Adopted By One Direction

A C H T T I E N

Het is twee weken later. Ik ben al een week een wolf, en het leven zo bevalt me goed. Overal in Londen hangen posters met mijn hoofd erop. De jongens zoeken me, maar over een jaar herinnert niemand me meer, en ben ik verleden tijd. Niemand zal me herkennen als wolf, op de jongens en Aaron na dan. Dus blijf ik ver uit de buurt van het huis van de jongens. 

Ik loop op m'n gemakje door de stad, waar mensen bang aan de kant gaan. Want ja, je ziet niet elke dag een wolf door de stad lopen. In de verte hoor ik een groep meisjes gillen, en ze rennen naar twee jongens toe, die ik maar al te goed ken. Omdat iedereen aan de kant voor me gaat, zien Niall en Harry me al snel. Hun monden vallen open en ik bekijk ze. Aan Niall kan je duidelijk zien dat het niet goed met hem gaat. Dikke wallen onder zijn ogen, flink afgevallen, vet haar, droevige blik in zijn ogen. Bij Harry is het ongeveer hetzelfde, alleen is hij niet heel veel afgevallen, en ziet zijn haar er net als normaal uit. De jongens willen naar me toe lopen, maar ik grom. Ze staan stil, en de meisjes om hun heen blijven maar aandringen om een foto en handtekening, niet merkend dat er een wolf op een paar meter afstand van hun staat. Ze zetten een stap dichterbij, en ik zet hard grommend een stap achteruit, klaar om aan te vallen. De groep meisjes om ze heen word groter, en snel ren ik weg.

Terug in het bos ga ik uitgeput tegen een boom aanliggen, en ik voel druppels op mijn neus. Ik kijk omhoog en zie door de bladeren van de bomen donkere wolken. Ik zucht en ren naar mijn schuilplaats. Eenmaal daar ga ik liggen en val ik in slaap. 

Ik hoor krakende takjes en geschuifel om me heen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, in hoop dat het stopt, maar het komt dichterbij. Zwaar geïrriteerd open ik mijn ogen. Ik laat ze wennen aan het licht en kijk dan om me heen. Ik lig nog steeds onder de omgevallen boomstammen, die mijn 'hut' vormen. Ik loop eronder vandaan en kijk nog eens om me heen. Een grote groep mensen staat om me heen met geweren. Ik grom naar ze, maar in plaats van weg te gaan, komen ze dichterbij. Ik grom nog eens, harder dit keer, en zet ook een stap dichterbij. Ik hoor een irritant geluid uit het geweer van een jongeman komen en vlak daarna een harde steek in mijn mond. Ik piep en val een man aan met een gemeen gezicht. Ik pak zijn been vast met mijn tanden en schud kwaad met mijn hoofd. Hij schreeuwt van de pijn, maar niemand helpt hem, ze zijn bang voor me. Mooi. Ik voel mezelf slapper worden en even later word alles zwart...