya mawala sa sistema ko?

"wag mong kaisipin mahal ka nun." Biglang sabi ng katabi ko. Andito kasi kami ngayon sa park. Sa ilalim ng punong mangga habang nakatingin sa mga star. Ang dami nila ang sarap pagmasdan.

"how I wish." Sagot ko na lang.

"hanggang ngayon ba hindi ka pa rin nakaka move on.?" Umupo siya ng maayos at humarap sa kanya pero hindi ko pa rin siya nililingon. "*sigh*what should I do to you?" pag give up niya ng di ako sumagot sa tanong niya.

"di naman kasi ganon kadali." I answered, totoo naman eh.

" it's almost a year, pero suicidal ka pa rin." Sumandal din siya sa puno na sinasandalan ko kaya magkatabi na ulit kami. Napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi niya.

"hoy... hindi ako suicidal ha." Sabay hampas ko sa braso niya.

"haha...hindi pa ba suicidal na matatawag yung maghapon mong kinukulong yung sarili mo sa kwarto mo...tapos minsan ayaw mong kumain. Tapos makikita namin na nakatulog ka na lang sa kakaiyak?" mahabang litanya niya. Yeah right I do such things most of the time.

"whatever.." at bumalik na lang sa pag is-star gazing.

"bakit kasi ayaw mo pang mag resign sa trabaho mo eh.."

"mahirap maghanap ng trabaho." Maikling sagot ko.

"mahirap maghanap ng trabaho, o dahil kasi wala sa ibang companya yung taong hinahanap mo?" kita ko sa peripheral vision ko ang pag ngisi niya.

"ano bang pinagsasabi mo?" he chuckle.

"you can fool everyone except me.." mayabang niyang sabi. Yeah right he's my bestfriend after all.

I sigh in defeat he really knows me. Maya maya may nakita kami na shooting star. "uy my shooting star mag wish tayo dali." Niyugyog ko muna siya tapos tumingin sa harap tsaka pumikit. I don't wish for anything except that thing though I know it is impossible now. Pag katapos kong mag wish tiningnan ko siya, nakatingin lang siya sakin with his smile that can make every girl fall inlove. " anong winish mo?" tanong ko sa kanya.

"bakit? Pag nalaman mo ba ang wish ko tutuparin mo?" nagkibit balikat siya and trying to absorb some fresh air around him. "hmmm?" pagpu-pursue nung tanong niya kanina.

"hindi ka naman sakin humiling ah, bakit ako ang tutpad?" maang kong tanong sa kanya.

"it's because my wish is for you to find your happiness." Nakangiti niyang sabi. Nagulat ako dahil hindi ko inaasahan nay un yung hihilingin niya after what I did to him...

"nasisiraan ka na ba Alvin. Why do you wish for my happiness instead of your happiness?"

"Because I'm your best friend. Seeing you happy make me happy too." He said "so what is your happiness?" tanong niya pa. what he gave me earlier as a birthday present is enough for a person to be happy. But still my heart still finds its match to become even happier.

"what you did on my birthday is enough to make me happy...." I said but he cut me out.

"but not eternally." He stated without giving me a glance.

"what do you mean?" I sounded confused of what he just said.

"you want him back right?.....he is your eternal happiness."

"but I can't." yes that's what I want. Yun din ang hiniling ko sa shooting star. Pero siguro hindi nga talaga siya ang para sakin, dahil kung siya talaga ang laan sakin bakit kailangan naming maghiwalay? Bakit kailangan magpakasal siya sa iba.? Bakit kailangan akong masaktan?

"yes you can." I look at him with a confused look.

"how?" I answered and he just gave me a smirk. Oh I hate that smirk..ano nanaman ba ang nasa utak nitong taong to?