Adopted By One Direction

T W I N T I G

Het is een paar weken later. Ik ben meerdere keren mishandeld, en ik kan niet meer staan of lopen. Met meerdere keren mishandeld, bedoel ik eigenlijk bijna elke dag. Ik mis al vijf tanden, en mijn rechter voorpoot staat in een rare stand. Mijn rug ligt bijna helemaal open. Ik krijg nauwelijks water, en de vieze brokken die ik krijg, zijn of beschimmelt, of ik krijg ze niet weg door de pijn. Ik ben super mager, en steeds meer honden worden geadopteerd. Ja, ik zit in een adoptiecentrum, alweer. Ik lig bang achterin mijn hok en de deur gaat weer open. Zoals gewoonlijk komt eerst de dikke man door de deur, en daarna.. de jongens?! Ik probeer een geluid te maken, maar er komt alleen maar een gesmoord gepiep uit. De jongens lijken me niet te horen of op te merken en lopen verder de gang in. Teleurgesteld leg ik mijn kop op de koude, stenen vloer, en probeer ik een beetje lekker te gaan liggen. Ik sluit mijn ogen, maar open ze meteen bang als ik de deur van mijn hok geopend hoor worden. Herman, zoals hij heet, komt binnen met zijn vertrouwde stalen stok, en ik probeer nog verder naar achter te gaan, maar ik lig al stijf tegen de muur aan. "Herman!" hoor ik Louis' vertrouwde stem roepen. Herman gromt en loopt weer de gang op. "Er zit niks voor ons tussen, helaas, maar bedankt," zegt Louis. Ik probeer weer een geluid te maken als ze langslopen, maar er komt niks uit. Niall, die achteraan loopt, kijkt me kort aan, maar herkent me niet. "Arm beestje," hoor ik hem mompelen, en loopt dan door. 

Evan later komt Herman mijn hok weer in, maar dit keer niet met een stok, nee, met een elektrische zaag. Doodsbang kijk ik hem aan, terwijl hij de zaag aanzet en dichterbij komt. "Die poot van je is niet te redden, dus die zal ik dan maar even redden," zegt hij, terwijl hij op hurken gaat zitten, en de zaag dichterbij mijn poot brengt. Ik probeer mijn poot weg te halen, maar het lukt niet. Een onverdraaglijke pijn gaat door mijn poot en ik kijk hoe hij de zaag net boven mijn knie in mijn poot zet. Ik wil janken, maar ik krijg er geen geluid uit. De pijn gaat door en langzaam word het zwart voor mijn ogen...